Olivier Plancke
In Neerpede is de naam Nicolás Frutos meer dan nostalgie. Zijn werk bij La Louvière — promoties, structuur, doorstroom — doet Anderlecht dromen. Toch dreigt elke “reset” het bekende Anderlecht-patroon te herhalen. RSCA wikt: nu schakelen met Frutos of Renard nog tijd geven tot de winter. Waarom die keuze het een van de belangrijkste van de komende jaren is, lees je hier.
LEES OOK: Hasi messcherp voor eigen ploeg na absolute wanprestatie
Renard-exit lonkt: machtsspel binnen, vertrouwen buitenOlivier Renard kwam binnen met de belofte van discipline in transfers en loonmassa, maar hij stapte óók een huis binnen waar de machtslijnen al scheef stonden. De manier waarop hij werd aangesteld — niet via een lang traject, wel via de politieke daadkracht van Wouter Vandenhaute — heeft zijn draagvlak van dag één besmet.
De kritiek is daarna niet uit de lucht komen vallen; de resultaten gaven munitie. Anderlecht struikelde in augustus uit Europa, eerst tegen Häcken, vervolgens in Athene tegen AEK. Marc Degryse zette die frustratie op scherp met één zin: “Welke speler heeft Renard nu gehaald die Anderlecht beter maakt? Geen één.”
Maar wie eerlijk wil oordelen, moet de film terugspoelen: Renards credo — onbekend en betaalbaar binnenhalen om later duur te verkopen — vraagt tijd en rust, precies de twee grondstoffen waaraan het Astridpark arm is. Het paradoxale van vandaag is dat zowel “nu ingrijpen” als “niets doen” fout kan zijn.
De sportief directeur wordt niet alleen beoordeeld op potentiële meerwaarde over drie jaar, maar ook op het bouwen van een elftal dat nu functioneert. Maar een ontslag vandaag zou vooral de Anderlecht-ziekte herhalen: weer een reset, weer netwerkverlies, weer een transferlogica die niet werkt.
Frutos als droomkandidaat: promoties, structuur, RSCA-DNA
Tegelijk groeit een andere gedachte in en rond de club: als je het sportief beleid opnieuw wil tekenen, wie zet je dan wél boven de sportieve pijplijn? Daarom valt de naam van Nicolás Frutos steeds luider. Niet door nostalgie, maar omdat Frutos intussen heeft bewezen dat hij een procesbouwer is.
Bij RAAL La Louvière tekende hij als voetbaldirecteur voor één doorlopende lijn van jeugd tot A-ploeg én vrouwen, met heldere rolverdeling: hij faciliteert, stuurt op structuur en inhoud, maar houdt zijn handen van de bevoegdheden van de coach.
En zijn werk toont rendement dat je kan aanraken: twee promoties in twee seizoenen, een nieuwe Easi Arena (8.050 plaatsen) die in juni openging, en meteen een stuntzege tegen Club Brugge. Dat alles binnen een strak budget, met rekrutering die past in een identiteitskader in plaats van de emotie van het weekend.
Dat hij RSCA-DNA heeft, helpt niet alleen op de perstribune, maar vooral in de kleedkamer: autoriteit zonder pose. En binnen de club leeft zijn naam al langer dan één crisisweek; in HLN klonk het openlijk dat één strekking liever Frutos had gezien toen Renard werd doorgedrukt.
Reset of ruggengraat? De keuze die Anderlecht nu tekent
In die zin is is Frutos meer dan een logische optie wanneer de club eindelijk zou kiezen voor één samenhangende visie: een TD die processen, doorstroom en opleidingslijn borgt, die de markt en het budget aanstuurt, en een coach die de autonomie krijgt die in het model is voorzien. Laat dat nu net het kader zijn waarin Frutos floreert.
Dat betekent niet dat Renard vandaag buiten moet en Frutos morgen binnen? Zet je Renard nu aan de kant, dan herhaal je het patroon dat Anderlecht ziek maakt en creëer je juridische, financiële en sportieve turbulentie midden in een seizoen.
Laat je hem zitten tot de winter, dan blijft er onrust en kritiek. De volgende beslissing moet Anderlecht niet louter door dit najaar loodsen, maar de club jaren ruggengraat geven. En precies daar, op het kruispunt van methodiek, rust en uitvoering, is de case voor Frutos het sterkst.
