Arne Decraene
Het slechte nieuws weerklonk helaas het luidst vanuit Frankrijk, want de zoveelste blessure van Vincent Kompany is uiteraard een fikse streep door de Paars-Witte rekening. Toch was in de dubbele zege tegen Saint-Étienne duidelijk dat Anderlecht stilaan weer vorm krijgt. Hoewel we de Brusselaars nog lang geen geoliede machine kunnen noemen en er een pak werk voor de boeg blijft, kunnen we dan ook al eens een eerste balans opmaken. In welke mate is de recordkampioen genoeg gewapend om de voorzichtige titelambities waar te maken, en in welke linies heeft Peter Verbeke nog gaten te vullen?
DOEL
Onder de lat is de pikorde alleszins zo klaar als een klontje. Hendrik Van Crombrugge blijft de onbetwiste nummer één, nieuwkomer Timon Wellenreuther zal het voorlopig moeten stellen met een rol als doublure. Tenzij een van de weinige steunpilaren van de vorige campagne alsnog vertrekt natuurlijk, wat dan allicht zou betekenen dat de Duitser een plaats mag opschuiven en Anderlecht op zoek gaat naar een nieuwe – en goedkope – reservedoelman. Hoe dan ook hoeft Frank Vercauteren zich geen zorgen te maken over een probleem tussen de palen, waar wel nog altijd een oplossing moet worden gevonden voor Thomas Didillon.
VERDEDIGING
Achterin was het huiswerk met de vernieuwde huur van Derrick Luckassen af, zo klonk het alom, maar de blessure van Kompany doet toch weer nieuw licht schijnen op de kwestie. Het blijft tenslotte de vraag hoe vaak Paars-Wit zal kunnen rekenen op haar speler-inspirator, al houdt Sporting met Luckassen en Elias Cobbaut – die wel bij voorkeur ten gelde wordt gemaakt – nog een stevig duo over. Daarachter dienen ook Marco Kana en Hannes Delcroix zich aan als waardige alternatieven, maar toch mag er hier misschien wat bij. Tenzij hun salaris werkelijk nergens gedumpt kan worden, geloven wij immers niet echt in een tweede kans voor Ognjen Vranjes en/of Antonio Milic. Liever hun lonen proberen lozen en er iemand bijhalen die zowel nu als op termijn nog een meerwaarde kan opleveren – niet noodzakelijk Philippe Sandler, dus.
Desalniettemin lijkt het met de defensie inderdaad snor te zitten, tenminste van zodra linksbacks Kemar Lawrence en nakende zomeraanwinst Bogdan Mykhaylichenko eindelijk voet aan wal zetten. Samen met Michael Murillo aan de overkant moeten zij komaf maken met het experiment van de inverted wingbacks en opnieuw zorgen voor dreigende overlaps en centers. Die laatste heeft trouwens terug Killian Sardella als vervanger, al krijgt in de voorbereiding ook Anouar El Hadj minuten rechts achterin en staat de deur voor Anthony Vanden Borre nog altijd op een kier. Hoewel het afwachten blijft wat de nieuwe gezichten op links zullen laten zien, lijkt Vercauteren zo over een meer dan degelijk viertal mét overal een volwaardig alternatief te beschikken. Zij het eventueel met nog wat ruimte voor een extra pion in het centrum.
MIDDENVELD
Ook op het middenveld is de dubbele bezetting in principe reeds een feit, zeker indien we rekening houden met de polyvalentie van iemand als Kana. De jonkie mag zich straks behalve een optie in de verdediging tevens de eerste stand-in voor Peter Zulj op de positie van controleur noemen, waardoor Edo Kayembe net zoals links achterin pas derde keuze wordt – en mogelijk andere oorden mag opzoeken. Hetzelfde geldt voor Sieben Dewaele, zij het dan wel op huurbasis, terwijl Pieter Gerkens volgens onze info gewoon op post blijft. Met zijn veelzijdigheid vormt hij een handig manusje-van-alles voor Vercauteren, die hem allicht wel vooral als doublure voor Sambi Lokonga zal gebruiken. Van een potentiële ruil met Omar Govea van Zulte Waregem is alvast geen sprake, en ook een comeback van clubicoon Lucas Biglia lijkt hoogst onwaarschijnlijk.
Op de acht wordt tevens gewag gemaakt van eerherstel voor Adrien Trebel, maar diens monsterwedde schrijft Anderlecht toch liefst uit de boekhouding. Alleen als een vertrek van de grootverdiener écht uitgesloten blijkt, is het inderdaad verstandiger om hem niet volledig op kant te schuiven. Als voorste punt van de driehoek zijn de ogen tot slot nu vol op Michel Vlap gericht, al zal hij nooit een elegante draaischijf van het zuiverste soort worden. Wel kan de Nederlander voor een karrenvracht aan doelpunten zorgen als infiltrerende nummer 10, precies waarvoor hij vorige zomer in huis werd gehaald. Met meer aanvoer vanaf de flanken moet Vlap dan ook in staat zijn om zijn niet onaardig totaal van tien treffers in de vorige campagne nog wat scherper te stellen. Yari Verschaeren en zelfs Gerkens kunnen hem dan af en toe rust gunnen.
AANVAL
De beste kans op een basisplaats ligt voor Verschaeren, die dit keer hopelijk gespaard blijft van blessures, dus echter niet in de as maar wel op de flank. Daar kan de youngster op links de concurrentie aangaan met Francis Amuzu, want aan de overkant is Jérémy Doku uiteraard onaantastbaar. Anderlecht rekent erop dat de twee boezemvrienden hun lijn van eind vorig seizoen doortrekken, wat het voor Verschaeren wel des te lastiger zou maken om zich in het elftal te knokken. Hoe dan ook mag het trio uit Neerpede onderling uitvechten wie waar in de rangorde belandt, want verder oogt de spoeling met Luka Adzic, Ilias Takidine en Zakaria Bakkali vrij mager. Veel meer dan op het middenveld, waar eventueel nog een extra opportuniteit welkom is, lijkt versterking ondanks het geloof in de jeugd hier dus geen overbodige luxe.
Diep in de punt liggen de kaarten anders. Daar zijn met Kemar Roofe, Landry Dimata en Antoine Colassin immers drie opties voor één positie voorhanden, of toch op papier. In de praktijk kwam het trio vorig seizoen niet verder dan opgeteld 1.505 competitieminuten, het equivalent van nog geen 17 matchen. Dimata lag zelfs het hele jaar lang in de lappenmand, dus of zijn knie het ditmaal wél houdt kan niemand voorspellen. Ook Roofe en Colassin kampten met flink wat blessureleed, wat maakt dat Vercauteren zijn huidige weelde snel weer kan zien omslaan in een nijpend tekort aan spitsen. Desalniettemin lijkt het er niet op dat Verbeke een nieuw speerpunt hoog op zijn verlanglijstje heeft staan. Op zich een begrijpelijke keuze, al zou het ons toch niet verbazen mocht Vlap de jaargang straks dan opnieuw afsluiten als clubtopschutter.
CONCLUSIE
Met de transfers van Wellenreuther, Takidine, huurling Luckassen en zonder ongelukken weldra Mykhaylichenko wist Verbeke al vier keer toe te slaan, zónder veel aan zijn schaarse budget van vijf miljoen te raken. Met zijn resterende centen kan de sportief directeur nu op zoek naar nog één, hoogstens twee kwalitatieve aankopen om de kern te vervolledigen. Vermits op zowat alle posities in theorie reeds een titularis en doublure aanwezig zijn, is er alvast geen druk meer om gaten te vullen en kan er dus weldoordacht te werk worden gegaan. Een injectie aan creativiteit middels vers bloed op de flank lijkt nu de prioriteit, waarmee de vijfde aanwinst een feit zou zijn. Wie weet komt er dan ook achterin en op het middenveld nog wel wat bij. Al ziet het er toch vooral naar uit dat het daar, net zoals in de spits, een gokje wagen wordt op niet te veel blessures. Of dat alles zal volstaan om weer mee te doen voor de prijzen, durven we te betwijfelen. Voor de top vier zou het echter toch genoeg moeten zijn.
LEES OOK: CEO gooit kaarten open: dít competitieformat wil Anderlecht
