Olivier Plancke
Anderlecht staat voor een heet hangijzer: Renard ontslaan lijkt simpel, maar dit dossier is giftig. Na de Europese uitschuivers en een magere start zwelt de kritiek. Tegelijk is het een dubbel gevoel hoe Renard via Vandenhaute binnenkwam en wat zijn “koop goedkoop, verkoop duur”-model vandaag oplevert. De kern mist leiders, maar breek je het plan nu al af of laat je hem tot de winter bijsturen?
LEES OOK: Hubert doet boekje open over bizar ontslag bij Anderlecht
Welke speler heeft Renard gehaald die Anderlecht beter maakt?Er hangt mist boven Neerpede. Marc Degryse zette de toon in één zin in Het Laatste Nieuws: “Welke speler heeft Renard nu gehaald die Anderlecht beter maakt? Geen één.” De Europese uitschuivers tegen AEK en Häcken legden de wond open. Het vervolg in de competitie is even erg.
Olivier Deschacht ging er zelfs zonder verdoving door: “Anderlecht heeft geen as,” en hij wees Renard-transfers Saliba en Llansana als miskopen aan. Maar als we vandaag een oordeel willen vellen, moeten we eerst de film terugspoelen. Hoe is Renard hier binnengewandeld? En wie zette de deur open?
Renard kwam niet via een shortlist of een lang traject met headhunters, maar via Wouter Vandenhaute die — soloslim, zeggen de intimi — tijdens België-Frankrijk toevallig met hem aan de praat raakte en twee weken later de deal afrondde. Zonder dat eigenaar Marc Coucke hem zelfs maar had gesproken.
Jesper Fredberg had zijn targets gemist, het model met een “CEO Sports” liep vast, en dus werd er teruggeschakeld naar de klassieke sportief directeur. Het was het moment waarop de rolverdeling binnen de club openbaar scheef kwam te hangen: Vandenhaute zette door, Coucke stond buitenspel en een deel van de achterban voelde zich gepasseerd.
Het spandoek “Renard not welcome” in het Lotto Park was duidelijk. Dat de nieuwkomer een Standard-stempel droeg en in de rand van Propere Handen genoemd werd (contractueel afgedekt, maar toch), maakte het welkom niet warmer.
Koop onbekend, koop goedkoop, verkoop duur
Renard kwam binnen met een reputatie die in dit land over de jaren is gekneed: old school met een scherp oog, meer veld en video dan data. Zijn credo bleef hetzelfde: koop onbekend, koop goedkoop, verkoop duur. “Een speler die vier miljoen waard is, kan iedereen vinden. De kunst is hem halen wanneer hij 200.000 kost.”
Dat profiel was exact wat Anderlecht, geklemd tussen financiële discipline en sportieve ambities, dacht nodig te hebben. Alleen: dat zijn beloftes. Geen truc om direct resultaten te behalen Zo’n model vraagt tijd, geduld en rust. Drie dingen waar Anderlecht chronisch allergisch voor is. Dromen zijn geen punten. En net daar begonnen de problemen.
Wat deed Renard? Hij verlaagde de loonmassa, maakte de kern breder, zette zwaar in op gestalte, leeftijd en doorverkooppotentieel. Hij verdedigt zich met cijfers: pakweg dertig miljoen aan uitgaande transfers, sanering, keuzes die later moeten renderen. Op papier klopt dat: wie jong koopt, krijgt sportief altijd een aanlooptijd en boekt zijn winst bij exit, niet op week 4 in de competitie.
Maar voetbal is geen wiskunde. De kern blijft zwak op de posities waar je vandaag leiders nodig hebt. Er is geen defensiechef achterin, geen patron op zes, geen garandeerde goalgetter of een spelmaker die een match beslist Dat is wat je op het veld ziet: vijf matchen zonder winst, uit Europa in augustus, en in de topduels 2 op 9. Anderlecht kocht potentie, maar mist persoonlijkheid.
De storm draait eerder naar Renard dan naar Hasi
Dat is níét enkel op het conto Renard te schuiven. Hij stapte in een club waar de machtslijnen wijzigden: Vandenhaute naar de achtergrond, maar nog aandeelhouder; Coucke die aan een nieuwe structuur timmert; fans die op elke beslissing kritiek leveren.
Tien trainerswissels sinds Coucke hebben al bewezen dat de reflex om de trainer te ontslaan zelden de kern van het probleem raakt. SudPresse zei het droog: nog eens de coach ontslaan lost niks op. Marc Degryse voegde eraan toe dat de storm eerder naar Renard dan naar Hasi draait.
Kan je Renard nu afrekenen? Ja én nee — en net dat maakt dit dossier zo giftig. Ja, omdat een sportief directeur nooit enkel op doorverkoop wordt beoordeeld, maar ook op de bouw van een elftal dat vandaag functioneert. De as is zijn verantwoordelijkheid. En wie bewust kiest voor “jong en goedkoop”, moet een vangnet van ervaren spelers hebben. Dat ontbreekt.
Nee, omdat je hem ook niet kan veroordelen op het criterium dat hij zélf nooit heeft geclaimd: onmiddellijke glorie. “Slimme” transfers laten zich niet meten na drie maanden, soms niet na een jaar. Het Anderlecht-publiek zal weinig troost halen uit die waarheid — terecht — maar het blijft een waarheid.
Een ontslag van Renardo zou vandaag niet zinvol zijn. Niet omdat hij foutloos is, wel omdat het recept “weer iemand buiten” exact is wat deze club ziek houdt. Je gooit het netwerk en de logica overboord net vóór het moment waarop je de eerste echte correctie kan doen: de wintermercato.
