Olivier Plancke
Raffaele Palladino gooit meteen de wetten om bij Atalanta — en precies daar wordt De Ketelaere geraakt. De nieuwe coach kiest eerst voor resultaat, daarna voor schoonheid, waardoor CDK zich nú meer moet bewijzen in pressing én beslissende acties. Zijn basisplaats lijkt veilig, maar één foute indruk en de pikorde schuift. Na de interlandbreak wacht meteen een genadeloze test die het verhaal kan doen kantelen.
LEES OOK: 'De Ketelaere genoemd voor onvervalste droomtransfer'
Nieuwe wetten in Bergamo: niemand is zekerDe machine in Bergamo hapert. De resultaten én het plan vielen tegelijk stil. Atalanta begon aan dit seizoen met nieuwe start, maar zakte weg in een reeks zonder overwinningen en sukkelde half november tot op de 13de plaats. De nederlaag tegen Sassuolo werd het symbolische kantelpunt: Ivan Jurić buiten, Raffaele Palladino binnen—contract tot 2027, zijn debuut volgt meteen na de interlandbreak.
Het eerste misverstand dat weg mag: Palladino komt níét om op korte termijn te charmeren met mooi en esthetisch voetbal; hij komt om de boel te stabiliseren en om punten te pakken. Wie naar zijn parcours kijkt, ziet het meteen: Palladino kiest eerst voor resultaat. Hij hield Monza overeind en loodste Fiorentina in Europa, maar kreeg geregeld commentaar op het spelbeeld.
Mister Palladino é il nuovo allenatore dell’@Atalanta_BC! ✍️🖤💙 pic.twitter.com/PGG9KGtVFF
— Lega Serie A (@SerieA) November 11, 2025
Dat stoort hem niet: de stijl mag volgen, nu moeten de punten eerst. Zo zal ook zijn eerste maand in Bergamo eruitzien. De context maakt die eis begrijpelijk. Atalanta verloor compactheid, kreeg te vaak het eerste doelpunt tegen en creëerde te weinig échte kansen om telkens terug te komen. Het was een ploeg die tussen plannen viel: de reflexen van Gasperini, maar de logica van Jurić landde nooit volledig. Jurić is intussen weg; de onzekerheid in de groep—hiërarchie, vertrouwen, rolverdeling—blijft nog even.
CDK tussen luxe en werkpaard: nu of nooit
Past Charles De Ketelaere daarin? Meer dan men in Italië soms denkt. Palladino houdt van duidelijke rollen: een valse negen die tóch in de box komt, of een tweede spits in de halfspaces. De Ketelaere heeft precies dat profiel: elegantie met lengte, vista met bereik. Zijn beste fases bij Atalanta kwamen toen hij tussen lijnen opdook, niet breed bleef plakken, en als tweede spits snelheid gaf aan de laatste dertig meter—met of zonder Lookman naast zich.
Maar Palladino tolereert geen passieve luxe. Zijn reputatie —onverbiddelijk in basisafspraken, koel in rotatie—maakt het simpel. De Ketelaere start hoog in de pikorde omdát hij rendement en maturiteit toonde in, maar hij blijft hoog als hij drie dingen levert: loopvermogen in de juiste pressing, snelle balbehandeling en beslissende acties in de zone van de waarheid.
Een ander, onderschat element is de fanperceptie. In Firenze leverde Palladino een Europees ticket en toch bleef het gemor: te weinig bravoure. Bergamo is geen Firenze, maar de gevoeligheid is vergelijkbaar. En dan is er de Napoli-test onmiddellijk na de break—een test die het discours al kan kantelen. Voor De Ketelaere is dat de uitgelezen avond om het nieuwe verhaal te claimen.
De Napoli-test: één avond, groot oordeel
Wat als het niet meteen lukt? De echte afrekening volgt pas tegen de wintermercato: dan worden binnenkomende en uitgaande namen op tafel gelegd. Ook daarin helpt het De Ketelaere dat hij multi-inzetbaar is: tweede spits of schaduwspits.
