Olivier Plancke
Je kent dat moment waarop je ontploft en achteraf denkt: wat heb ik gedaan? Daar zit Charles De Ketelaere nu middenin: in Italië wordt hij ineens weggezet als “hysterisch”, de jongen die veel te ver gaat. Analisten en fans vliegen elkaar in de haren over die ene uitbarsting: is dit eindelijk het gif waar iedereen om vroeg, of het begin van een ontsporing die zijn hele imago onderuit haalt?
LEES OOK: Atalanta in shock: De Ketelaere volledig door het lint
De jas die Italië helemaal op stelten zetEen jas die naar de grond vliegt langs de zijlijn in Verona. Het lijkt een detail, maar in Bergamo is er een kleine bom ontploft rond Charles De Ketelaere. De jongen die jarenlang werd neergezet als te braaf, te stil, krijgt nu in Italië het etiket “hysterisch” opgeplakt omdat hij zijn woede niet meer inhoudt. Plots is niet alleen Atalanta in crisis, maar ook het imago van de Belgische aanvaller.
Wie de beelden zag van Hellas Verona–Atalanta, weet hoe geladen dat moment was. Atalanta zakte weg tegen de rode lantaarn, Verona pakte zijn eerste competitiezege, en na een zevental kansen zonder echte dreiging verscheen het bord: De Ketelaere out. Hij slofte niet onverschillig naar de kant, hij ontplofte. De tv-camera bleef op hem hangen. Hij kreeg een jas en duwde die weg, rukte hem uit de handen van de masseur en belandde op de grond. Een paar seconden later zit hij op de bank, nog altijd zichtbaar over zijn toeren. Iedereen zag de frustratie.
🇧🇪 | Charles De Ketelaere is duidelijk niet blij met zijn wissel. 😬🔁 #VeronaAtalanta pic.twitter.com/g8aU6TFze3
— DAZN België (@DAZN_BENL) December 6, 2025
De Ketelaere kreeg 4,5 op 10 van Corriere di Bergamo niet alleen omdat hij onder zijn niveau speelde, maar ook “vanwege zijn reacties bij de wissel”. Het verhaal van de jas wordt tot in detail herkauwd: hoe hij de jas van masseur Ginami eerst wegduwt, vervolgens ruw uit diens handen neemt en op de grond smijt. De krant vindt dat “een half punt minder waard”, puur uit respect voor het stafpersoneel. Nog harder is de commentaar: “Da non credere: De Ketelaere isterico”, ‘Niet te geloven: De Ketelaere hysterisch”. Voor een speler die tot voor kort bekend stond als “rustig, introvert en zacht” is dat een frontale botsing met zijn oude imago.
Van brave golden boy naar ‘isterico’ probleemgeval
Een jaar geleden werd CDK in Italië nog geanalyseerd als een prototype van de zachte jongen. Bij Milan was hij de verlegen Belg die niet durfde op te eisen, die verdwijnende wedstrijden speelde en in de krantenkoppen opdook als symbool van een mislukte transfer. Hij werd lange tijd verweten dat hij te braaf was. Fabio Capello noemde hem toen “verlegen”, iemand die op een lager tempo speelde en mentaal zoek was.
Italiaanse media maakten hem symbool van de meest teleurstellende transfer van de zomer, zijn lichaamstaal werd bijna een op zichzelf staand dossier. De stille golden boy van Club Brugge leek in San Siro te verdrinken onder de druk. In Bergamo werd hij net geprezen omdat hij weer glimlachte, omdat hij zich “fysiek en mentaal had teruggevonden”, omdat hij bij Atalanta alles had wat hij zocht: vertrouwen, duidelijkheid, een rol op zijn maat.
En toch kom je in Verona uit bij die ene jas op de grond. Om te begrijpen waarom, moet je breder kijken dan één woede-uitbarsting.
Tussen broodnodig gif en gevaarlijke ontsporing
Atalanta leeft dit seizoen met een dubbel gezicht. In Europa is het een ploeg met flair. In de Serie A is het verhaal heel wat minder romantisch. Tegen Verona gaat Atalanta onderuit met 3-1 tegen een ploeg die tot dan toe nog geen enkele competitiewedstrijd had gewonnen. De Ketelaere is één van de weinigen die nog voor gevaar zorgt, maar net hij wordt na zo’n zeventig minuten naar de kant gehaald. De frustratie die al die tijd onder de oppervlakte borrelde, vindt ineens een jas om op af te reageren.
Coach Raffaele Palladino koos er opvallend genoeg voor om na de match niet rechtstreeks op De Ketelaere in te hakken. In de Italiaanse commentaren wordt die keuze gelezen als een signaal dat dit vooral intern moet worden opgelost. De vraag is hoe je dan naar het “jas-incident” moet kijken. Is dit de Charles De Ketelaere waar België al jaren om smeekt — iemand met meer gif, meer boosheid, meer eigen wil — of zie je de eerste barsten in het verhaal dat in Bergamo juist zo mooi leek?
Want dat hij veranderd is, mag duidelijk zijn. Een speler die een jaar geleden nog als te soft werd weggezet, durfde dit seizoen al eens publiek uithalen naar een scheidsrechter na een omstreden penalty. En nu komt daar dus de eerste échte clash met zijn eigen imago bovenop: van stille golden boy naar speler die zich niet meer alles laat welgevallen.
Als dit een eenmalige ontploffing is, die intern wordt uitgesproken, kan het zelfs werken als opluchting: het moment waarop hij zichzelf toestaat om meer te eisen — van zijn ploeg, van zijn coach, van zichzelf. Als het een patroon wordt, met nog meer jassen, discussies en “isterico”-koppen, riskeert hij dat zijn verhaal opnieuw in de richting kantelt.
