Sprankelend, wervelend of zelfs ronduit angstaanjagend. Voor de aanvalsgolf waarmee Club Brugge aartsrivaal Anderlecht afgelopen zondag overspoelde kwam de landelijke pers superlatieven te kort. Philippe Clement beschikt voorin dan ook over een ongeziene weelde waar menig coach jaloers op zou zijn. Al heeft de medaille mogelijk wel nog een andere kant.
Tegen Anderlecht kwam de Brugse trainer ineens met een onuitgegeven voorlinie op de proppen. Het kwieke drietal Emmanuel Dennis, Percy Tau en matchwinnaar Krépin Diatta verscheen voor het eerst samen aan de aftrap en speelde de Paars-Witte defensie prompt volledig op een hoopje met hun vele loopacties, snedige combinaties en snelle dribbels. Hoewel er op het veld van vierdeklasser Francs Borains in de beker naar hartenlust geroteerd werd zien we dus weinig reden voor Clement om hier de komende weken veel veranderingen door te voeren.
GEBREK AAN EFFICIËNTIE
Of het moet zijn dat de coach zijn spitsen het gebrek aan efficiëntie van vorige week, toen er behalve tegen Anderlecht ook tegen Galatasaray gemorst werd met de kansen, toch harder aanwrijft dan hij publiekelijk laat uitschijnen. Tau kan echter al weinig verweten worden, want de Zuid-Afrikaan keerde nog maar pas terug in het elftal en is mogelijk zelfs de meest doelgerichte van het trio – zoals hij woensdag ook opnieuw bewees. Diatta trok Blauw-Zwart zondag dan weer over de streep, was een week eerder ook in de derby tegen Cercle Brugge al goed bij schot en knapt in defensief opzicht veruit het meeste werk op van de offensieve drietand. Onmisbaar, dus.
Mocht er iemand het kind van de rekening worden dreigt dat zo andermaal Dennis te zijn. Hoewel de Nigeriaan tegen Cercle eveneens nog uitpakte met een prachtige treffer was het ook hij die het voorbije weekend het vaakst zonder succes oog in oog kwam met de beresterke Hendrik Van Crombrugge. Bovendien is Dennis door zijn wat flegmatieke stijl sowieso al snel de gebeten hond bij publiek en trainers – zie ook Ivan Leko – wanneer het misloopt of moeilijk gaat in Jan Breydel. Zondag was het opnieuw zover en haalde een duidelijk geïrriteerde Clement hem na een zoveelste mislukte actie van het veld voor Loïs Openda.
KREDIET VOOR DENNIS
Toch zou het overdreven zijn om alle schuld in zijn schoenen te schuiven. Zoals Gert Verheyen in Extra Time ook al opmerkte is de nog steeds pas 21-jarige dribbelkont met zijn snelheid, kracht en goede loopbewegingen namelijk wekelijks een gesel voor de verdediging van elke tegenstander. Natuurlijk moet dit alles dringend eens gekoppeld worden aan de nodige efficiëntie, maar iets in ons zegt toch dat Philippe Sandler en Derrick Luckassen opgelucht waren toen ze van de kwelgeest verlost werden. Sommige spitsen zouden meer scoren, dat zeker. Slechts weinigen kunnen een defensie echter zoveel pijn doen als Dennis.
Bovendien is het nog maar ten sterkste de vraag of de eerste vervangers in de Brugse rij dan wél in die categorie van meer trefzekere goalgetters thuishoren. Openda en recordaankoop David Okereke zijn ook nog jong en kunnen dus nog flink wat progressie maken, al liet die eerste nu toch al meermaals zien dat een neus voor doelpunten helaas niet tot zijn rijke arsenaal aan kwaliteiten behoort. Okereke leek na zijn snelle start dan weer wel op een echte killer, maar zijn productie is – het duel tegen Francs Borains niet meegerekend – intussen ook al geruime tijd stilgevallen. Prima aanvallers, dat zeker wel, maar een garantie op goals durven we het duo toch ook niet noemen.
NEE TEGEN DIAGNE ?
Iemand die dat wel zou moeten zijn is nieuwste aanwinst in de rangen Mbaye Diagne. De Senegalees werd in het slot van de mercato weggesnoept vanonder de neus van Anderlecht, maar zat in de topper zelfs niet op de bank tegen de ploeg die hij aan het altaar – of in dit geval het treinstation – liet staan. Eerder leek het nog alsof de huurling met korte invalbeurten tegen Cercle en moederclub Galatasaray langzaamaan klaargestoomd werd voor het echte werk, nu stuurde Clement dus het signaal dat hij het voorin ook best nog zonder de flamboyante spits kan rooien. Nochtans bewees Diagne in het verleden wél al dat hij de goal weet staan.
Om het dreigende efficiëntieprobleem op Jan Breydel aan te pakken zou er dus best wel eens gekeken kunnen worden naar de man die zich het afgelopen seizoen tot topschutter kroonde in Turkije, al zou dat na de prestatie van zondag ergens toch zonde zijn. De overdonderende mobiliteit en onvoorspelbaarheid waarmee de voorhoede van Blauw-Zwart keer op keer de ruimtes in de rug van de Anderlecht-defensie wist te benutten was immers een lust voor het oog en zou ook menig ander tegenstander voor problemen stellen. Met een klassieke targetman als Diagne geef je die wisselwerking toch automatisch een beetje op.
LUXEPROBLEEM
Voor Jelle Vossen en Siebe Schrijvers, die nog eens een kans kreeg maar eigenlijk al veel lager in de pikorde is beland, geldt zowat hetzelfde. Ook zij verdienden al meer hun strepen als koelbloedige afwerkers in de zestien, maar hebben niet dezelfde andere kwaliteiten als de vinnigere concurrenten die momenteel de voorkeur genieten. Bovendien ziet het er naar uit dat Clement niet echt in hen gelooft, hoewel ze beiden toch ooit een fikse duit hebben gekost – opgeteld bijna zeven miljoen – en ongetwijfeld een impact hebben op de Brugse loonlast die niet overeenkomt met hun huidige sportieve status.
Daarmee zijn we aanbeland bij een luxekwestie waar ze in het Lotto Park vandaag alleen van kunnen dromen, maar dat Club binnenkort toch voor de nodige problemen zou kunnen stellen. In alle gretigheid om een selectie op de been te brengen die niet alleen de landstitel, maar ook een succesvolle Champions League-campagne moet kunnen bewerkstelligen hebben Vincent Mannaert en Bart Verhaeghe namelijk misschien wel een beetje overdreven in de hoeveelheid offensieve opties waar ze Clement van voorzagen. Vooral wanneer we het kapitaal dat al deze spelers stuk voor stuk vertegenwoordigen in rekening brengen.
DURE GRAPJES
Zelfs zonder de gevallen van Schrijvers en Vossen – of de aan Charleroi verhuurde Kaveh Rezaei, die we haast nog zouden vergeten – is het zo drummen voor een plaatsje in de Blauw-Zwarte aanvalslinie, met een overdaad aan kwaliteitsvolle spelers die allemaal rekenen op speelminuten. Diatta en Dennis bleven ondanks de interesse van enkele grote clubs op post en vertegenwoordigen een hoge doorverkoopwaarde, Tau en vooral Diagne moeten als prijzige huurlingen nu meteen renderen, Openda klopt steeds steviger op de deur en Okereke werd nog maar pas in huis gehaald als absolute recordaankoop. Is dit dan ook niet wat van het goede teveel?
Natuurlijk wilt elke topclub graag dat alle posities dubbel bezet zijn, maar daarvoor zouden naar onze mening Schrijvers, Vossen en iemand als Thibault Vlietinck ook prima kunnen dienen. Als breekijzer werd er naar verluidt dan weer even gedacht aan de ervaren Igor de Camargo van KV Mechelen, een flink wat goedkopere optie dan Diagne. Indien het woelwater zijn rol tot die functie beperkt zou blijven kunnen we ons dan ook de vraag stellen of zijn komst wel een slimme zet was van Verhaeghe en co, behalve dan om Anderlecht een loer te draaien. Mocht dat het geval zijn zou dat echter wel een érg duur grapje zijn van de Brugse voorzitter.
PRIJZIGE PUZZEL
Dat iedere coach liever over een teveel dan een tekort aan kwaliteit beschikt moet u dezer dagen maar eens aan Vincent Kompany vragen, maar toch staat Clement in Brugge weldra voor een moeilijke oefening. Meer nog dan in de kampioenenploeg van Genk vorig jaar zal de trainer wekelijks immers een keuze moeten maken uit zijn overvloed aan mogelijkheden in het aanvallende compartiment en zo telkens iemand teleurstellen, zeker met het oog op het nakende bezoek aan Bernabéu. Aan Clement om de juiste stukjes te kiezen voor zijn prijzige puzzel en iedereen tevreden te houden, ook de bazen in het bestuur die willen zien hoe hun investeringen hun vruchten afwerpen. In de eerste plaats op het veld, maar liefst toch ook op de clubrekening.
