Olivier Plancke
Bij Atalanta knettert het — coach Jurić tikt publiekslieveling Carnesecchi publiekelijk op de vingers, terwijl CEO Percassi weigert olie op het vuur te gooien. In dat prikkelende klimaat groeit De Ketelaere uit tot een echte 9,5: minder franje, meer meters, duels en beslissende laatste passen. Zijn data verschuiven mee: minder afwerken, wél meer creatie en balrecuperatie. Lees verder waarom die “functionele frictie” CDK sterker maakt en welke cijfers zijn metamorfose het beste bewijzen.
Atalanta kookt vanbinnen, maar Jurić houdt het heet
“Hij moet minder praten.” Het is zo’n zinnetje dat blijft hangen. Niet gefluisterd in een achterkamer, maar luidop, op camera, en gericht aan een publiekslieveling: doelman Marco Carnesecchi. Ivan Jurić zei het na het 1-1-gelijkspel tegen Cremonese vorige week. Een tik op de vingers in het openbaar.
Een dag later, net voor Atalanta–AC Milan, kiest CEO Luca Percassi de andere toon. De club houdt het koel en weigert het vuurtje aan te wakkeren. De wrijving gebruiken als brandstof. Atalanta bijt, duwt en sleept een 1-1 gelijkspel uit de brand. Voor Milan was het een gemiste kans om hogerop te schuiven in het klassement; voor Atalanta de bevestiging dat het team onder Jurić taai en oncomfortabel is om tegen te spelen.
Dit heeft ook zijn invloed op Charles De Ketelaere. De biotoop rond hem is veranderd. Dit is niet meer het Gasperini-tijdperk waar vrijheid en klasse de boventoon voeren. Vandaag is het Jurić-tijd: dezelfde basisstructuur, maar strakker en scherper. Verticaler. En daar gedijt De Ketelaere plots opvallend goed in.
CDK bloeit op in het gevecht
De Ketelaere speelt meer als tweede spits of 9,5. Hij is het aanspeelpunt onder druk, de man die de eerste tikken opvangt en het spel laat kantelen. Minder luxegevoel, meer verantwoordelijk werk. Dat “werkmens”-profiel van De Ketelaere valt niet uit de lucht. Het past in de cultuurshift die je voelt in alles rond de ploeg.
Zelfs de manier waarop met de media wordt omgegaan, past in die lijn. En conflict wordt niet genegeerd, maar ook niet uitgemolken. Het is functionele frictie. En precies in die omgeving laat De Ketelaere zien dat hij geen kwetsbaar talent is, maar een speler die in harde matchen overeind blijft en de juiste bal kan geven op het juiste moment.
Dit Atalanta is niet bezig met “mooi” of “lelijk”, maar met “bruikbaar”. Die kleine oorlogjes — een vurig interview, een niet-geëscaleerde quote van de CEO, een reeks gelijke spelen — maken de club sterker.
De cijfers van een metamorfose
Kijken we puur naar dit seizoen onder Jurić, dan zie je een ander soort data bij De Ketelaere. In 507 competitieminuten noteert hij per 90 minuten ongeveer: 1,07 tackles, 5,50 gewonnen duels, 1,06 gewonnen kopduels, 5,15 ballen heroverd en 0,71 keer recuperatie in de final third.
Daarnaast forceert hij contact: zo’n 1,42 fouten meegekregen per 90. Aan de bal blijft hij ook leveren: 2,48 gecreëerde kansen en 0,36 expected assist per 90. Dat zijn heel concrete indicatoren van zijn nieuwe rol: duels, balrecuperatie, meters in de pressing en de voorlaatste pass, en zijn duidelijk zichtbaar omhoog gegaan in zijn seizoensstart onder Juric.
Vergelijk dat met zijn cijfers onder Gasperini vorig jaar: toen lag de focus meer op het eindproduct. Dit seizoen scoort hij minder, maar ligt zijn gemiddelde expected assist-waarde hoger, wat perfect past bij het beeld van de “9,5 die anderen laat scoren”.
