Olivier Plancke
Raphael Onyedika bleef uiteindelijk bij Club Brugge en dat legt een bom onder de hiërarchie. Aleksandar Stankovic speelt zich als ‘nieuwe Jashari’ in de basis en vormt met de Nigeriaan en Hans Vanaken de vaste driehoek. Goed voor stabiliteit, slecht nieuws voor Ludovit Reis en Lynnt Audoor: hun hun minuten dreigen te verdampen. Hoe hard is de klap in de kleedkamer — en wie betaalt straks de prijs?
LEES OOK: Club Brugge laat concurrentie verbleken: ‘Gouden zaken’
De lont is aangestoken: beleid vs. deadlineHet is begin september en Raphael Onyedika stond op het verlanglijstje van Eintracht Frankfurt. De Duitsers polsten, meer niet. Er kwam geen bod. Ook Galatasaray alweer interesse, maar eveneens niet concreet.
Na de Champions League-loting had Club Brugge duidelijk gemaakt dat het liefst met de huidige kern aan het kampioenenbal begon. Geen gezaag en geen deadline-paniek. Op papier is dat helder beleid, maar op het veld is dat een gok.
Het bestuur had namelijk al geanticipeerd op een vertrek van Onyedika. Aleksandar Stankovic en Ludovit Reis werden gehaald, het contract van Lynnt Audoor is verlengd. Dat kan slim zijn—diepte in de kern, concurrentie op training, maar dat kan ook wrijven in de kleedkamer: gemaakte beloften die kantelen in plan B’s en plan C’s.
Rook bij Reis: 6 miljoen smeult op de bank
Neem Ludovit Reis. Zes miljoen euro, de man die het middenveld een versnelling hoger moest zetten. Club wilde Reis écht. Hij stond al sinds 2019 op de radar, Director of Football Dévy Rigaux trok de portefeuille verder open dan het eerste bod, precies omdat men geloofde in zijn profiel. Intern bestempeld als “performance player”: gehaald voor de lange termijn, maar ook voor meteen.
In de voorbereiding was hij zelfs topschutter, het gespreksonderwerp voor een nieuwe driehoek met Stankovic en Vanaken. Tot dusver is het omgekeerd. Te veel balverlies, te traag in de uitvoering, het spel eerder ophouden dan versnellen.
De vraag is sportief: is Reis miscast, of gewoon niet in vorm? Ruud Vormer pleit voor geduld en herinnert aan de aarzelende start van Jashari vorig jaar. Fair punt. Alleen tikt de klok sneller als je zes miljoen kost en de Champions League roept. Wie zo werd binnengehaald, wordt meteen afgerekend.
Schokgolf Stankovic: as op slot
Zet er Aleksandar Stankovic naast en je krijgt het spiegelbeeld. Hein Vanhaezebrouck zei het droog: een verdeler, sneller klaar dan Reis. Op Ibrox deed hij het zonder franje. In de return—Rangers 6-0—klopten de cijfers en het gevoel: 93% geslaagde passes, duels gewonnen, balrecuperaties, en bovenal dat ritme in één à twee tijden.
Aannemen, spelen. Tak-tak. Geen show, wel vat op het tempo. Sinds AA Gent luidt het dat hij doet denken aan Jashari. Niet door te infiltreren, maar door de opbouw te dragen en eenvoud te bewaken.
Het gevolg is duidelijk: het middenveld met Onyedika als stofzuiger, Vanaken als dirigent tussen de lijnen en Stankovic als metronoom oogt logisch. Reis staat op achtervolgen. Hij is niet afgeschreven, maar wordt wel stevig uitgedaagd.
Naschok bij Audoor: verlengd, maar stilgezet
En dan Lynnt Audoor. Het dossier dat Club zelf in de fik zette en zelf bluste. Vorig seizoen uitgeleend aan KV Kortrijk in een seizoen van trainerscarrousels en degradatiestress: weinig ervaring opgedaan, wel veel frustratie. Teruggekeerd naar Brugge, contract opengebroken, en toch geen plaats in de A-kern. Club NXT dus, terwijl hij 21 werd.
Union SG bood deze zomer op hem, Club weigerde. Niet omdat ze hem wilden inzetten, maar omdat de aanbieding veel te laag was. En plots: invalbeurten in Supercup en toppers, en—belangrijker—een contract tot 2029. Goed nieuws, maar ook: verantwoordelijkheid. Wie verlengt, moet spelen. Niet als alibi-invaller, wel minstens als volwaardig lid van de rotatie.
