Olivier Plancke
Besnik Hasi werd oorspronkelijk binnengehaald als tussenoplossing bij RSC Anderlecht, maar leverde allerminst het gewenste succes op. Na 11 nederlagen en nul lijn in het spel is het duidelijk dat er iets moet veranderen. Zijn Hasi’s dagen geteld?
LEES OOK: Hasi doet wenkbrauwen fronsen met reactie na nieuwe zeperd
Rook in het uitvak, rookgordijn rond HasiBesnik Hasi staat na zondag niet meer “gewoon” onder druk; hij staat met zijn rug tegen de muur. Union SG won 2-0, de goal in blessuretijd-goal van Promise David was de kaars op de taart voor hen, en het startsignaal voor rook in het uitvak bij paars-wit. Het beeld is pijnlijk helder: in Brussel is er één ploeg met patronen en grinta, en één ploeg die nog steeds op zoek is naar zichzelf.
In juni viel er nog iets van logica vast te stellen in zijn aanstelling. Hasi kent de club, hij praat passioneel, hij zweert bij pressing, hij is zogezegd ‘één van ons’. Het was een veilige gok in een club die bang is geworden om risico’s te nemen.
Hasi is aangesteld om energie en pressing te brengen. Dat was de belofte bij de contractverlenging: tempo, lef, grinta. Maar waar is dat vuur op de momenten dat het moét?
Er is iets tragikomisch aan hoe Besnik Hasi elke keer opnieuw omschreven wordt: "een brok energie", "vol passie", "die Balkan-uitbarstingen", "het type Simeone dat Anderlecht nodig heeft". Het enige vuur dat we zondag zagen? Dat kwam uit de rookbommetjes van gefrustreerde fans.
AEK, Häcken, Union: één lange keten van mislukkingen
En wat bracht de terugkeer van Hasi tot nu toe? Elf nederlagen op 22 matchen. Een mislukte bekerfinale en play-offs. Uitschakeling in de Europa League én Conference League. Achteloos tegen Häcken, kansloos tegen AEK. Daarna opnieuw vernederd tegen Union. En dan nog, blijft het stil bij het bestuur. Geen enkele coach met zo’n cijfers kan overleven bij Anderlecht
Olivier Renard houdt zich gedeisd, Wouter Vandenhaute zwijgt en Marc Coucke kijkt toe. Alsof ze hopen dat dit zichzelf zal oplossen. Dat Hasi het tij nog keert. Dat de kleedkamer plots transformeert in een collectief vol vuur.
Het enige wat Hasi tot nu toe heeft aangetoond, is dat hij keer op keer foute keuzes maakt op de sleutelmomenten. Denk aan Özcan tegen AEK, Vroninks tegen Häcken, Degreef tegen Union.
De derby tegen Union had nochtans de kentering moeten zijn, maar het werd een nieuwe kaakslag. Niet voor het eerst, en ook niet voor het laatst. Hasi zit, zo werd het deze week plastisch omschreven, niet op een schietstoel maar op een stoel waarvan één poot is afgezaagd. Zondag lijkt er nog een barstje bij te zijn gekomen.
16 miljoen uitgegeven, 0 richting gevonden
En natuurlijk: Hasi is niet het enige probleem. Renard moet zich ook dringend afvragen hoe hij in godsnaam 16 miljoen euro heeft uitgegeven aan een kern waar nauwelijks vijf basisspelers inzitten. En Vandenhaute? Die moet dringend beseffen dat een club als Anderlecht geen marketingmachine is, maar een sportieve entiteit met verwachtingen.
Toch staat Hasi centraal in deze chaos. Niet omdat hij de oorzaak is van alle miserie, maar omdat hij intussen het gezicht is geworden van de stilstand. Van het excuusvoetbal. Van het gebrek aan vooruitgang en resultaten.
Maar laat ons eerlijk zijn: dit project staat al lang in brand. Hasi had nooit het mandaat om structureel iets op te bouwen. Hij werd in juni aangesteld als tijdelijke coach, met een contract tot het einde van het seizoen en een vage optie op meer. Er was toen al geen fundament en geen visie. Een noodgreep verpakt als langetermijnplan. Zoals vandaag blijkt.
