Net als de rest van de voetbalvolgers wereldwijd, was ook ik geschokt toen ik de uitslag zag van die ene cruciale halve finale in de Champions League. Ik kon de wedstrijd niet volgen, aangezien deze tussen kwart voor zeven en kwart voor negen ’s morgens werd gespeeld (Nieuw-Zeeland tijd) en ik dus naar stage moest, maar dat maakte mijn schok er waarschijnlijk alleen maar groter op. Dat FC Bayern München met maar liefst 4-0 thuis zou winnen van FC Barcelona, had waarschijnlijk niemand verwacht.
FC Bayern werkt een fenomenaal seizoen af. De Duitsers zijn met een straatlengte voorsprong kampioen geworden, geen sine cure als Borussia Dortmund je voornaamste uitdager is, staat in de bekerfinale en heeft zich met speels gemak voor de halve finale van het miljoenenbal geplaatst. Verdiend, overigens, want als je clubs als Arsenal en Juventus zo eenvoudig aan de kant zet als FC Bayern heeft gedaan, dan verdien je in die halve finale te staan.
Dat de Duitsers hun thuiswedstrijd winnend zouden afsluiten tegen FC Barcelona, zat er dus eigenlijk dik in. Dat is ook niet het choquerende. Het immense verschil waarmee
der Rekordmeister de vloer aan heeft geveegd met de sterren uit de tweede stad van Spanje, dat is wat de verbazing alom veroorzaakt. FC Barcelona was immers jarenlang het summum op voetbalgebied, de ploeg aan wie elke andere topclub zich moest meten. Het Nieuw Catalaans Peil, zo u wilt. FC Barcelona legde de lat op een hoogte, en iedereen die prijzen wilde pakken in een toernooi met de Spaanse topclub als één van de uitdagers, diende simpelweg over die lat heen te springen. Niet alleen qua zegetocht, maar ook qua spelniveau stak FC Barcelona ver boven de rest van het veld uit, over de gehele breedte genomen. Althans, daar waren alle voetbalvolgers het mee eens.
Luister echter eens naar het volgende. Eigenlijk maakt FC Bayern München, eigenlijk geruisloos, al jaren de dienst uit; ook internationaal. In de Bundesliga was FC Bayern immer de macht aan wie de rest zich moest meten – ook in de afgelopen twee jaar, waarin Dortmund kampioen werd. Ook op Europees gebied heeft Bayern München echter een forse reputatie opgebouwd. De Duitse topclub haalde in de laatste drie edities van de Champions League tweemaal de finale. Die werd niet gewonnen, akkoord, maar betekent dat niet juist dat FC Bayern de ploeg was aan wie de rest van Europa zich moest meten de afgelopen jaren, alvorens een prijs te winnen? Iedereen richtte zich op FC Barcelona, maar in de laatste drie seizoenen haalden de Spanjaarden één finale – die ze overigens wel wonnen.
Begrijp me niet verkeerd, ik verwacht dat FC Barcelona het volgend seizoen terugkeert, en opnieuw als topfavoriet voor de eindzege in het kampioenenbal. Ik ga er vanuit dat ze de Duitse domper van dinsdag niet meer te boven zullen komen. Echter, FC Barcelona heeft nog altijd het geraamte van het ongenaakbare Spaanse nationale elftal in handen, aangevuld met de beste voetballer aller tijden. Wellicht dat de lange periodes van afwezigheid van trainer Tito Vilanova dit seizoen niet geholpen hebben. Laten we hopen dat hij het volgend seizoen een heel seizoen op de bank kan zitten. En dan zien we wellicht weer het flitsende FC Barcelona van 2009 en 2011, dat de Champions League wist te winnen. Vooralsnog moet het team echter pas op de plaats maken. Het is aan de kant geschoven door de nieuwe elite, die niet zo nieuw is als de pers doet vermoeden.
Naast de lat van FC Barcelona is namelijk een aantal jaren geleden een nieuwe lat neergelegd, de Duitse lat van FC Bayern, het Nieuw Beiers Peil. Het arsenaal aan topspelers is indrukwekkend en wellicht dat Pep Guardiola, en in zijn kielzog Mario Götze, volgend seizoen zelfs nog voetballend een impuls zou kunnen geven aan het team, dat nu al bijna angstaanjagend is. Vooral de breedte van de selectie van FC Bayern is de beste van Europa. Laat even op je inwerken dat Arjen Robben en Mario Gomez reservespelers zijn en je weet genoeg.
Vergeet FC Barcelona, voorlopig althans. Het tijdperk van FC Bayern is aangebroken. Zij het al een aantal seizoenen geleden.
LEES OOK:
‘Frenkie’s vriend ontketent oorlog in de kleedkamer’