"Eerlijk gezegd zijn we hier niet klaar voor", aldus Marc Overmars vlak voor de kwalificatie voor de Champions League. Met een nul op 12 blijkt de eerste deelname aan het kampioenenbal inderdaad een vergiftigd geschenk. Hoewel het Europees avontuur er waarschijnlijk opzit heeft de directeur voetbalzaken in januari dan ook werk aan de winkel. Met één target bovenaan de verlanglijst.
Om de breedte van de selectie hoeft hij zich allicht al niet meer te bekommeren. Dankzij de stunt van Shakhtar Donetsk tegen Barcelona behoudt Antwerp nog slechts een waterkansje op de derde plek. Zonder de ouderdomsdekens Toby Alderweireld en Jean Butez, en met George Ilenikhena in plaats van Vincent Janssen voorin, bleef een uitermate jeugdige Great Old ook in Porto met lege handen achter.
Ekkelenkamp de pineut
Daarbij waren het de meer 'ervaren' spelers die de steken lieten vallen. In een voorts vrij evenwichtige eerste helft, waarin Michel-Ange Balikwisha had nagelaten om de landskampioen al vroeg op rozen te zetten, bezondigde die andere surprise du chef Gyrano Kerk zich eerst aan een overbodige penaltyfout. Om het allemaal nóg wat moeilijker te maken werd Jurgen Ekkelenkamp kort na de pauze uitgesloten.
Net zoals in de vorige twee CL-matchen, toen het telkens een voorsprong weggaf, schoot Antwerp zich dus vooral zélf in de voet. Dan nog zat er eigenlijk meer in: in het slot liet invaller Arbnor Muja nog een opgelegde mogelijkheid op de gelijkmaker liggen. "Op dit niveau moet je zulke kansen altijd afmaken", jammerden Mark van Bommel en gelegenheidsaanvoerder Arthur Vermeeren na afloop allebei in koor.
Toch was het voornamelijk Ekkelenkamp die de hoop op een Antwerpse comeback hypothekeerde – vol de kaart van de aanval trekken op jacht naar die broodnodige driepunter zat er nadien nooit meer in. Zijn onhandige rode kaart na een mislukte controle stond symbool voor de op z'n zachtst gezegd matige wedstrijd van de voor het overige anonieme Nederlander, die erg weinig in het stuk voorkwam.
Weelde aan wingers (?)
Dat geldt weliswaar ook voor Vermeeren – gelukkig hield Alhassan Yusuf het middenveld nog enigszins overeind. In een compacte 4-4-1 hield het stamnummer één niettemin ook met tien tegen 11 nog lang stand. Van Bommel was achteraf terecht trots op de discipline van zijn jonge bende. Een verdienstelijke en volwassen vertoning, al ontbrak het aan de bal wel aan het nodige vernuft om zélf meer te dreigen.
Het tekort aan ingevingen is een oud zeer op de Bosuil: over de gebrekkige aanvoer richting Janssen is reeds genoeg gezegd en geschreven. Vooral vanaf de flanken komen vaak te weinig impulsen, of het moet van de oprukkende backs komen. Hoewel ze tegen Genk hun duivels zopas nog eens ontbonden krijgen Muja, nuttig maar technisch geen kraan, en Balikwisha maar geen regelmaat in hun prestaties.
Kerk slaagt er nog minder in om te overtuigen, terwijl Chidera Ejuke blijkbaar niet in de bovenste schuif ligt bij Van Bommel. Vraagtekens alom, al sleepte het merendeel van deze wingers wel mee de dubbel in de wacht. Hun intrinsieke kwaliteiten staan dan ook niet ter discussie. Met ook nog Anthony Valencia en Jacob Ondrejka in de lappenmand heeft Van Bommel op de vleugels in principe keuze in overvloed.
Tijdverlies op transfermarkt
Met amper vier man voor drie plekjes is de spoeling op het middenveld daarentegen bijzonder dun. Net zoals centraal achterin, waar Overmars en Van Bommel evenwel rotsvast geloven in Zeno Van den Bosch en Willian Pacho tenminste vervangen werd door Soumaïla Coulibaly – een schot in de roos. In geval van nood is er ook nog Ritchie De Laet. Overmars heeft een boontje voor polyvalente profielen.
Daarom besloot hij niet alle posities dubbel te bezetten, al is De Laet niet meer zo betrouwbaar als weleer. Cashen op Gaston Avila bleek een goede zet, maar achterin mag er dus misschien toch nog iets bij. Een rijtje hoger zit Van Bommel echter nog krapper. Hoewel ze al langer uit beeld waren verdwenen hielden onder meer Christopher Scott, Faris Haroun, Pieter Gerkens en Koji Miyoshi het voor bekeken.
Bovenal vond Overmars geen opvolger voor Calvin Stengs, die hij tevergeefs nog aan boord trachtte te houden. "Tijdverlies", aldus Van Bommel. De spelverdeler opteerde helaas voor Feyenoord, waar hij tegenwoordig de pannen van het dak speelt. Blessures en schorsingen hielden hem geregeld aan de kant, maar eens omgevormd tot middenvelder droeg Stengs meer dan zijn steentje bij aan de dubbel.
Leegte na Stengs
Een dynamische nummer 10, die voor een creatieve toets zorgde in een multifunctioneel middenveld waarin iedereen moeiteloos met mekaar van positie wisselde. Doorgaans in een trio met Vermeeren en Mandela Keita, die samen met Ilenikhena het leeuwendeel van het transferbudget opslorpte, maar af en toe ook eens in combinatie met Ekkelenkamp. Hij moet nu zijn landgenoot zijn schoenen vullen.
Op zich lijkt Ekkelenkamp daartoe in staat. Met zes doelpunten en negen assists legde hij vorig seizoen fraaie statistieken voor, slechts zes veldspelers kwamen vaker in actie. Zijn aandeel in het succes valt dus evenmin te onderschatten. Wellicht vond Overmars het daarom ook na de kwalificatie tegen AEK Athene, toen hij eindelijk zicht had op de financiën, niet nodig om Stengs in allerijl nog te vervangen.
"We hebben een bepaald budget, en als het niet lukt, zullen we verder schakelen", klonk het al in juli. Alleen kwam daar uiteindelijk dus niks meer van in huis. Deels omdat hij gecharmeerd geraakte door Milo Horemans, bij gebrek aan alternatieven dinsdag een van de vele tieners in de kern. De kaart van de jeugd trekken is lovenswaardig, maar of hij in Vermeeren zijn voetsporen treedt valt af te wachten.
Nood aan nummer 10
Bij afwezigheid van Keita, die wel bijna hersteld is, zat er de voorbije weken geen enkele middenvelder op de bank. Gelukkig is Yusuf snel terug op niveau. Overmars maakte zich dan wel geen zorgen om de hogere belasting, zoals Van Bommel vreesde eisen blessures stilaan hun tol. Vooral op het middenveld is vers bloed in januari dus meer dan welkom. Liefst iemand die meteen een kwaliteitsinjectie biedt.
En met ervaring, wat in deze linie nog ontbreekt. Antwerp is alleszins té afhankelijk van Vermeeren en Toby Alderweireld om openingen te creëren. Van Bommel probeerde het reeds met Balikwisha en Ondrejka als spelmaker, maar zij horen toch eerder thuis op de flank. Ekkelenkamp verschijnt dan ook steevast aan de aftrap. Met twee treffers en geen enkele assist kan hij de lijn echter niet doortrekken.
Vergeleken met pakweg Thorgan Hazard, Hans Vanaken, Hyunseok Hong of Bilal El Khannouss maakt Ekkelenkamp zelden het verschil. Zelf beseft de nuttige Nederlander, net als Muja meer een werkmier dan een stillist, dat zijn rendement dringend naar omhoog moet. Een echte nummer 10 zal hij evenwel nooit meer worden. Een lacune die Overmars over het hoofd zag bij de samenstelling van de selectie.
Overmars in de fout
De driehoek met Ekkelenkamp, Vermeeren en Keita of Yusuf deed het bijwijlen prima en zal zeker tot nieuwjaar sowieso nog aan bod komen. Die laatste drie vormen straks tegen Shakhtar allicht zelfs een onuitgegeven trio. Nadien heeft Antwerp toch baat bij een échte opvolger voor Stengs, al is het om de voorspelde vernedering op het kampioenenbal te voorkomen intussen jammer genoeg te laat.
De wake-upcall waar Paul Gheysens op hoopte na de pandoering in Barcelona bleef uit. In eigen land blijven de ambities echter ongewijzigd. Tijd dus voor Overmars om de centen toch maar aan te wenden en zijn foutje recht te zetten? Binnenkort verneemt de directeur voetbalzaken zijn verdict in de zaak die tegen hem loopt wegens grensoverschrijdend gedrag. Zijn prioriteit in januari is nu reeds bekend.
AD
