Arne Decraene
Als Genk straks niet wint van Club Brugge, staat Anderlecht twee speeldagen voor het einde van de reguliere competitie op drie punten van PO I. Toch komt die opmars allicht te laat, want indien KV Mechelen volgende week zegeviert tegen Eupen mag de hoop in het Lotto Park definitief worden opgeborgen. Doodzonde, want dit Paars-Wit had er ondanks alle tegenslagen altijd bij moeten zijn.
Toegegeven, Eupen en Waasland-Beveren boden de voorbije weken maar weinig weerstand en lieten de Brusselaars zo gemakkelijk toe vertrouwen te tanken. Zonder overdreven sprankelend voetbal op de mat te leggen, scoorde Anderlecht op die manier maar liefst negen keer in twee duels – na amper 29 stuks in de 26 matchen daarvoor. Aangezien er achterin sowieso weinig problemen waren en Vincent Kompany en co met 29 tegentreffers zelfs de vierde beste defensie van het land vormen, kregen we zo een glimp te zien van waartoe dit elftal in staat is. En dat is veel meer dan de resultaten dit seizoen doen vermoeden.
KOPPIGHEID VAN KOMPANY
Op zoek naar de schuldigen voor die teleurstelling dus, te beginnen met de man rond wie zowat alles in de hoofdstad tegenwoordig draait. Kompany zijn campagne als speler werd helaas andermaal verstoord door blessureleed, maar al te veel focussen op de welbekende ziekenboeg in het Lotto Park willen we hier niet doen. Liever werpen we onze blik op de 89-voudig Rode Duivel zijn debuut als manager, want laat er geen misverstand over bestaan: hoewel Kompany zich vandaag liever inspirator laat noemen, was het in de eerste weken – toen Simon Davies op papier nog als T1 fungeerde – duidelijk hij die de plak zwaaide.
Met alle respect voor wat het icoon op het veld presteerde, draaide die dubbelfunctie uit op een fiasco. In de negen duels vooraleer Frank Vercauteren in Charleroi voor het eerst in de tribune zat, gaf het rapport een schamele zes op 27 aan. Sindsdien pakte Anderlecht 34 op 57, bijna 60 procent van de punten ofwel hetzelfde percentage als dat waarmee Antwerp momenteel de derde (!) plaats bezet. Peter Zulj als enige controleur, valse negens als Samir Nasri, Pieter Gerkens en Nacer Chadli, de veel te trage én lage opbouw en uiteraard de beruchte inverted wingbacks: onder Vercauteren zagen we het allemaal niet meer terug.
VERGISSING VAN VERSCHUEREN
Kompany werd in dat eerste trimester wel niet echt geholpen door de zomertransfers, met nauwelijks een voltreffer die van meet af aan zijn stempel drukte. Zijn eigen invloed in dat beleid lijkt weliswaar groot, maar in dat geval maakte Michael Verschueren – al dan niet op voorspraak van voorzitter Marc Coucke – eveneens een inschattingsfout door de op dat vlak onervaren verdediger zoveel inspraak te gunnen. Het neemt echter niet weg dat de sportief directeur, samen met de intussen vertrokken Frank Arnesen, zelf de bal volledig missloeg. Te beginnen met de overdaad aan blessuregevoelige spelers zonder matchritme.
Daarnaast werd op een aantal fel onderbemande posities geen werk gemaakt van versterking, iets wat in januari gecompenseerd moest worden. Rechts achterin gebeurde dat ook in met de komst van Michael Murillo, al vragen we ons toch af waarom zulk een type niet eerder in huis werd gehaald. Dejan Joveljic en vooral Marko Pjaca toonden weer flitsen van hun klasse, maar zijn nog maar eens jongens die fysiek niet tiptop in orde zijn. Linksachter Kemar Lawrence moet met nog maar twee matchen te gaan zelfs nog steeds zijn debuut maken. Een paar waardevolle toevoegingen meer, en de wereld zag er allicht heel anders uit.
VOORZICHTIGHEID VAN VERCAUTEREN
Dat ook de huidige kern ondanks alle tegenslag nog steeds ruimschoots moet voldoen om bij de zes beste clubs van België te horen, werd sinds de komst van Vercauteren dus evenwel duidelijk. Toch is de nieuwe – en zoveelste – sterke man zelf evenmin vrij van alle zonden, want hij liet net zo goed hier en daar enkele steken vallen. We hebben het dan in de eerste plaats over de laatste weken van 2019, waarin Anderlecht na een betere periode weer een ondermaatse zeven op 21 neerzette. Met vooral de nederlaag op het veld van KV Oostende en de brilscores in eigen huis tegen KV Kortrijk en Charleroi die pijn deden aan de ogen.
Een aantal tactische keuzes van Vercauteren kwamen toen terecht onder vuur te liggen, al waren de opties zoals gezegd wel enigszins beperkt. Toch werd Derrick Luckassen bijvoorbeeld wel erg lang als rechtsachter gebruikt, terwijl na nieuwjaar zijn meerwaarde in het centrum ten opzichte van de jonge Marco Kana snel duidelijk was – en hij vervolgens, hoe kan het ook anders, geblesseerd uitviel. Ook Vercauteren zijn wissels waren vaak weinig avontuurlijk. In principe best te begrijpen, al waren wij geregeld toch van mening dat de noodzaak aan een driepunter groter was dan een zoveelste draw. Afwachten wie straks zijn gelijk haalt.
ONBENUT POTENTIEEL
Hoe dan ook valt Vercauteren niet veel te verwijten, want tenslotte sleepte de coach sinds zijn terugkeer naar het Lotto Park het maximale uit het materiaal dat hij tot zijn beschikking kreeg. Een spelersgroep die sowieso niet volstaat om mee te dingen naar de oppergaai, maar zoals ze de laatste weken laten zien ook allerminst thuishoort in PO II. Helaas is het nu te laat om de fouten uit het verleden nog op eigen houtje recht te zetten, want het lot van de recordkampioen ligt voortaan in handen van Genk en KV Mechelen. Al wat Anderlecht nog rest, is de goede lijn de volgende weken doortrekken tegen Zulte Waregem en STVV.
Zelfs indien de eindsprint tekort schiet, is er echter hoop voor de toekomst. En laat die nu net op de schouders rusten van de 'schuldigen' voor de benarde situatie van vandaag. De tandem Kompany-Vercauteren lijkt immers prima op elkaar afgestemd en jonkies als Jérémy Doku, Francis Amuzu, Antoine Colassin en Killian Sardella te helpen in hun ontwikkeling. Verschueren liet met Murillo dan weer zien toch in staat te zijn om gerichte en direct inzetbare versterkingen te vinden. Als hij zijn postje behoudt, moeten in de zomer meer van zulke aanwinsten volgen. Indien jongens als Yari Verschaeren dan nog eens van verdere tegenslag gespaard blijven, hoeven dat gezien het onbenutte potentieel van de huidige selectie zelfs niet eens zoveel te zijn. En mag Anderlecht wie weet toch vroeger dan in 2022 weer mikken op de prijzen.
VERGISSING VAN VERSCHUEREN
Kompany werd in dat eerste trimester wel niet echt geholpen door de zomertransfers, met nauwelijks een voltreffer die van meet af aan zijn stempel drukte. Zijn eigen invloed in dat beleid lijkt weliswaar groot, maar in dat geval maakte Michael Verschueren – al dan niet op voorspraak van voorzitter Marc Coucke – eveneens een inschattingsfout door de op dat vlak onervaren verdediger zoveel inspraak te gunnen. Het neemt echter niet weg dat de sportief directeur, samen met de intussen vertrokken Frank Arnesen, zelf de bal volledig missloeg. Te beginnen met de overdaad aan blessuregevoelige spelers zonder matchritme.
Daarnaast werd op een aantal fel onderbemande posities geen werk gemaakt van versterking, iets wat in januari gecompenseerd moest worden. Rechts achterin gebeurde dat ook in met de komst van Michael Murillo, al vragen we ons toch af waarom zulk een type niet eerder in huis werd gehaald. Dejan Joveljic en vooral Marko Pjaca toonden weer flitsen van hun klasse, maar zijn nog maar eens jongens die fysiek niet tiptop in orde zijn. Linksachter Kemar Lawrence moet met nog maar twee matchen te gaan zelfs nog steeds zijn debuut maken. Een paar waardevolle toevoegingen meer, en de wereld zag er allicht heel anders uit.
VOORZICHTIGHEID VAN VERCAUTEREN
Dat ook de huidige kern ondanks alle tegenslag nog steeds ruimschoots moet voldoen om bij de zes beste clubs van België te horen, werd sinds de komst van Vercauteren dus evenwel duidelijk. Toch is de nieuwe – en zoveelste – sterke man zelf evenmin vrij van alle zonden, want hij liet net zo goed hier en daar enkele steken vallen. We hebben het dan in de eerste plaats over de laatste weken van 2019, waarin Anderlecht na een betere periode weer een ondermaatse zeven op 21 neerzette. Met vooral de nederlaag op het veld van KV Oostende en de brilscores in eigen huis tegen KV Kortrijk en Charleroi die pijn deden aan de ogen.
Een aantal tactische keuzes van Vercauteren kwamen toen terecht onder vuur te liggen, al waren de opties zoals gezegd wel enigszins beperkt. Toch werd Derrick Luckassen bijvoorbeeld wel erg lang als rechtsachter gebruikt, terwijl na nieuwjaar zijn meerwaarde in het centrum ten opzichte van de jonge Marco Kana snel duidelijk was – en hij vervolgens, hoe kan het ook anders, geblesseerd uitviel. Ook Vercauteren zijn wissels waren vaak weinig avontuurlijk. In principe best te begrijpen, al waren wij geregeld toch van mening dat de noodzaak aan een driepunter groter was dan een zoveelste draw. Afwachten wie straks zijn gelijk haalt.
ONBENUT POTENTIEEL
Hoe dan ook valt Vercauteren niet veel te verwijten, want tenslotte sleepte de coach sinds zijn terugkeer naar het Lotto Park het maximale uit het materiaal dat hij tot zijn beschikking kreeg. Een spelersgroep die sowieso niet volstaat om mee te dingen naar de oppergaai, maar zoals ze de laatste weken laten zien ook allerminst thuishoort in PO II. Helaas is het nu te laat om de fouten uit het verleden nog op eigen houtje recht te zetten, want het lot van de recordkampioen ligt voortaan in handen van Genk en KV Mechelen. Al wat Anderlecht nog rest, is de goede lijn de volgende weken doortrekken tegen Zulte Waregem en STVV.
Zelfs indien de eindsprint tekort schiet, is er echter hoop voor de toekomst. En laat die nu net op de schouders rusten van de 'schuldigen' voor de benarde situatie van vandaag. De tandem Kompany-Vercauteren lijkt immers prima op elkaar afgestemd en jonkies als Jérémy Doku, Francis Amuzu, Antoine Colassin en Killian Sardella te helpen in hun ontwikkeling. Verschueren liet met Murillo dan weer zien toch in staat te zijn om gerichte en direct inzetbare versterkingen te vinden. Als hij zijn postje behoudt, moeten in de zomer meer van zulke aanwinsten volgen. Indien jongens als Yari Verschaeren dan nog eens van verdere tegenslag gespaard blijven, hoeven dat gezien het onbenutte potentieel van de huidige selectie zelfs niet eens zoveel te zijn. En mag Anderlecht wie weet toch vroeger dan in 2022 weer mikken op de prijzen.
LEES OOK: Frank Raes breekt stilte: zo ziet zijn leven er nu uit
