De topper tussen AA Gent en Anderlecht was er eentje om snel te vergeten. Met dank aan de uiterst verdedigende tactiek van Brian Riemer, die samen met Hein Vanhaezebrouck achteraf wél nog even het spektakel verzorgde. Hij gaf zijn collega op die manier lik op stuk.
Niet alleen omdat hij Vanhaezebrouck verbaal weerwerk bood, iets waar de coach van de Buffalo’s op zich best respect voor kon opbrengen. Net zoals voor Riemer zijn lef om ook tijdens de al match met hem in de clinch te gaan. Op zijn beurt bleek de Deen onder de indruk van Vanhaezebrouck zijn fysieke présence en medische knowhow. Alleen kon de cynische ondertoon bij beide heren niemand ontgaan.
Verwijt van Vanhaezebrouck
Neen, de beste vrienden zullen Riemer en Vanhaezebrouck na hun steekspel in de perszaal van de KAA Gent allicht nooit meer worden. Ook de 90 minuten daarvoor hadden voor de nodige irritatie gezorgd. Voornamelijk dan in het kamp van de thuisploeg: als eeuwige positivo stak Riemer na afloop nog maar eens de loftrompet op voor alles wat Paars-Wit was. Vanhaezebrouck kon zijn ergernis niet verbergen.
Hij had vooral gezien hoe de Brusselaars "een dubbele bus" hadden geparkeerd. Een stevige gordel die zijn elftal niet wist te ontmantelen. AA Gent slaagde er te weinig in om het overwicht ook om te zetten in doelrijpe kansen. "We hebben offensief gewoonweg niet genoeg gebracht", besefte de van nature veel kritischere coach, weliswaar nog gevolgd door subtiele kritiek op de egelstelling van de bezoekers.
"Dat is hun goed recht. Je verwacht zoiets wel eerder tegen ploegen uit de tweede kolom, maar zelfs tegen topclubs moet je soms de muur breken", aldus Vanhaezebrouck, om vervolgens zelf dan maar een open deur in te trappen door te verwijzen naar de wedstrijd tegen Antwerp. Met een gelijkaardige aanpak sleepten de Buffalo’s eind september op bezoek bij de landskampioen een punt in de wacht.
"Een logische keuze gezien de omstandigheden", verwees Vanhaezebrouck toen onder meer naar de volle kalender – voor Anderlecht geen excuus. Hoewel hij zijn tegenstanders doorgaans met een iets meer open vizier bekampt was het lage blok op de Bosuil volgens hem ook geen primeur. "Anderlecht zo defensief? Dat is niet de eerste keer", merkt hij op hoe ook de recordkampioen vaker die kaart trekt.
Komaf met Kompany
Vooral in het begin van het seizoen bleek balbezit allerminst een must voor Riemer. Zijn filosofie leunt dichter aan bij die van René Weiler of Felice Mazzu dan die van Vincent Kompany. Net zoals die eerste durfde hij het zelfs aan om het befaamde RSCA-DNA op de korrel te nemen, zij het met meer eerbied voor het roemrijke verleden. Het verklaart waarom een deel van de aanhang weigert hem te aanvaarden.
"Balbezit wordt snel statisch en saai", maakte hij een tijdje terug komaf met de visie van Kompany, die er dus niet in slaagde om een erfenis na te laten. "Het DNA van Anderlecht is balbezit en dominantie. Daar wil ik een kleine twist aan geven. Een stukje balbezit afstaan in ruil voor meer dynamisch, intensief en energiek voetbal", wist Riemer toen verder nog te vertellen. Halve heiligschennis in het Lotto Park.
De nadruk ligt daar tegenwoordig eerder op fysieke parameters dan op technisch vernuft. Een mening die Riemer uiteraard deelt met Jesper Fredberg, die specifiek op dat soort profielen rekruteerde. Zo staan Mats Rits en Delaney op het middenveld, waar een nummer 10 slechts bijzaak is, als rustpunten en bewakers van de organisatie als een van de eerste namen op het blad. Controle boven creativiteit.
Het grote verloop in de kleedkamer is overigens een van de redenen waarom Paars-Wit tegen Antwerp, STVV, Westerlo en Charleroi het initiatief nog aan de tegenstander liet. Met een tikkeltje geluk leverde het telkens wel een gevleide zege op. Zelfs met een mannetje meer tegen Genk kropen de Brusselaars nog steeds niet uit hun schulp. Traditie moest wijken in de betrachting om punten te pakken.
Realisme van Riemer
Beter voetbal of assertieve pressing zouden later dan wel volgen. "Mijn uitgangspunt was: als we goed verdedigen zullen we aan de overkant vroeg of laat wel kansen creëren", aldus Riemer. Toch staat de teller qua clean sheets nog altijd slechts op drie stuks. De nul houden blijkt evenmin een obsessie voor de Deen, die we dus tekort zouden doen door hem louter af te schilderen als een defensieve trainer.
"Ik wil dominant zijn, maar bovenal wil ik dat mijn ploeg entertaint en risico’s durft te nemen", verkiest hij wel degelijk de stijl van het huis. Sinds de komst van Thorgan Hazard tracht Anderlecht dan ook alsmaar vaker om de bal op te eisen. Althans tegen kneusjes zoals Eupen, KV Mechelen en OH Leuven, toen dat telkens prima lukte. In toppers daarentegen, zeker buitenshuis, predikt Riemer voor realisme.
Thuis tegen Club Brugge namen zijn troepen het heft nog in handen, maar ook op het veld van Standard en Cercle Brugge ging hij pragmatischer tewerk. Hoewel het in Luik alsnog met lege handen achterbleef was Anderlecht toen vooral dodelijk efficiënt. Snelle omschakelingen zijn stilaan het handelsmerk van Riemer. Krampachtig proberen opbouwen tegen ploegen die hoog druk zetten is volgens hem 'naïef'.
Net zoals een hoge lijn wanneer het gevaar in de diepte schuilt. Het compact blok in Gent bleek een bewuste keuze om de snelle spitsen van de Buffalo’s geen ruimte in Jan Vertonghen en Zeno Debast hun rug te gunnen. Een van de beste tandems in België, zo bleek zondag nogmaals, maar niet het meest wendbare duo. Misschien koppelt Domenico Tedesco hen daarom niet aan elkaar bij de Rode Duivels?
Anderlecht ten aanval?
Niet dat ze voortdurend in verlegenheid worden gebracht. Door op de eigen helft te verdedigen tracht Riemer de afstanden achterin, waar hij kiest voor een gezonde mix van jeugd en ervaring, echter toch zo klein mogelijk te houden. Te meer omdat backs Killian Sardella en Moussa N’Diaye, die wellicht even zal inspringen voor Ludwig Augustinsson, ondanks hun veel vluggere benen eveneens kwetsbaar zijn.
Omdat het middenveld evenmin uitblinkt in snelheid, een fysiek aspect waar blijkbaar net iets minder aandacht aan werd besteed, ziet Riemer zich tegen sterkere tegenstanders zo haast genoodzaakt om achteruit te leunen. Ook om de vrije rol voor de zwervende Hazard te compenseren. Fredberg zweert dan wel bij een 4-3-3, vanuit de tribune ziet hij ook hoe de veldbezetting er in de praktijk anders uitziet.
Snel counteren is dan de boodschap, vaak via een lange bal van Debast of Vertonghen richting Francis Amuzu. Een handige troef: Riemer strooit niet zomaar geregeld met bloemetjes naar zijn geblesseerde supersub, die de Gentse verdedigers ongetwijfeld een lastigere namiddag had bezorgd. Behalve het middenveld wordt dan ook Kasper Dolberg, die sowieso al diep moet inzakken, wel weinig betrokken.
Niet toevallig scoort de spits aan de lopende band nu de Brusselaars zich vaker al combinerend tot in de vijandelijke zestien begeven. Iets wat voorlopig vooral dus tegen de mindere goden lukt. Nu nog in de toppers zelf meer kansen bij elkaar voetballen, op voorwaarde tenminste dat er niet aan defensieve stabiliteit wordt ingeboet. Riemer lust geen champagnevoetbal – sprankelend spel is geen prioriteit.
Focus van Fredberg
Dan past No Sweat/No Glory beter bij de principes die hij nastreeft. Wouter Vandenhaute bracht de boodschap destijds net iets te bruusk, maar de cultuuromslag die hij wilde realiseren is zich voorzichtig toch aan het voltrekken. Zoals Vanhaezebrouck zopas aan den lijve ondervond primeren resultaten boven romantiek voor Riemer, die in de eerste plaats tracht om zijn tegenstrever het voetballen te beletten.
Een koekje van eigen deeg zeg maar, al verkiest de Deen wel een andere aanpak dan puur verticaal spel. Het ideaalbeeld blijft de langgerekte combinatie vlak voor de rust tegen Standard. Alleen stemt de inzinking die erop volgde tot nadenken. Gaat meer aanvalsdrang automatisch ten koste van de balans die hij zo koestert? Met amper twee nederlagen is Anderlecht bovenal bijzonder moeilijk te verslaan.
Het doet een beetje denken aan de manier waarop Antwerp de dubbel in de wacht sleepte. Zelfs de ferventste voorstanders van Kompany toegeven dat schoonheidsprijzen verbleken bij échte trofeeën. Niemand die erom zal malen indien Riemer in de Play-Offs succes boekt met zijn tactische keuzes. Een schril contrast met Weiler bij de laatste titel in 2017, toen de lat in het Lotto Park nog veel hoger lag.
Om werkelijk mee te doen voor de knikkers mag er in januari, wanneer Fredberg tevens op zoek moet naar een oplossing voor de overtollige ballast op het middenveld, achterin wel nog wat bij. Vertonghen blijkt van staal, terwijl Debast al een paar keer aan een schorsing ontsnapte. Het onheil loert echter om de hoek. Een verdediger is dus meer dan welkom. Snelheid lijkt dan alvast de voornaamste vereiste.
AD
