Arne Decraene
In tegenstelling tot in de thuismatchen tegen Zulte Waregem en Antwerp vielen er vrijdag aan de kust geen spandoeken te bespeuren in het bezoekende vak. Toch eiste een deel van de Anderlecht-aanhang vorige week andermaal uitdrukkelijk het ontslag van Wouter Vandenhaute, wiens positie na de recente onthullingen in HUMO meer dan ooit onhoudbaar lijkt. Het schijnmanoeuvre van de tegenwoordig niet-uitvoerend voorzitter, volgens de supporters een "nutteloze mediastunt", dreigt dus niet te volstaan. Zijn dagen als meer dan alleen maar een aandeelhouder zijn stilaan definitief geteld.
Na alle commotie omtrent zijn persoon zette Vandenhaute ruim drie weken geleden onder lichte dwang van de Raad van Bestuur een stap achteruit. Of misschien is een symbolische stap opzij een betere beschrijving. De omzetting van zijn mandaat naar die van een louter protocollaire preses, een vage aanpassing van zijn titel die niet iedereen zomaar slikte, leek namelijk meteen niet meer dan een zoethoudertje voor de fans. Een vergeefse poging om op de achtergrond te verdwijnen tot de storm van protest was gaan liggen. Al bleek de kop van jut, geflankeerd door nieuwe sterke mannen Jesper Fredberg en Kenneth Bornauw, de voorbije weken op matchdagen doorgaans wel gewoon aanwezig. Enkel in Seraing, kort na de nederlaag tegen Essevee voor het eerst weer mét het eigen publiek, gaf hij verstek.
(GEEN) ALLEENHEERSCHAPPIJ
Op vraag van de veiligheidsdiensten, net zoals hem eerder afgeraden werd om samen met Fredberg en Brian Riemer in dialoog te gaan met de achterban. Nochtans verweten die Vandenhaute toen reeds een gebrek aan transparantie, waarvoor hij later via de clubkanalen en een resem mediaoptredens de hand weliswaar in eigen boezem stak. Toch verliep de communicatie tijdens die boetedoening nog steeds niet bepaald vlekkeloos. Zo kregen we gemixte signalen over de penibele financiën van het instituut, en baarde het beloofde vuurwerk op de wintermercato een muis. Integraal de verantwoordelijkheid van Fredberg, die direct het zeggenschap over de volledige sportieve werking naar zich toe zoog. "De transfer van Anders Dreyer is zijn beslissing, niet de mijne", benadrukte Vandenhaute onder andere.
Zelf liet de Deen er evenmin gras over groeien om te onderstrepen dat hij voortaan de lakens uitdeelt. Tot spijt van Vandenhaute schoof Fredberg bijvoorbeeld prompt zijn voorganger Peter Verbeke, vlak voor de bom barste na een lange afwezigheid opnieuw present tegen Union, aan de kant. "Iemand met zijn ervaring moet je een functie bieden die bij hem past. Helaas was die niet voorhanden", hield zijn uitleg wel steek. In de nieuwe structuur moet Bornauw er als CEO Non-Sports over waken dat de cijfers kloppen, terwijl de dagelijkse leiding wordt toevertrouwd aan Fredberg. Een verschil met Vandenhaute zijn alleenheerschappij, zeker sinds Verbeke – die zelf twee taken combineerde – wegviel. "Ik stond de afgelopen maanden alleen op het voorplan. Dat wil ik niet meer", vertelde de voorzitter daarover.
ZOUT IN DE WONDE
"Het is niet gezond indien alle macht bij één persoon komt te liggen", klonk het verder nog. Toch is het na het gedwongen afscheid van Verbeke vooral Fredberg die de touwtjes in handen krijgt. Vandenhaute geeft toe dat hij achteraf gezien meer moeite had moeten doen om Vincent Kompany aan boord te houden. De miscast van diens opvolger Felice Mazzu – "een inschattingsfout" – speelt ongetwijfeld ook mee, maar een van Kompany zijn voorwaarden om het verschil in visie te overbruggen was manager worden naar Engels model. Een wens die het bestuur weigerde in te willigen. In dat scenario moest Verbeke immers wijken, wat na een mislukte zomermercato als laatste wapenfeit alsnog gebeurde. Burnley daarentegen beklaagt het zich allerminst dat het Kompany zijn zegje liet doen in de transfers.
Voorlopig komt hij dus als winnaar uit de strijd. Hoewel hij hem naar eigen zeggen al het succes van de wereld gunt zout in de wonde voor Vandenhaute, die herhaalt dat beide partijen in een serene sfeer en onderling overleg uit mekaar gingen. Volgens heel wat fans een riedeltje om hen te sussen dat, net zoals de manier waarop hij de aanstelling van Mazzu verdedigt, getuigt van een gebrek aan schuldbesef. Nochtans heeft Vandenhaute gelijk wanneer hij oppert dat Kompany destijds evenmin nog unanieme steun genoot, of Mazzu even op handen gedragen werd. De menigte heeft het lang niet altijd bij het rechte eind. Zie bijvoorbeeld hoe René Weiler richting de uitgang werd begeleid. Ook het plotse respect voor clubicoon Frank Vercauteren, geregeld flink op de korrel genomen, is enigszins hypocriet.
ZOEKEN NAAR ZONDEBOK
Toch kon Vandenhaute niet anders dan gehoor geven aan hun dwingend verzoek. Wel loste hij de teugels minder fanatiek dan Marc Coucke, stilaan ook alsmaar meer opnieuw onder vuur, toen hij nog de gebeten hond was. In plaats van passief president te worden schikte de eigenaar zich in een anonieme rol als een soort stille vennoot, waarbij hij uit ijdele hoop op beterschap de sleutels van de club aan Vandenhaute schonk. Een maat voor niets, zo blijkt nu: dan had Coucke, die op basis van het enorme verloop in de bestuurskamer wel vaker op de verkeerde paarden wedde, in plaats van hem als vervanger aan te stellen diens nieuwe titel beter gewoon zélf verzonnen. Al slaagde Vandenhaute er wel in om de aandeelhouders op één lijn te krijgen, en zo een financieel fiasco nipt te voorkomen.
Gaandeweg pompte hij ook eigen kapitaal in de club om Anderlecht van licentieproblemen en zelfs het faillissement te redden. Een droom die in vervulling ging. Het zou daarom naïef zijn om te denken dat de fervente fan, wiens verwezenlijkingen ondanks zijn kwistig loonbeleid dus wel cruciaal bleken in het Paars-Witte herstelplan, zich zomaar compleet zou terugtrekken. Toch dacht Vandenhaute, zelf door Coucke in volle crisis voor zijn kar gespannen om de kastanjes uit het vuur te halen, de hete aardappel nu door te schuiven naar Fredberg. Vooralsnog lijkt dat evenwel niet te lukken. Het merendeel van de kritiek op de wintertransfers wendt zich niet tot de CEO Sports maar is nog steeds aan zijn eigen adres. gericht. Tot nader order blijft Vandenhaute veruit de voornaamste zondebok in het Lotto Park.
POPPENKAST IN HET PARK?
Helemaal uit de schijnwerpers treden deed hij dan ook niet. De pers te woord staan was noodzakelijk, Vandenhaute wilde zich na alle tumult tenslotte niet wegstoppen, maar behalve in de tribunes blijkt de niet-uitvoerend voorzitter ook in Neerpede en zelfs de kleedkamer nog altijd prominent aanwezig. In tegenstelling tot Coucke, die veel meer de schaduw opzocht, neemt hij bovendien een stevige hap uit het beperkte budget door een fors loon te factureren voor zijn vage functieomschrijving. Voorwaarden die nog niet werden herzien nu zijn takenpakket werd uitgedund: terwijl Fredberg en Bornauw elke euro omdraaien gaat er zo veel geld naar iemand met weinig inspraak. "Ik zal opereren als een verbindingspersoon tussen de raad van bestuur en het onafhankelijk management", aldus Vandenhaute zelf.
Net zoals aan het begin van zijn carrière bij Anderlecht vertolkt hij vanaf nu op papier louter een adviserende rol. Op die manier blijft de preses in zekere zin dus wel betrokken, al ontkent Vandenhaute stellig dat hij achter de schermen de lijnen blijft uitzetten. "Dit is géén window dressing", verzekerde hij de sceptische fans, die speculeren dat er in werkelijkheid weinig is veranderend en alles bij het oude bleef, dat zijn troonafstand meer is dan slechts schone schijn. Fredberg oogt alleszins niet het type om zich als een marionet te laten misbruiken. Integendeel: de sportieve baas, die zich net als zijn landgenoot met wie hij contact houdt op de bank goed kan verkopen, zet zichzelf meer nog dan Verbeke op de voorgrond en laat geen kans onbenut om te beklemtonen dat hij alleen het voor het zeggen heeft.
NAGEL AAN DOODSKIST
Een handig figuur dus om zich achter te verschuilen naar de buitenwereld toe. Toch kon zelfs hij Vandenhaute nog niet uit de wind zetten. Tijd kopen tot alles vanzelf overwaait dankzij betere resultaten, het enige wat telt voor de Brusselaars, zit er niet in. Zuinige zeges zijn goed voor de moraal en helpen om de gemoederen te bedaren: Paars-Wit vreest even niet meer voor amokmakers die de club nog meer sportieve en financiële schade berokkenen. Ook om de achterban weer achter Fredberg, Riemer en bovenal het team te krijgen is winnen essentieel, maar voor Vandenhaute zelf komt alle hulp te laat. Ondanks de steun die hij naar eigen zeggen intern ervaart, en de publieke bijstand van persoonlijk pronkstuk Jan Vertonghen, geraakt de perceptie nooit nog gekeerd. Het vertrouwen is onherroepelijk weg.
Vandenhaute krijgt alvast geen credits mocht de kentering worden ingezet, net zomin als Coucke. De keerzijde van de medaille in ruil voor rust in de luwte. Alleen blijven de pijlen op hem gericht. Zijn mea culpa's, ook over de ongelukkige term 'cultuuromslag', vallen in dovemansoren. De huidige reeks van zeven op negen zou voor optimisme moeten zorgen, maar zondag tegen STVV keert het Lotto Park zich allicht nogmaals tegen de president – die weer massaal zal worden weggehoond. Na de heisa rond Jean Kindermans en diens 'niet marktconform contract', het gevolg van broodnodige besparingen waarover Hendrik Van Crombrugge voorzichtig zijn gal spuwde en zo volgens Vandenhaute de bal pas écht aan het rollen bracht, lijkt het lasterlijk artikel in Humo nu de nagel aan zijn doodskist.
'COUCKE IS KAKA'
"Eenzijdige en onjuiste berichtgeving", verwerpt de recordkampioen het beeld dat van hem en Verbeke wordt geschetst. De hele uiteenzetting heeft dan wel veel weg van een afrekening en roept om een korrel zout, fans zien het als bewijs dat er geen open kaart wordt gespeeld. Vandenhaute, die intussen met hen samenzat maar zich nu alweer in stilzwijgen hult, kan het blijkbaar niet laten om zijn stem in debatten wél te laten gelden. De aanhang is zijn leugens dan ook beu en eist nog maar eens zijn vel. Zelf geeft de voorzitter zijn verloren strijd echter niet op. Tenzij hij alsnog een knieval maakt moeten Coucke en de rest van de Raad van Bestuur de knoop desnoods dan maar eigenhandig doorhakken. Wie weet heeft Vandenhaute, die zijn aandelen niet snel zal verkopen en in dat geval dus hoogstens gedegradeerd wordt tot bestuurslid zonder meer, zijn papiertje met het opschrift 'Coucke is kaka' wel nog ergens liggen.
AD
LEES OOK: 'Club Brugge pusht voor duurste aankoop van zomermercato'
