Olivier Plancke
Geen rotatie maar een rood licht: Kompany houdt vast aan zijn vaste elf. Gevolg: toppers in de rode zone, kaartgevoelige momenten als de pressing hapert, en bankzitters die niet moeten hopen op minuten — precies in de week van HSV en, drie dagen later, Chelsea.
LEES OOK: 'Kompany schrikt op: Real wil Bayern muilpeer verkopen'
‘Red flags’ in de ziekenboegHet is weer zo’n week waarin een trainer moet kiezen: frisheid of zekerheid. Bayern München ontvangt zaterdag HSV in de Bundesliga en krijgt woensdag Chelsea op bezoek in de Champions League. Vincent Kompany herhaalt sinds de zomer zijn mantra: “I don’t like the word ‘rotation’.” Winnen primeert zolang de kern fit is — niet alleen intern, maar ook publiek op persmomenten.
Interlandweken leveren echter weinig trainingsuren op. Luis Díaz landt pas laat en pikt hoogstens één sessie mee. Nicolas Jackson stapte donderdag voor het eerst op Säbener Straße het veld op en werkt in het beste geval één à twee volwaardige trainingen af voor HSV.
Kompanys afkeer van rouleren om te rouleren komt hier scherp naar voren: fracties trager aansluiten, net te laat in het duel, automatismen die haperen — zeker voorin, waar Díaz en Jackson nog hun weg rond Harry Kane zoeken.
Geen rotatie: risico’s (en ontevredenheid) nemen toe
Tegelijk houdt Bayern een conservatieve lijn met drie sleutelspelers. Intern klinkt “gone ’til November”: Alphonso Davies, Hiroki Itō en Jamal Musiala worden pas richting de herfst stelselmatig ingebouwd.
Davies scheurde in maart zijn kruisband, Musiala — 22, wereldster in wording — mikte op “later dit najaar” na een zware been- en enkelblessure. Itō werkt terug na een middenvoetsbreuk. Voorzichtigheid is de norm.
De paradox: weinig rotatie nu kan betekenen dat je in oktober/november nog altijd zonder volledige selectie zit, terwijl back-ups veel minuten draaien en het kaartenrisico bij vermoeidheid toeneemt.
Concreet betekent dit voor de bank: reken niet op veel minuten. Kompany houdt vast aan zijn basis en wisselt functioneel (frisheid, tempo bewaken, wedstrijd managen), niet om speeltijd te verdelen. Wie buiten de elf valt, krijgt hoogstens korte, situationele invalbeurten — tenzij blessures, kaarten of het wedstrijdverloop anders dwingen.
Ook de jeugd op rood sein
Er hangt ook beleid in de lucht. Jackson kwam op huur van Chelsea met een clausule die pas verplicht wordt als hij 40 basisplaatsen haalt — enkel in Bundesliga en Champions League. Uli Hoeneß lachte het publiekelijk weg: “Hij zal dat nooit halen.” Maar elke basisplaats weegt, sportief én politiek: start je hem voor ritme, of kies je voor balans en draagvlak?
Op papier is de selectie kleiner en dus is er ruimte voor youngsters, in de praktijk blijft doorstroming stroef. Tom Bischof, nochtans een zomertransfer van de sportieve cel, hoeft niet meteen op een basisplaats te rekenen. De lat ligt hoog en dat kost minuten; voor de academy voelt dat als een rood sein, zelfs wanneer het sportieve verhaal klopt.
Minuten zijn schaars zolang de basis draait
Hier zit de essentie van Kompany’s Bayern op dit moment: de lat sportief hóóg leggen en tegelijk de marges aanvaarden die daarbij horen. Zijn team startte de competitie met bravoure, de Champions League-ambitie is voelbaar, de honger om de Pokal te winnen wordt vaak herhaald.
De conclusie voor dit weekend is niet ingewikkeld, maar ze is wél precair. Kompany heeft geen crisis, hij heeft een cocktail: korte rust (nauwelijks), lange revalidaties (bewust), een topaankopen die meteen moeten leveren (Díaz), een huuraanvaller met een politiek prijskaartje (Jackson) en een jeugdbeleid dat nog te weinig matchminuten materialiseert — met daarbovenop een harde boodschap aan de bankzitters: minuten zijn schaars zolang de basis draait.
