Een weliswaar kleine pleister op de zere wonde voor de Rode Duivels na de trieste aftocht in Qatar: Groep F, waarin ons land meteen sneuvelde, levert als enige poule op dit WK zowaar twee halvefinalisten af. Wie weet strijden zij op 18 december zelfs onderling voor de wereldtitel. Hoedje af voor Marokko en Kroatië, al duwen vooral die laatsten zo toch ook het mes nog wat dieper in de Belgische wonde.
Toegegeven: sinds de Rode Duivels onverbiddelijk uit het toernooi werden geknikkerd kunnen we pas echt met volle teugen genieten van dit winterse WK vol verrassingen. Weg is onze heimwee naar de sfeer van grote schermen onder een blakende zon, terwijl de temperaturen buiten onder het vriespunt zakken heeft knus voor de buis zitten ook wel zijn charme. Samen met bijna heel de rest van de wereld supporteren wij vanuit onze zetel dan maar mee voor onze sympathieke kwelduivels, eerder reeds de enige groepsgenoten in de kwartfinale – die ze allebei pas na strafschoppen overleefden. Lang niet de enige gelijkenis tussen Marokko en Kroatië, van wiens kwaliteiten onze eigen nationale voetbaltrots best wat kan leren.
KNOKKENDE KROATEN
Passie, strijd, inzet, overgave: woorden schieten tekort om te beschrijven hoe beide onverzettelijke elftallen tot het uiterste gaan om de eer van hun land te verdedigen. Uit trots en liefde voor de natie blijken zelfs pakweg de frivole Hakim Ziyech of bejaarde Luka Modric bereid om desnoods 120 minuten lang af te zien. Het resultaat zijn twee lastig te ontwrichten gehelen, die haast nooit de organisatie uit het oog verliezen en bijgevolg zelden uit verband worden gespeeld. Met als ultiem valnet achter de stugge defensies twee doelmannen in de vorm van hun leven. Geen wonder dat hun onderlinge confrontatie eindigde zoals ze begon. Ook de Rode Duivels slaagden er niet in om de nul van het bord te vegen: in de groepsfase kreeg alleen Canada de bal langs Yassine Bounou en Dominik Livakovic.
In die eerste zijn geval een owngoal dan nog, nog steeds de enige tegentreffer van Marokko – dat in Qatar nog niet op achterstand kwam – tijdens deze historische campagne. Kroatië daarentegen toonde andermaal haar mentale weerbaarheid. In de achtste finale scoorde Japan net voor rust, tegen Brazilië brak Neymar vlak voor het eind van de eerste verlenging de ban. Wie dacht dat Modric – ook bij Real Madrid een van de Comeback Kings – en co tegen de mat lagen zat er echter telkens naast. Opstaan na een tegenslag zit hen in het bloed, zo bleek vier jaar geleden al. In de knock-outs sloegen toen zowel Denemarken, Rusland áls Engeland als eerste toe, om vervolgens stuk voor stuk alsnog het onderspit te delven. Zelfs in de verloren finale tegen Frankrijk knokte Kroatië zich eerst nog terug.
7 VERSUS 15
Lionel Messi, recent van mening dat op voorsprong komen niet altijd een voordeel is, en zijn maats zijn dus gewaarschuwd. Ook indien het op strafschoppen aankomt. Zelf mogen de Argentijnen zich min of meer specialisten ter zake noemen – wat Nederland zopas nog aan den lijve ondervond – maar het Kroatisch killerinstinct is ongeëvenaard. Net zoals in Rusland, waar Engeland ook pas na verlengingen voor de bijl ging, trokken ze nu al tweemaal aan het langste eind in die zogenaamde loterij. Met dank aan Livakovic, een waardige opvolger voor Danijel Subasic, en natuurlijk hun eigen koele kikkers vanaf 11 meter. Geeft ervaring dan toch de doorslag? Kroatië vormt dan wel de uitzondering op de regel. Op dit toernooi schitteren immers vooral de iets frissere teams, met Marokko als exponent.
Samen met de Rode Duivels gingen ook de Gouden Generaties op retour van Mexico en Uruguay met de billen bloot. De oudjes van Kroatië gaan evenwel gewoon door op hun elan. Al zorgde Zlatko Dalic toch voor iets meer vers bloed dan Roberto Martinez. Onze intussen ex-bondscoach liet ten opzichte van het vorige WK in Qatar slechts zeven pionnen vallen, tegenover maar liefst 15 stuks bij de Kroaten. Deels uit noodzaak. Subasic, Mario Mandzukic en Vedran Corluka, die daar sowieso louter nog een bijrol vervulde, zwaaiden allen af na het Russisch huzarenstukje. Die laatste twee maken tegenwoordig wel deel uit van de technische staf, net als Thomas Vermaelen – samen met Vincent Kompany, Mousa Dembélé en Marouane Fellaini de belangrijkste Belgische afhaker – bij de Rode Duivels.
DURF VAN DALIC
Nacer Chadli, Adnan Januzaj en Dedryck Boyata, van wie enkel die eerste in 2018 een rol van betekenis speelde, maakte het Martinez dan weer zelf gemakkelijk. Dat kan tevens worden gezegd van een resem Kroaten, al durfde Dalic ook zelf een paar harde knopen doorhakken. Onder andere Ante Rebic en Sime Vrsaljko, op de sukkel sinds het hoogtepunt vier jaar geleden, kregen de bons. Net zoals Duje Caleta-Car, een veel grotere verrassing. Dalic maakte trouwens nog een aantal opmerkelijke keuzes die hem bij een slechtere afloop zuur hadden kunnen opbreken. Zo zag hij Antonio Colak, bij Rangers goed voor 11 goals in 14 competitieduels, bijvoorbeeld zomaar over het hoofd. En dat terwijl van de vele opties voorlopig niemand erin slaagt om de schoenen van Mandzukic diep in de punt te vullen.
Terwijl een toptalent als Luka Sucic verkommert op de bank probeert Dalic het ook op rechts echter nog steeds met jongens als Andrej Kramaric, Mario Pasalic, Mislav Orsic, Marko Livaja en Nikola Vlasic – al was alleen die eerste in Rusland reeds van de partij. Voorin blijft het zo zoeken naar partners voor Ivan Perisic, samen met het vaste trio op het middenveld – waar met Mateo Kovacic na Ivan Rakitic direct een andere topper klaarstond – nog altijd de ruggengraat van het elftal. Op de backs had Dalic eveneens een fikse portie geluk: Josip Juranovic en Borna Sosa doen weinig onder voor Vrsaljko en de gestopte Ivan Strinic. Sosa krijgt wel de voorkeur op de meer ervaren Borna Barisic, terwijl Juranovic de beloftevolle Bayern München-bankzitter Josip Stanisic achter zich laat in de pikorde.
MISSERS VAN MARTINEZ
Nochtans spelen zij 'maar' bij Stuttgart en Celtic. Centraal achterin krijgt Dejan Lovren wel nog altijd de voorkeur op de aanstormende Bosko Sutalo, maar de keuze voor Leipzig-verdediger Josko Gvardiol in plaats van trouwe luitenant Domagoj Vida bleek al helemaal een gouden zet. Zonder radicaal door te selecteren ging Dalic de uitdaging om zijn lievelingetjes opzij te schuiven dus allerminst uit de weg. Rondom zijn as van doorwinterde sterren bracht hij zo op gerichte posities een golf van vernieuwing teweeg. Een ideale mix die Martinez jammer genoeg nooit wist te vinden. Misschien liet hij het dus toch na om (sneller) een beroep te doen op Arthur Theate, Wout Faes, Jérémy Doku, Amadou Onana, Loïs Openda, Leandro Trossard en consoorten, zeker geen minderwaardige alternatieven.
Zat het verschil hem dan in de bondscoach? Dalic verkiest vorm en ritme boven naam of werkgever, met rudimentaire breekijzers als Ante Budimir en redder van de natie Bruno Petkovic beschikt hij over het plan B dat bij Martinez vaak ontbrak. Alsook over het lef én gezag om Modric naar de kant te halen. Martinez daarentegen hield te lang vast aan Axel Witsel, een tegenpool van loopwonders als Marcelo Brozovic of Sofyan Amrabat. De motor op het middenveld stelt Kroatië en Marokko in staat om tegen elke tegenstander de controle te bewaren, wat de Rode Duivels nauwelijks lukte. Of moeten we alsnog de KBVB met de vinger wijzen? In tegenstelling tot Martinez kreeg Dalic, één jaar minder lang in dienst dan de Spanjaard in ons land, wél nog voor het WK al een nieuw contract voorgeschoteld.
IDENTIEK PARCOURS
Eind 2021 zette hij reeds zijn kribbel onder een verbintenis tot na het EK in 2024. Nochtans verliep het sinds de heldendaden in Rusland evenmin allemaal van een leien dakje. Op het EK in 2021 ging Kroatië na verlengingen onderuit tegen Spanje. Kan gebeuren, net als een exit tegen latere kampioen Italië. In de Nations League was de balans met twee zeges en zeven nederlagen in tien wedstrijden ondermaats. Om het na de deal met Dalic plots tot de Final Four en nu de halve finale van het WK te schoppen. Is duidelijkheid dan toch het geheime recept? Hoe dan ook is Kroatië, na 1998 en 2018 al voor de derde keer in zeven edities bij de laatste vier, en niet België amper één stunt verwijderd van een kans op revanche tegen de Fransen – of wie weet zelfs een onderonsje met Marokko – in de finale.
De enigen die nu nog in de weg staan zijn de Argentijnen, met wie wij na 2014 eveneens nog een eitje te pellen hadden. Achteraf gezien een gemiste kans, want ondanks alle tumult stonden met iets meer meeval dinsdag gewoon de Rode Duivels tegenover en Messi en co. Met een remonte tegen Japan gevolgd door een stunt tegen Brazilië is het parcours van Kroatië alvast identiek aan dat van de Belgen in Rusland. Chadli is er niet meer bij, maar wie beweert dat het niet nog eens had gekund? Hoewel hun talisman hen rechthield pakte Livakovic tegen Neymar en zijn kompanen alleszins niks waar Thibaut Courtois niet bij was geraakt. Helaas heeft het niet mogen zijn, mijmeren heeft weinig zin. Tijd om de blik terug op de toekomst te werpen. Maar eerst supporteren voor Marokko en Kroatië.
AD
