Laten we beginnen met een hommage aan de voetballer Vincent Kompany, die voor het Belgisch voetbal en de Rode Duivels zoveel meer betekend heeft dan 89 interlands – veel te weinig, verdomde blessures. Geboren leider, posterboy, pionier in het buitenland en bovenal het geliefde gezicht van een generatie: de iconische verdediger was het allemaal en nog wat. Veel mochten we de laatste tijd sowieso al niet meer van hem genieten – nogmaals, wat een zonde van dat gespierde doch broze lichaam – maar dat het zo abrupt tot een einde zou komen, durfde niemand te voorspellen.
Een schijnbaar onschuldig sprintje, gevolgd door een pijnlijke grimas en al snel het besef dat hij nog maar eens naar de kant moet. Het is een beeld dat we helaas wel vaker met Kompany associeerden, zij het dan doorgaans in een Manchester City-tenue. Ook van zijn terugkeer naar Anderlecht, de club waar het allemaal begon, hadden we graag wat meer willen genieten. Het was ons en hem echter niet gegund, net zomin als het glorieuze afscheid in schoonheid dat een speler van zijn kaliber verdient. Dat geluk had hij blijkbaar in Engeland al opgebruikt. Een verkeerde beweging tijdens een oefenpartij tegen Saint-Étienne, een maand geleden op een godverlaten terrein in Frankrijk, blijkt nu ineens immers het laatste wapenfeit te zijn. Nooit nog een gemeten crosspass, snedige tackle, loeiharde kopbal of sierlijke interceptie met de borst dus. Wel aanwijzingen voor zijn ex-ploegmaats vanuit de dug-out.
KIP EN HET EI
Een legende als Kompany is eigenlijk een uitgebreidere terugblik op zijn actieve carrière waard, maar dat er nu alom snel weer wordt overgegaan naar de orde van de dag heeft hij toch een beetje aan zichzelf te danken. In een nieuwe paleisrevolutie stoot Vince the Prince tenslotte Frank Vercauteren van de troon als enige echte T1, dit keer zowel op papier als in de praktijk. Op die manier krijgt hij terug volledig de teugels in handen, 'take everything back' weet u nog wel, wat mogelijk een belangrijker argument vormde in zijn keuze om nu plots op pensioen te gaan dan het nieuwste blessureleed. De laatste tijd boterde het naar verluidt namelijk sowieso al niet meer opperbest met Vercauteren, wiens macht in de voorbereiding reeds werd ondermijnd door een opnieuw alsmaar actiever coachende Kompany – die graag weer wat meer van zijn eigen visie en principes terug wil zien op het veld.
Zelfs de trouwste adepten van de Paars-Witte publiekslieveling stellen zich nu evenwel de vraag of dat wel zo een goed idee is. Toen hij begin vorig seizoen samen met stroman Simon Davies de plak zwaaide, bleven de resultaten per slot van rekening beneden alle peil. Uiteraard kunnen daarbij enkele excuses worden ingeroepen, maar de kern van vandaag oogt bezwaarlijk sterker en Kompany lijkt nog niet veel wijzer of minder koppig te zijn geworden. Of dat blijkt toch uit de notie dat hij de meer pragmatische aanpak van Vercauteren, die nochtans veel meer puntengewin opleverde, terug radicaal wil afzweren. Wat nu eerst kwam, de 'promotie' van Kompany of het vertrek van Vercauteren uit onvrede met de gang van zaken, is een kwestie van de kip en het ei. Feit blijft dat die eerste de enige chef in de keuken wordt.
VAN TONEEL NAAR COULISSEN
Wat dat concreet inhoudt, valt voorlopig nog af te wachten. Wellicht gooit Kompany niet letterlijk álles overboord, want in dat geval waren de geslaagde aankopen van bijvoorbeeld backs Michael Murillo en Bogdan Mykhaylichenko – zondag nog uitblinker tegen STVV – een maat voor niks. Zij werden immers niet in huis gehaald om inverted wingback te komen spelen, al viel reeds op hoe hun aanvalsdrang niet volledig vrij van beperkingen is en Kompany nog steeds iedere suggestie van een targetman weigert. Adrien Trebel, die zopas nog een degelijk wederoptreden vierde, vliegt hoogstwaarschijnlijk wél opnieuw uit de elf in afwachting van een overnemer voor zijn vet contract. Jonkies als Sambi Lokonga en Marco Kana verlekkeren zich dan weer terug op de basis, al zal daar toch ook niet voor iedereen een plaatsje wenken.
De verhoopte idyllische speelstijl, die er wegens een gebrek aan kwaliteit ook een jaar geleden zelden uitkwam, wordt allicht eveneens opnieuw leven ingeblazen. Dat blijkt ook uit de eerste woorden van Kompany zelf, die zich laat verleiden tot dezelfde romantische uitspraken als toen hij destijds nog vol enthousiasme aan zijn avontuur terug in het Lotto Park begon. "De wil om het beter te doen dan een Anderlecht dat gewoon goed is", zo luidt de meest tekenende quote. Nochtans blijft het ten zeerste de vraag of de huidige selectie van Anderlecht wel in staat is om op die manier resultaten te boeken, zeker nu de speler die de boel nog het vaakst in gang trok – met name hijzelf – definitief het toneel heeft omgeruild voor een rol in de coulissen. Een extra centrumverdediger lijkt hoe dan ook plots zelfs bijna een noodzakelijke prioriteit.
EIGEN BOONTJES DOPPEN
"Het project van Anderlecht is belangrijker dan het individu Kompany", horen we hem ook nog zeggen. Laten we hopen dat hij het meent en op een bepaald moment inziet dat zaken zoals winnen en de ranking in het klassement van essentieel belang zijn, zelfs al moet er daarvoor af en toe eens een bal in de tribune worden geramd. Een lesje dat de stijlrijke verdediger op jonge leeftijd ook nog moest leren en hem hielp om het te maken in de Bundesliga en Premier League, dus waarom zulke ingrepen verbieden aan je pupillen? Kompany betuigt zijn respect aan Vercauteren verder door onder meer te stellen dat hij heel wat zaken heeft opgestoken van hun samenwerking. We wensen iedereen in het Lotto Park toe dat het geen gebakken lucht is, want klaar om zijn eigen boontjes te doppen durven we hem toch niet noemen.
Als we één ding onthouden van vandaag, is het echter wel dat Kompany definitief de sleutels van de Brusselaars in handen krijgt. Zeker wanneer hij binnenkort ook nog eens officieel een pak aandelen op zijn naam schrijft, waardoor het interne belangenconflict op zekere hoogte toch intact blijft. Net zoals de vraagtekens rond pakweg de concrete invulling van zijn salaris – nu volledig ingeschreven als trainer? – en de kleine lettertjes van de licentieregels. Slechts één ding lijkt alleszins zeker, en dat is dat Kompany nog een hele poos bij het instituut zal blijven. Hem op straat zetten, belooft zelfs bij de meest tegenvallende resultaten per slot van rekening een moeilijke oefening te worden. Laten we hopen dat zijn status er niet langzaam alsmaar verder door afbrokkelt. Het zou doodzonde zijn voor iemand met zulk een staat van dienst.
