Gilbert De Groote blikt terug op Jules Ottenstadion: "Na elke match kermis in de kleedkamer"

Na 93 jaar dienst neemt AA Gent donderdag afscheid van het Jules Ottenstadion. Dat het niet alleen voor de supporters een emotionele avond zal worden, mag duidelijk zijn. VoetbalNieuws blikt met enkele oudgedienden terug op hun periode in den Ot. In dit artikel laten we Gilbert De Groote aan het woord. De Groote trok als jonge kerel de grote stad in om zijn voetbalhart te volgen. Bij La Gantoise wist hij zich te ontwikkelen tot een vaste waarde en op 65-jarige leeftijd is hij als scout nog steeds iedere dag in de weer voor ‘zijn’ AA Gent. “Als je meer dan vijftig jaar bent aangesloten bij een club, dan is de band zo hecht, dat hij nog moeilijk kan worden doorgeknipt.” “Eigenlijk mocht ik van mijn moeder niet naar Gent om te gaan voetballen, want het was te gevaarlijk om alleen zo een verre afstand af te leggen. Toch ben ik op een dag met mijn buurjongen meegereden naar de Gantoise. Dat was nog met de fiets van Massemen, want wij hadden geen auto. Ik heb toen stiekem een aansluitingskaart getekend. Het was voor ieder jongetje uit de streek een droom om in het Ottenstadion een voorwedstrijdje van de eerste ploeg te mogen spelen. Gezien de tribunes en de lichtinstallatie was dat voor een twaalfjarige impressionant.” “De band die gesmeed is toen La Gantoise mij onder zijn hoede nam als kind en mij heeft laten opgroeien in deze voetbalwereld, werd alleen maar sterker en sterker. Ik heb die dan ook niet willen doorknippen toen Club Brugge me enkele jaren geleden benaderde om een overstap te maken.” "De supporters waren vroeger veel braver dan nu" De Groote heeft ook de periode gekend dat de Buffalo’s bijna een volledig decennium in tweede klasse, zelfs een jaar in derde, vertoefden. “Uiteraard is de sfeer beter wanneer het goed gaat, maar tijdens die periode was die ook nooit echt negatief. Ook niet bij de supporters die de club trouw bleven, maar zij waren toen wel veel ‘braver’ dan nu.” “Tijdens mijn spelerscarrière was het na elke wedstrijd kermis in de kleedkamer. Iedere week gebeurde er wel een of andere kwajongensstreek. Bij welke ik nu nog steeds moet lachen? Ik zou alle andere grappen oneer aandoen als ik er nu eentje zou uitpikken. Het waren er veel te veel”, vertelt De Groote met een glimlach op zijn gezicht. Allemaal mooie herinneringen aan het Ottenstadion, maar binnenkort wordt de voetbaltempel van AA Gent met de grond gelijk gemaakt. “Daar heb ik het persoonlijk moeilijk mee. In dit stadion kreeg ik immers de kans om een voetballoopbaan uit te bouwen. Het was een eer voor een jongetje uit een kleine gemeente om in de eerste ploeg van La Gantoise te mogen spelen. Ik werd daar door iedereen over aangesproken.” “Toen ik trouwde, had ik ook een triest gevoel omdat ik mijn ouderlijk huis -waar ik alles had meegemaakt- moest verlaten. Dat gevoel heb ik nu ook. Het enige verschil is dat ik later nog dikwijls naar mijn ouderlijk huis ben geweest en de herinneringen naar boven kwamen, terwijl er nu niets meer zal zijn. Geen grassprietje, geen steen, geen enkel tastbaar teken zal ons de kans geven om herinneringen op te halen. Jammer, het zal wennen worden.”