Olivier Plancke
Lukaku in de loge, knuffel met Coucke — het beeld ging rond. Maar achter die glimlach schuift het comeback-dossier traag vooruit. Drie vragen blokkeren de superdeal. Wie beslist wat — en welk detail kantelt alles?
LEES OOK: 'Anderlecht grijpt stevig in na harde woorden Lukaku'
2026 of 2027?Anderlecht–Genk eindigde op 1-1, maar de échte score was symbolisch. Romelu Lukaku in de loge van het Lotto Park, brede glimlach, knuffel met Marc Coucke. Een warm beeld en gevoel. En toch vertelt het weinig. In het voetbal wint het plan, en dat het plan heet 2027.
Lukaku heeft het zelf al vaker gezegd: Anderlecht is de club van zijn hart. Hij wil terugkeren. Maar liefde is één iets. Contract, fitheid en rol zijn iets anders. Lukaku staat nog onder contract bij Napoli tot 2027. Een terugkeer naar Anderlecht in 2026 kan ook, maar is een hypothese met veel als’en.
Dan is er de hamstring. Niet om te dramatiseren, wel belangrijk om mee te plannen. Dat hij dan vaker in Brussel zit en zich laat zien in Anderlecht? Logisch. Je revalideert, observeert, en denkt vooruit. Maar revalidatie is geen transfer en liefde is geen contract.
2 ideeën rond comeback-Lukaku
Wat dan wél? Daar wordt het interessant. Rond Lukaku cirkelen twee ideeën die wel logisch zijn. Eén: speler + mentor/ambassadeur. Dat is eenvoudig te combineren met een spelerscontract en past perfect bij de ploeg die aan Neerpede blijft oogsten.
Twee: speler + (co)investeerder/adviseur. Dat is ambitieuzer, vergt beleid en glasheldere afspraken. Kan het? Ja. Anderlecht bewees met Kompany in 2019 dat de club creatief kan structureren. Ging toen alles vlekkeloos? Nee.
En dan de macht in het bestuur. Er hangt al jaren spanning rond Wouter Vandenhaute en sterke figuren in en rond de club. De vertrekkerslijst met zware namen — Vincent Kompany, Franky Vercauteren, en jeugdbaas Jean Kindermans — werd door fans en media gezien als symptoom van botsende ego’s en visies.
Volgens Humo was het “onwaarschijnlijk — lees: ondenkbaar” dat Lukaku zou terugkeren zolang Vandenhaute voorzitter bleef. Dat frame “Lukaku óf Vandenhaute” is intussen verschoven: begin september heeft Anderlecht het ontslag van Vandenhaute als voorzitter bevestigd. Dat maakt de stelling deels achterhaald — al is zijn invloed niet weg. Vandenhaute blijft via Mauvavie (samen met Geert Duyck) een blokkeringsminderheid vasthouden.
De echte lat wordt hoger gelegd
Wat win je mét Lukaku? Op het veld: goals, presence, een standaard die iedereen omhoog trekt. Naast het veld: een commerciële hefboom die de JPL zelden ziet. In de clubcultuur: een duidelijke brug tussen kleedkamer en Neerpede.
Wat blijft de uitdaging? Financiën, blessurerisico’s van een spelers van zijn leeftijd, en vooral: macht en rol. Een icoon met invloed is pas een zegen als die invloed goed is geaccepteerd.
Het moet geen wie-strijd worden, maar ook geen wanneer-strijd. Het tijdpad richting 2027 is perfect, 2026 moet alleen maar spelen als de puzzel (Napoli, fitheid, budget en beleid) volledig klikt.
De recente bestuurswissel haalt een symbolische drempel weg, maar legt de echte lat hoger: duidelijke afspraken tussen aandeelhouders (inclusief de blokkeringsminderheid), sportieve leiding en speler. Anders herhaal je geschiedenis — en die was in Brussel al rumoerig genoeg.
