Een inloopperiode heeft hij niet nodig. Twee dagen na zijn grote terugkeer in de Ghelamco Arena, begint Hein Vanhaezebrouck vanavond aan de kust aan zijn tweede ambtstermijn als coach van AA Gent. In zijn eerste passage leverde HVH de Buffalo's naast enkele memorabele momenten in Europa vooral de eerste landstitel in het clubbestaan op, met aantrekkelijk voetbal in een herkenbaar systeem. Kampioen worden zit er dit seizoen allicht niet meer in, maar in welke mate kan Hein II met het huidige materiaal zijn oude succesrecept herhalen?
De fundamenten werden de voorbije weken alvast gelegd. In een ultieme wanhoopspoging het zinkend schip en zijn eigen job te redden, greep Wim De Decker de laatste tijd immers reeds terug naar de 3-5-2 formatie waarmee Vanhaezebrouck in 2015 heel de Arteveldstad in delirium bracht. Al schikte de tactisch flexibele toptrainer zijn pionnen toen net zo vaak in een 3-4-3 zoals die van Roberto Martinez bij de Rode Duivels, en stond ondanks zijn uitgesproken voorkeur voor een defensie met drie af en toe zelfs de verdediging iets anders opgesteld. De bezetting op papier was dan ook altijd ondergeschikt aan de tegenstander, het wedstrijdverloop – met de juiste profielen tussen de lijnen is omschakelen snel gebeurd – en de concrete invulling van de posities. Daarvoor koos Vanhaezebrouck in het titeljaar uit een vrij select groepje, met slechts 16 spelers die doorheen de hele campagne meer dan 1.000 minuten op het veld stonden. Hoe wegen zijn nieuwe troepen op tegen die helden van weleer?
DOELMAN
Naar de man op wie Vanhaezebrouck destijds het meest een beroep deed, hoeven we niet al te lang te zoeken. Onder de lat beschikte hij met Matz Sels vijf jaar geleden over een prima doelman, die later ook bij Anderlecht nog eens zijn pad zou kruisen. Op weg naar het kampioenschap hield de toenmalige nummer één van de Buffalo's niet alleen 14 keer de nul, maar straalde hij vooral veel rust en zekerheid uit. Een schril contrast met de schrijnende situatie tussen de Gentse palen vandaag, waarop tot dusver zelfs Sinan Bolat geen oplossing weet te bieden. Integendeel: de flaters stapelen zich in ijltempo op.
Hoewel hij zich als analist nog erg lovend uitliet over de toekomst van diens doublure, werd Davy Roef onder Vanhaezebrouck bij Anderlecht echter dan weer telkens uitgeleend. Tot nader order lijkt hij dus gewoon back-up te blijven. Voorlopig kan HVH, die ondanks zijn voorliefde voor een verzorgde opbouw van achteruit in de eerste plaats verwacht dat zijn keepers ballen stoppen, dan ook alleen maar hopen dat Bolat zijn niveau vlug terug opkrikt. Liefst van al kiest Hein, nooit beschaamd om zijn onverbloemde mening te geven over de prestaties van zijn sluitstukken, tenslotte toch voor stabiliteit onder de lat.
VERDEDIGING
Hetzelfde geldt voor zijn typische trio achterin, zo blijkt vooral uit de cijfers van de play-offs in 2015. Behalve Sels waren Nana Asare, Rami Gershon en Lasse Nielsen toen namelijk de enigen die alle 810 minuten met inzet – op de slotspeeldag was de oppergaai al binnen – tussen de lijnen stonden. Die rollen moeten nu worden ingevuld door Nurio Fortuna, Michael Ngadeu en Andreas Hanche-Olsen. Op zich opnieuw weinig vernieuwends dus, want die combinatie maakte in de laatste stuiptrekkingen van De Decker reeds haar intrede. Al ruimde Ngadeu tegen Slovan Liberec wel plaats voor Dino Arslanagic.
De sterke beer uit Kameroen blijft immers op zoek naar zijn vorm van vorig seizoen, die hij met de hulp van Hein misschien eindelijk kan terugvinden. Ook in deze linie is Vanhaezebrouck vaak onverbiddelijk in zijn oordeel én allergisch aan foutjes, meer regel dan uitzondering in de Ghelamco Arena. Toch heeft het huidige drietal in theorie minstens zoveel, om niet te zeggen meer potentieel dan hun voorgangers. Qua profielen passen ze alleszins perfect in het plaatje, met op links zelfs Nurio die net als Asare naar binnenkomt van zijn backpositie. Aan HVH om hen nu meer vertrouwen en discipline bij te brengen.
FLANKEN
Ondanks zijn wat mindere voorzet – nog zo een ergernis van Vanhaezebrouck – lijkt Milad Mohammadi op de flank een speler naar de nieuwe coach zijn hart. Net zoals Kenny Saief destijds zal het loopwonder zeker aan bod komen, maar in 2015 werd de linkerzijde doorgaans toch bezet door een veel offensiever ingesteld type. In balverlies was het per slot van rekening vooral de eenzame fullback aan de overkant die moest inzakken, om samen met het opschuiven van Asare zo weer een verdediging met vier te bekomen. Die taak was toen voor Thomas Foket, vandaag is Alessio Castro-Montes de logische keuze.
Op links moest na nieuwjaar echter Moses Simon meer creativiteit en dreiging voor doel bieden. Allicht maakt Osman Bukari, Anderson Niangbo, Giorgi Chakvetadze of zelf Dylan Mbayo daar straks dus zijn opwachting. Die laatste kan profiteren van Vanhaezebrouck zijn boontje voor jong talent, zoals niet enkel de 19-jarige Foket maar ook diens leeftijdsgenoot Benito Raman vijf jaar terug een stevig steentje bijdroeg aan de titel. De cultfiguur trad daarbij af en toe aan op de linkerflank, waar trouwens eveneens manusjes van alles Brecht Dejaegere en zelfs Christophe Lepoint – in januari vertrokken – aantraden.
MIDDENVELD
In de huidige kern denken we bij zo'n Zwitsers zakmes spontaan aan Jordan Botaka. Net als Dejaegere kan hij tevens in de as uit de voeten, waar die laatste het gros van zijn minuten vergaarde. Meestal in een aanvallende rol, want ook in zijn buffer voor de defensie verkiest Vanhaezebrouck standvastigheid. Indien fit vormden Sven Kums en Renato Neto zo steevast een tandem. HVH moet zijn oude trouwe luitenant, met wie hij wederom herenigd wordt, nu dringend uit zijn dip zien te halen. Zo niet dringt een dilemma zich op. Tenslotte moet eigenlijk ook zeldzame voltreffer Niklas Dorsch ingepast worden.
Kums staat dus onder druk, want de Neto-positie lijkt voor Elisha Owusu weggelegd terwijl iets hoger Vadis Odjidja wellicht de dienst zal uitmaken. Hij moet net als Danijel Milicevic destijds voor impulsen en aansluiting voorin zorgen, al kan de invulling hier erg verschillend zijn. Soms stelde Vanhaezebrouck namelijk een voorzichtigere mix samen, wat gezien de vele opties ook nu perfect mogelijk is. In andere duels, wanneer de flexibele formatie eerder naar een 3-4-3 neigde, schoof Milicevic daarentegen door naar een van de plekjes kort achter de spits – waar hij dan veelal het gezelschap van Dejaegere kreeg.
AANVAL
Polyvalente profielen hebben dus altijd een streepje voor bij HVH, die de ene keer een mannetje meer op het middenveld wil creëren en een week later liever voor een aanvallend overtal opteert. In beide systemen – 3-4-3 of 3-5-2 – komen ook Roman Bezus en Chakvetadze in aanmerking als zogenaamde pockets dan wel spelverdeler en schaduwspits. Hoewel hij tevens voor types als Milicevic durft kiezen, vormt in dat laatste geval snelheid alvast een serieuze troef in de ogen van Vanhaezebrouck. We kijken daarom ook terug naar Bukari, Niangbo en Mbayo, die zo in het voetspoor van Raman kunnen treden.
Wie weet laat Hein zelfs Roman Yaremchuk rond een stevig speerpunt zwerven, doorgaans – doch niet per definitie – een constante in zijn aanpak. Laurent Depoitre beleefde in 2015 zo het beste seizoen in zijn carrière, maar lijkt momenteel net als Tim Kleindienst eerder als stormram te dienen. Allicht vat Yaremchuk, die drie jaar geleden nog vier keer speelde onder Vanhaezebrouck, net als in diens laatste match toen dus gewoon post diep in de punt. Met in zijn rug tal van mogelijkheden, van begenadigde technici tot kwieke snelheidsduivels, die alleen of in een duo voor chaos en beweging moeten zorgen.
MAGIE VAN HEIN
Vooral voor Chakvetadze, ook al vertrouwd met Vanhaezebrouck en hopelijk eindelijk echt terug van blessureleed, voorzien we zo nog een sleutelrol. Hoewel de kern minder sterk is dan gehoopt, beschikt Hein II zo op papier over meer luxe dan Hein I. Tenminste indien de ziekenboeg leeg blijft. Behalve de reeds vermelde namen, deed Vanhaezebrouck in zijn eerste passage tevens op Rafinha en Hannes Van der Bruggen meer dan 1.000 minuten een beroep. Met een speciale vermelding voor Nicklas Pedersen, een jaar aan de kant maar plots belangrijk in de PO's, leverden zij allen een fikse bijdrage aan de titel.
Vandaag zijn de opties talrijker, al vinden velen in de Ghelamco Arena dat wellicht heiligschennis, en is er althans in de breedte in theorie zelfs niet eens zoveel minder kwaliteit aanwezig. Zeker in het offensief compartiment, waar de mayonaise desalniettemin nog niet pakte. Met verder nog problemen in zowat iedere linie, heeft Vanhaezebrouck dan ook meer dan werk genoeg op zijn bord. Kampioen zal dit AA Gent niet meer worden, zelfs deelname aan PO I lijkt een mission impossible. Toch koestert Ivan De Witte stiekem nog hoop op een opmars, een stille ambitie die zijn 'nieuwe' coach vast met de voorzitter deelt. Mocht de magie van Hein meteen weer zijn werk doen, zit het er wie weet zelfs wel nog in. Aan het recept hoeft alvast weinig gewijzigd te worden. Nu alleen nog hopen dat er meer aan te vangen valt met de ingrediënten dan de afgelopen maanden lieten uitschijnen.
