Olivier Plancke
De eerste barst is zichtbaar: De Bruyne werd tegen Milan vroeg gewisseld en slikte dat met zichtbare tegenzin. Conte waarschuwde scherp dat hij zo’n reactie “één keer nog door de vingers ziet, een tweede keer niet.” Wie de geschiedenis kent, weet wat dat betekent: bij eerdere clashes verdwenen steevast de spelers, niet Conte. De hamvraag in Napels: past KDB zich aan het keurslijf aan, of komt zijn vertrek sneller dan iemand verwacht?
LEES OOK: "Moeilijke periode KDB en gezin" - steun uit onverwachte hoek
Eerste barst is zichtbaar: “één keer nog door de vingers”Antonio Conte tekende in juni 2024 een driejarig contract en herstelde meteen de waarden: intensiteit en discipline. Het resultaat? Een Scudetto in mei 2025, Napoli’s tweede in drie seizoenen.
Een kampioenstrainer die meteen een cultuur- en resultaatsprong forceerde — precies waarvoor je Conte haalt. Daarna kwam Kevin De Bruyne transfervrij binnen (juni 2025): een zegen qua kwaliteit, maar ook een test voor Conte.
KDB is nog altijd een dirigent van topniveau, maar 34 jaar en nieuw in Conte’s strakke keurslijf. Dat vergt aanpassing — en acceptatie. De eerste spanningen zagen we al: tegen Milan werd De Bruyne vroegtijdig vervangen, zichtbaar tegen zijn zin.
Conte relativeerde: “alles is intern opgehelderd, er zijn duidelijke afspraken. Maar hij voegde eraan toe dat hij zo’n reactie “één keer nog door de vingers ziet, een tweede keer niet.” Zijn slogan is bekend: het systeem gaat voor het ego.p>
Zij moesten wijken voor Conte: van Costa tot Nainggolan
Antonio Conte is een manager van extremen: hij wint snel, maar botst even snel. Kijk je naar de conflicten bij vorige clubs — bij persoonlijke clashes met een sterspeler verdween doorgaans de speler; waar de frictie structureel werd (bestuur/beleid/kleedkamer), vertrok Conte zelf.
Neem Chelsea 2017: Diego Costa maakte live bekend dat Conte hem per sms had afgeschreven — de beruchte “je zit niet in mijn plannen”-boodschap. Wie verdween? Costa, terug naar Atlético.
De coach bleef (nog) zitten en won later nog de FA Cup. Het was textbook Conte: duidelijkheid boven diplomatie, en de ster werd de deur gewezen. Zelfs David Luiz voelde het aan den lijve: na Roma–Chelsea (0–3) werd hij gedropt en vervolgens gemarginaliseerd.
Bij Inter 2019 viel de bijl net zo hard: Icardi en Nainggolan werden expliciet “buiten het project” geplaatst. De boodschap was niet voor interpretatie vatbaar — en de spelers vertrokken. Conte hield koers, Inter werd competitief en zou onder hem later kampioen worden.
Napoli’s dilemma: kiest de club voor ster of systeem?
Dat patroon is relevant nu Napoli zowel de coach als Kevin De Bruyne in huis heeft. Als het ooit tot een breuk komt, moet Napoli kiezen. Volgens het parcours en precedenten van Conte dan hoort KDB te vertrekken, niet de Italiaan.
Bij één-op-één-conflicten met sterren (Costa, Icardi/Nainggolan) dreef Conte’s gezag de club naar een spelers-exit — en leverde dat sportief rendement op. Waar het beleid hem frustreerde, vertrok hij zélf.
Napoli’s titel onder Conte toont dat zijn methodiek hier werkt. Een club die nét weer geleerd heeft hoe je wint, moet die architect beschermen zolang de kleedkamer niet frontaal tegen hem ingaat.
