"Wij willen Willem weg. Wil Willem wijzer worden, wij willen Willem weer", protesteerde het Belgische volk in 1830 tegen de toenmalige Nederlandse bezetter. Zo een vaart zal het met Vincent Kompany in Anderlecht niet lopen, want de soevereine prins van het Lotto Park is zelfs na zijn miserabele start nog steeds onaantastbaar bij de Paars-Witte fans. Toch kan de speler-manager maar beter iets opsteken van de zelf hopelijk slimmer teruggekeerde Frank Vercauteren. Veel keus lijkt hij namelijk niet te hebben.
In Eupen werd het vorige week al duidelijk: vanaf nu zwaait Vercauteren en niemand anders de plak. Als vervanger van Nacer Chadli viel de keuze immers niet op een aanvallend alternatief, maar wel op breker Edo Kayembe. Vaarwel Manchester City-formatie met twee spelmakers dus, aan de Kehrweg stond er zelfs geen enkele meer aan de aftrap. Behalve scepsis van de eigen aanhang, die zo het spook van de naar hun smaak te defensieve trainer weer zag opduiken, leverde het echter weinig op. Anderlecht creëerde geen enkele kans en mocht andermaal doelman Hendrik Van Crombrugge bedanken dat erger werd voorkomen.
EVENWICHT & EUFEMISMES
Toch lijkt de koerswijziging weg van de romantische – of naïeve, zo u wil – Kompany-opvatting definitief ingezet, hoe graag Anderlecht het ook over diens filosofie wil blijven hebben. Hoewel zijn tactische wissel nog niet direct de gewenste kentering inluidde, gaf Vercauteren in zijn perspraatje voor het treffen tegen AA Gent namelijk aan dat Kayembe gewoon zal blijven staan. Evenwicht was daarbij het codewoord, want met twee offensievere pionnen ligt de as van het veld teveel open naar zijn zin. "Het betekent niet dat ik geen goed voetbal meer wil brengen, maar wel goed voetbal vanuit een goeie organisatie", verwoordde de hoofdcoach het zelf.
Organisatie, een woord dat samen met realisme in Brussel vooral als eufemisme wordt aanzien voor een speelwijze die niet strookt met het ideaalbeeld. Toch zullen ze eraan moeten wennen, want Vercauteren zijn wil lijkt voortaan wet. "Balbezit is voor mij niet heilig", trapte de nieuwe stuurman nog een huisje van Kompany in. Het eindeloze getik moet plaats ruimen voor meer verticaliteit, maar meer risico in de passing betekent met het huidige spelersmateriaal uiteraard tevens meer technische fouten. Opnieuw frustratie op de tribunes dus, hoe Kompany zelf die aanpassing verteert eens hij eindelijk zijn rentree tussen de lijnen viert is ook nog maar de vraag.
INVERTED WINGBACKS
Of hij diezelfde diepgang ook niet meer van zijn backs wou zien, kreeg Vercauteren op zijn persbabbel nog voorgeworpen, waarop de T1 het systeem met inklappende vleugelverdedigers van zijn eerste luitenant toch een lans toewierp. "Ik leer ook veel bij van Kompany, hoor. Ik had dat wel al eens gezien, inverted wingbacks, maar zelf nooit toegepast. Al proberen we het hier wel", klonk het immers. Proberen lijkt het juiste woord, want in één adem liet Vercauteren toch vallen dat een links –of rechtsachter wat hem betreft best eens de achterlijn mag halen. Derrick Luckassen, zelf van nature nochtans een centrale verdediger, deed het in Eupen sporadisch voor.
De Nederlander nam op rechts zo nu al de positie van Killian Sardella over, een plek die op termijn evenwel voorbehouden lijkt voor Anthony Vanden Borre. Aan de overkant zijn ook de dagen van die andere jonkie Sieben Dewaele stilaan geteld, zeker als Jordan Lukaku weldra effectief de volgende wordt die huiswaarts keert – afwachten hoe lang het duurt vooraleer de perceptie van Vercauteren als hinderpaal voor de jeugd dus weer de kop opsteekt. Dat Vanden Borre en Lukaku, die beiden graag de hele zijlijn afschuimen, dan ook als inverted wingbacks zouden fungeren en elke overlap met hun flankaanvaller vermijden durven we echter ten sterkste te betwijfelen.
STEVIG OP DE TROON
Geen overdaad aan spelverdelers meer, gedaan met de heilige focus op balbezit en binnenkort dus ook afscheid van de beruchte naar binnen knijpende backs. Wie zegt dat de filosofie van Kompany niet tijdelijk dood en begraven is in Anderlecht, ontkent wat ons betreft het zonlicht boven het Lotto Park. Vercauteren II regeert daar voorlopig duidelijk opnieuw met ijzeren hand en zet kroonprins Kompany zo tot spijt van wie het benijdt even weer in de wachtkamer. Hoewel dit misschien niet eens een slechte zaak is – de recordkampioen en haar speler-manager kunnen in de huidige situatie best wel wat sturing gebruiken – telt het Paars-Witte rijk desondanks toch heel wat tegenstanders.
Dat de sowieso slechts matig populaire vorst na zijn behoudende aanpak in Eupen aangaf over veel zaken "niet ontevreden" te zijn deed zijn bedenkelijke reputatie bovendien ook al geen deugd. Veel inwoners vrezen immers dat deze Willem alvast maar weinig wijzer is geworden en dus nog steeds niet bij de stijl van het huis past, wat volgens hen nu zelfs alweer bewezen werd. Toch zou een nieuwe revolte deze keer vermoedelijk niet veel zoden aan de dijk brengen, want Marc Coucke speelde met Vercauteren zowat zijn laatste troefkaart uit. In tegenstelling tot 12 jaar geleden lijkt de hoofdcoach zo ongenaakbaar in zijn troon te zitten, met niemand die hem daar nog vanaf kan stoten of écht inspraak kan eisen in zijn beleid. Zelfs niet kroonprins Kompany.
