Olivier Plancke
Bij de KBVB lopen mensen rond die zich steeds minder goed voelen op het werk. Niet door een verloren match, maar door de sfeer sinds één man er alles bepaalt. De stijl van sportief directeur Vincent Mannaert schuurt steeds meer tegen de grens van wat mensen normaal vinden, zo blijkt uit een explosieve situatieschets van HUMO – en en precies daar komt het bij de voetbalbond gevaarlijk dicht bij ontploffen.
LEES OOK: Vertonghen verbaast met terugkeer in de voetbalwereld
Hoeveel krediet krijgt hij nog?Op papier klonk het zo mooi. Na de chaos rond de CEO, de financiële problemen en het teleurstellende EK zou voetbal weer op de eerste plaats komen. Football first. Weg met bureaucratie, de bond moest weer een echt voetbalbedrijf worden. Vincent Mannaert, de man die Club Brugge groot heeft gemaakt en jarenlang dé referentie in België, was de ideale man om de KBVB de juiste weg te tonen.
De evaluatie van Vincent Mannaert na één jaar bij de bond is “onverdeeld positief”. Maar volgens HUMO stellen steeds meer mensen in Tubeeke zich een ongemakkelijke vraag: hoeveel krediet heeft de sportief directeur van de KBVB eigenlijk nog, als je gewoon naar het totaalplaatje kijkt? Eén jaar na zijn aanstelling oogt de balans heel wat minder strak.
Sportief is er geen complete instorting, maar wankel is ook nog zacht uitgedrukt. Er was een goednieuwsshow na de aanstelling van Rudi Garcia, maar de resultaten zijn - zacht uitgedrukt - niet overtuigend. De WK-campagne bevestigde dat beeld, met onverwacht puntenverlies tegen Noord-Macedonië en Kazachstan. Het voelt meer als trial-and-error dan als een strak plan.
Ook nog: het mislukte U17-WK in Qatar waar een zelfverklaarde titelfavoriet er vroeg uit ligt en de U21 die onderuit gaat in Oostenrijk De bond bouwde gretig aan de volgende “gouden generatie”, met live-uitzendingen, sexy imago’s en ronkende quotes. Alleen volgden de resultaten de marketing niet. Geen ramp, geen catastrofe, maar ook mijlenver af van het beeld van een winnaarsmachine.
Hoe ver mag Mannaert gaan?
Los van het sportieve duikt in de coulissen een ander verhaal op. Het vermeende incident in de loge van Anderlecht-Antwerp, waar een aangeschoten Mannaert volgens getuigen een stadiondeal wou forceren en uiteindelijk door de Antwerp-CEO naar buiten werd begeleid, is intussen ruim beschreven. De bond bood achteraf excuses aan richting Anderlecht, Mannaert zelf ontkent dat hij in functie onder invloed zou zijn geweest en spreekt over “onjuiste insinuaties”.
Feit is: het incident illustreert een spanning die al vanaf dag één rond zijn aanstelling hing. Wat als het misloopt? Waar ligt de grens? Die vraag wordt nog scherper als je naar de werkvloer kijkt. In het bondsgebouw wordt gesproken over medewerkers die in tranen vergaderingen verlaten, over diensthoofden die zich publiek afgeblaft voelen, over een cultuur waarin dag en nacht in elkaar overlopen. Marketingdirecteur Manu Leroy en hr-directeur Sylvie Marissal stapten op, officieel in onderling overleg, officieus omdat ze zich niet meer konden vinden in de nieuwe cultuur volgens HUMO.
Tegelijk laten Mannaert en CEO Peter Willems geen millimeter los in hun verhaal: dit is professionalisering, geen terreurbewind. De bond moest efficiënter, minder zelfgenoegzaam, minder geld verbranden. Wie daar niet in mee wil, is geen slachtoffer maar iemand die moeilijk kan omgaan met hogere standaarden. In hun mening is het simpel: de resultaten zijn er – EK en WK-kwalificaties, jeugdtoernooien – en stevige eisen horen daarbij.
Alle eieren in één mand: wie houdt Mannaert nog tegen?
De KBVB koos bewust om al zijn eieren in één mand te leggen. De raad van bestuur, met sterke figuren uit het profvoetbal, heeft Mannaert binnengehaald ondanks waarschuwingen over zijn verleden, ondanks bezorgdheden over alcohol, ondanks de Propere Handen-dossiers en zijn reputatie als harde manager. Als je iemand dan carte blanche geeft, neem je automatisch ook een stuk verantwoordelijkheid mee.
De vraag hoeveel krediet Mannaert nog heeft, gaat daarom verder dan één man die soms ontploft en soms geniaal handelt. De cijfers zijn net niet slecht genoeg om alarmfase rood af te kondigen. En bond verkoopt zichzelf graag als een organisatie met een maatschappelijke voorbeeldfunctie. Dan is het niet onbelangrijk hoe er met mensen wordt omgegaan in Tubeke. Football first mag nooit betekenen: people last.
Mannaert zelf heeft uiteraard zijn argumenten: hij wijst op de toernooien waarvoor België zich wél plaatste, op de efficiëntere inzet van middelen, op de snelheid waarmee dossiers nu worden behandeld. Vriend en vijand erkennen zijn intelligentie en strategisch vermogen. Dat is precies wat het zo lastig maakt. Een modale sportdirecteur met een zwaar karakterprobleem was al lang buitengevlogen. Een slimme TD die resultaten kan voorleggen, krijgt nu eenmaal meer ruimte – tot ergens de grens bereikt is.
Wie trekt de stekker uit vóór de KBVB echt ontploft?
De hamvraag voor de komende maanden en jaren wordt: wie bepaalt wanneer die grens overschreden is? Wachten we op een sportieve mokerslag op het WK in 2026? Op een intern rapport dat uitlekt? Op een zoveelste vertrek van iemand zich niet meer kan vereenzelvigen met zijn geweten? Zolang de officiële mening blijft dat alles “onverdeeld positief” is, terwijl er tegelijk mensen rondlopen die hopen dat hij snel vertrekt “voor de schade te groot is”, blijft de kloof tussen goednieuwsshow en realiteit groot. Op een dag zal iemand bij de bond de afrekening moeten maken: niet alleen van het sportieve, maar ook van het menselijk kapitaal dat onderweg verloren is gegaan.
Lees het volledige artikel van HUMO via deze link
