Arne Decraene
KRC Genk stuurde tijdens de voorbije interlandbreak weer massaal haar zonen uit. Veel tijd om het bezoek aan Standard van zaterdag voor te bereiden had Wouter Vrancken dus niet. Gelukkig zat de vicekampioen net in de goede flow, en zijn er dus weinig redenen om te veranderen. Al dringt één wijziging zich stilaan toch op.
Vrancken deed reeds tot vervelens toe zijn beklag over het gebrek aan 'killerinstinct' bij de Limburgers, die zichzelf dit seizoen al geregeld vergaten te belonen. In eigen land vliegen de ballen er tegenwoordig nochtans vlotjes in: 12 doelpunten in de laatste vier competitiematchen, met tussendoor nog eens vier stuks in de beker. Van een efficiëntieprobleem lijkt op het eerste gezicht dus toch vrij weinig sprake.
Tolu op tandvlees
Daarvan nam diepe spits Andi Zeqiri er weliswaar slechts twee voor zijn rekening. Toegegeven: zowel tegen KV Kortrijk, OH Leuven als in Visé begon de Zwitser op de bank. Vrancken gaf toen de voorkeur aan Tolu Arokodare, die de campagne aanvatte als de onbetwiste nummer één diep in de punt. Althans in Europa, want uit voorzorg volgde zijn eerste basisstek in de Jupiler Pro League pas op speeldag vier.
Onder zijn imposante verschijning schuilt dan ook een frêle gestel. Deels daarom kon de Nigeriaan nog niet Paul Onuachu zijn schoenen vullen. Zo kwam Tolu vorig seizoen, toen hij na de abrupte exit van zijn landgenoot in januari op de valreep Anderlecht liet staan, door blessureleed pas in het slot van de PO's boven water. Net op tijd om de Cegeka Arena een delirium te bezorgen, tot Alderweireld toesloeg.
Nu zijn aanpassingsperiode achter de rug is moest de krachtpatser dit seizoen echter vol zijn stempel drukken als de vaste aanvalsleider, zoals velen hem al voorafgingen in Genk. Met twee treffers tegen Servette schoot hij ook uit de startblokken, al bleek zijn gemiste penalty in de strafschoppenserie een teken aan de wand. Toch wat zijn fysieke paraatheid betreft: Tolu zat dan al een tijdje op zijn tandvlees.
Niet alleen loert het onheil dus steeds om de hoek bij de blessuregevoelige beer, die zowat elke match om verzorging vraagt, net als zijn voorganger maakt hij met moeite de 90 minuten vol. Tel daarbij zijn wisselvallige prestaties en Dimitri de Condé had snel in de gaten dat er nood was aan een volwaardig alternatief. Na het afscheid van Ally Samatta bleek Yira Sor, inmiddels op een zijspoor, de enige optie.
Visie van Vrancken
Vermits de twijfels rond Tolu toenamen nam Genk evenwel niet zomaar vrede met een plan B. In plaats van gewoon een back-up te zoeken mikte De Condé hoog door een halfjaar na zijn vertrek alweer in te zetten op een comeback van Onuachu. Om die reünie te bekostigen had het Head of Football zelfs een recordsom veil, maar na lang onderhandelen met Southampton viel de deal uiteindelijk in het water.
Met weinig tijd om te schakelen kozen de Limburgers kort voor de deadline dan maar plots voor een ander profiel. Behalve een kop kleiner dan Tolu of Onuachu is Zeqiri een veel beweeglijker type, die dus op een andere manier weegt op de vijandelijke defensie. En met zijn energieke speelstijl beter past bij de visie van Vrancken. Zeker ten opzichte van Tolu, wiens fysieke parameters te wensen overlaten.
Nochtans zette hij op conditioneel gebied al stappen vooruit. "De manier waarop de coach wil spelen, met die hoge pressing, was nooit mijn stijl. Maar kijk: ik doe het nu toch", klonk het een tijdje geleden. Ondanks zijn nogal nonchalante uitstraling staat Tolu in Genk dan ook gekend als een gemotiveerde en leergierige speler, die de lat hoog legt voor zichzelf. Op zijn mentaliteit valt dus niks aan te merken.
Toch heeft hij het telkens lastig wanneer het tempo de hoogte ingaat. Niet toevallig stak Zeqiri, ook in technisch opzicht de betere, hem in een mum van tijd voorbij in de pikorde. De nieuwkomer bedankte voor het vertrouwen door prompt raak te schieten tegen Union en Fiorentina. Later scoorde hij nog als een duiveltje uit een doosje tegen AA Gent en Antwerp. De goalgetter staat er wanneer het moet.
Tolu versus Zeqiri
Vijf doelpunten in 14 optredens dus, ofwel een gemiddelde van één treffer per 143 minuten. Een pak efficiënter dan Tolu, die voorlopig blijft steken op zes stuks in 24 matchen en 170 minuten nodig heeft om de netten te doen trillen. Niet alleen qua volume, agressie en bijdrage in het samenspel, ook in de statistieken overtreft Zeqiri zijn rechtstreekse concurrent. Al zijn goals uiteraard niet het enige wat telt.
Voeg daar namelijk zijn drie assists aan toe, tegenover geen enkele voor Zeqiri, en de cijfers vertellen een ander verhaal. Tolu is dan elke 127 minuten beslissend. Niet onbelangrijk, te meer daar Vrancken rond de spits over genoeg scorend vermogen beschikt. Daniel Muñoz is het beste voorbeeld, maar ook pakweg Bryan Heynen profiteert met zijn infiltraties van de targetman zijn aanwezigheid in de zestien.
Dat bleek recent nog tegen Leuven, toen Tolu hem met het hoofd de 2-1 aanbood. "Hij heeft meer steun nodig rond zich, dat geeft hij zelf ook aan", vertelde de aanvoerder achteraf. Zelf mag Tolu ook meer doen met zijn kwaliteiten, maar Genk slaagt er onvoldoende in om het wapen in de box – zoals Vrancken hem noemt – naar behoren te benutten. Iets wat met Onuachu destijds heel wat beter lukte.
Hij had vanzelfsprekend wel onder andere Mike Trésor om hem in stelling te brengen. Momenteel telt niemand meer dan vier assists. Nochtans bewezen ook Muñoz, Joseph Paintsil en in iets mindere mate Gerardo Arteaga vorig seizoen dat ze best een voorzet kunnen trappen. Die eerste kopt ze nu evenwel liever zelf binnen, terwijl Paintsil naar de linkerkant verhuisde waar hij minder vaak de achterlijn haalt.
Zorgen om Zeqiri
Bilal El Khannouss zorgt er wel nog voor de nodige inswingers, maar de overlaps van Arteaga stichten doorgaans minder gevaar dan die van Muñoz aan de overzijde. Daar knijpt ook Christopher Bonsu Baah voortdurend naar binnen. Als enige linkspoot tussen de vele wingers kan Vrancken hem van flank laten wisselen en zo op rechts het dodelijke duo Muñoz en Paintsil – daar toch meer in zijn sas – herstellen.
Zoals tegen Ferencvaros dus, wat de spurtbommen uit Ghana betreft een geslaagd experiment. Helaas zat Tolu op het strafbankje en gaf Zeqiri opnieuw niet thuis in Boedapest. De afgelopen weken ging zijn vormpeil in dalende lijn en stond het vizier iets minder scherp. Rusten zat er alvast niet in, want de 11-voudig international moest zich in Zwitserland melden voor een invalbeurt van een tiental minuten.
Ruimt hij tegen Standard, waar Carl Hoefkens mogelijk Zinho Vanheusden én Merveille Bokadi moet missen, dus terug plaats voor Tolu? Het boomlange breekijzer zou in dat geval pas voor de eerste keer dit seizoen in twee competitiematchen op rij aan de aftrap verschijnen. Tot dusver blijft hij overigens steken op amper vier basisplaatsen. Sinds de komst van Zeqiri is Tolu duidelijk tot joker gedegradeerd.
Tijd om daar verandering in te brengen? Vrancken zweert meer dan ooit bij een verzorgde opbouw en verticale omschakelingen. Onuachu toonde echter dat een kapstok ook dan handig van pas kan komen. Vooral in België, waar zijn profiel net zoals in de rest van Europa erg gegeerd is. Hein Vanhaezebrouck zou de kopbalsterke spits er in Gent maar al te graag bij willen om gesloten defensies open te breken.
Voorbeeld van Onuachu
Of hen simpelweg te dwingen om hoger op te schuiven, want met een toren als Tolu in de buurt wordt een laag blok sneller afgestraft. Iets wat met Zeqiri momenteel moeilijk lukt, al moet de luchtmacht – ook op stilstaande fases een troef – dan natuurlijk wel nog worden bediend. Een aanspeelpunt om af en toe vlugger vanonder de druk uit te komen blijft bovendien nuttig, zeker omringd door snelle jongens.
Genk zoekt nu steeds naar de voetballende oplossing, vaak door het midden, maar wanneer dat even niet lukt is het geen schande om via powerplay eens op een andere manier te winnen. Daarbij kan Tolu ook als titularis een essentiële rol vertolken. Veel meer dan Zeqiri blijft hij tenslotte toch nog altijd dé gedoodverfde opvolger voor Onuachu, die zelf eveneens tijd nodig had om zijn draai te vinden in Genk.
Wint straks ook Tolu in de typische stijl van het huis alsnog het pleit van Zeqiri? Beiden zijn op papier complementair en zouden dus tevens een tandem kunnen vormen, met de Zwitser die dan kan zwerven rond de stevige bliksemafleider. Een recept dat Vrancken evenwel alleen in geval van nood toepast, en dus lijkt het moment aangebroken om de knoop nog eens in het voordeel van Tolu door te hakken.
Ten opzichte van vorig seizoen, toen we de namen vooraf al konden invullen, roteert Vrancken erop los. Toch is er op de meeste posities wel sprake van een bepaalde hiërarchie. Diep in de punt legt Tolu pas sinds kort Zeqiri weer het vuur aan de schenen, maar de komende weken zou hij wel eens haasje-over kunnen doen. Op voorwaarde dat de ups en downs worden ingeruild voor iets meer regelmaat.
Het potentieel van Tolu, één jaar jonger en ongeveer twee keer duurder dan Zeqiri, staat buiten kijf. "Er zit nog rek op", om de woorden van Vrancken te gebruiken. Met enig geduld kan de 23-jarige spits een veelvoud opbrengen van de vijf miljoen die Genk voor hem neertelde. Net als Zeqiri heeft hij alvast tijd genoeg om ooit in de voetsporen van Onuachu te treden. Liefst dit keer wél met een titel op zak.
AD
