Arne Decraene
Het betekenisloze duel tussen Charleroi en Eupen terzijde, wordt de slotspeeldag van de reguliere competitie zaterdagavond afgetrapt met een rechtstreekse confrontatie tussen de nummers twee en drie in het klassement. KRC Genk hoopt daarin op de valreep haasje-over te doen met Antwerp, en zo als eerste achtervolger van het ongenaakbaar geachte Club Brugge aan PO I te beginnen. Tussendoor staat bovendien ook nog eens de finale van de Croky Cup op het programma. Money time dus in de Luminus Arena, al volgt het echte rekenwerk wellicht pas komende zomer.
Het seizoen van de Limburgers leest als een rollercoaster, te beginnen met de vele trainerswissels. Eerst kreeg Hannes Wolf, net zoals zijn voorganger Felice Mazzu duidelijk een miscast als opvolger van kampioenenmaker Philippe Clement, de trein niet op de rails. Vervolgens bleek Jess Thorup een betere conducteur, alvorens na amper vijf matchen het hazenpad richting Kopenhagen te kiezen. John van den Brom nam dan maar het stuur in handen, mét het gewenste resultaat: hij verlengde de zegereeks tot een historische zeven stuks, en bezorgde Genk zo zelfs de symbolische titel van herfstkampioen. Om dan na nieuwjaar volledig te ontsporen. In januari en februari boekte het namelijk een povere 11 op 33. Gelukkig was er de bekerzege tegen STVV, anders had wie weet wel een derde coach zijn kop gerold. En was de vergelijking met de duiventil in Gent compleet.
DANK AAN DE CONDÉ
Tegen de streekrivaal knoopte Van den Brom – in tegenstelling tot zijn collega Hein Vanhaezebrouck, die nu wel eveneens het vertrouwen blijft genieten – meteen ook weer aan met de winnende formule. Terug in zijn vertrouwde 4-3-3 bleek het startschot voor een eindspurt gegeven. Genk ging eerst nog onderuit tegen KV Oostende en Beerschot, maar een overwinning tegen Charleroi was de voorbode van een uitstekende maand maart. Daarin stootten de Limburgers niet alleen door naar de bekerfinale, in de competitie ging het hen met een 10 op 12 – enkel Standard hield gelijke tred – plots weer voor de wind. De klus nu klaren tegen Antwerp, weliswaar de eerste tegenstander van formaat gedurende die serie, en Genk duikt bovenop de minieme voorsprong vooral met een prima gevoel de play-offs in.
De keuze van Dimitri de Condé en co om vast te houden aan Van den Brom bleek dus de juiste, hoezeer ze ook ingegeven mag zijn door de angst om gezichtsverlies te lijden bij een nieuw ontslag. Al liet de technisch directeur reeds meermaals verstaan zelf geen voorstander te zijn van zulk een groot verloop in de dug-out. In de kleedkamer daarentegen liggen de kaarten, voor een stuk noodgedwongen, net iets anders. Genk is samen met Club Brugge op financieel vlak veruit de gezondste ploeg van het land, een status die het grotendeels te danken heeft aan het gewiekste transferbeleid van De Condé. Sinds zijn aanstelling in 2015 zette hij in de Luminus Arena, waar eerder vooral goudklompjes uit de eigen jeugd als Kevin De Bruyne en Thibaut Courtois geld in het laatje brachten, een heuse fabriek op poten.
LUCRATIEVE VOLTREFFERS
Onder zijn regie vergaarde Genk internationale naam en faam als kweekvijver voor talent, met nu ook buitenlandse toppers die meehielpen om de club op de kaart te zetten. En bovenal de kassa fors lieten rinkelen. De Condé ging in de zomer van 2015 meteen goed van start door het onderste uit de kan te slepen voor Sergej Milinkovic-Savic, nadien traden onder andere Wilfred Ndidi, Leon Bailey, Christian Kabasele en Timothy Castagne in zijn voetsporen. Een gouden generatie, die Genk geen prijs bezorgde maar wél de basis legde voor het succes dat snel zou volgen. De Condé etaleerde immers zijn neus voor talent en haalde voor een fractie van de geïnde bedragen nieuwe kleppers als Sander Berge, Ally Samatta, Ruslan Malinovskyi, Joakim Maehle, Alejandro Pozuelo, Joseph Aidoo en Omar Colley in huis.
Uiteraard werd de bal af en toe misgeslagen, maar de genoemde namen leverden alvast stuk voor stuk een veelvoud van hun aankoopsom op. En, minstens even belangrijk, dit keer ook een vierde landstitel. Onder hoede van Clement, en met een stevige bijdrage van jonkies Leandro Trossard – die eveneens al een bom duiten opbracht – en Bryan Heynen, raasden de Limburgers als een wervelwind door de competitie. Vooral in de play-offs, ondanks het plotse vertrek van Pozuelo. Een pluim op de hoed van Clement én De Condé, die zo op korte termijn toch wat had neergezet. Amper vier jaar na zijn promotie vanuit de jeugd was hij erin geslaagd om, met een eigenhandig samengestelde mix van onbekende en vrij goedkope opportuniteiten, Genk voor het eerst sinds 2011 naar het hoogste schavot te loodsen.
KEERZIJDE VAN DE MEDAILLE
Het abrupte afscheid van Pozuelo voorspelde echter weinig goeds. In het verleden diende zich in de Luminus Arena na een succesrijke periode tenslotte wel vaker een wissel van de wacht aan. Clement volgde alleszins het voorbeeld van zijn voormalig verlengstuk op het veld en keerde terug naar Club Brugge, Trossard, Malinovskyi en Aidoo kozen voor de Premier League, Serie A en La Liga. Een halfjaar vol teleurstellingen later staken ook Berge en Samatta voor een fikse som Het Kanaal over. Het lot van elke ploeg in de Jupiler Pro League, sowieso een doorgeefluik voor talent, maar hoewel het de centen niet per se nodig heeft weet Genk toch minder dan Club Brugge of vroeger Anderlecht haar kern bijeen te houden. De bankrekening werd flink gespijsd, maar De Condé moest wel opnieuw van nul beginnen.
De keerzijde van de medaille zeg maar, al probeerde Genk de bittere pil te verzachten door nog enkele sterkhouders aan boord te houden. Een jaar na Berge en Samatta was het, uitgerekend op een sportief dieptepunt, evenwel de beurt aan Maehle. Spoel door naar vandaag, met intussen ook doelman Danny Vukovic die de deur achter zich dichttrok, en slechts twee jaar na de titel schiet er nauwelijks nog wat over van de helden van toen. Van de spelers die destijds een impact hadden zijn Heynen, tegenwoordig aanvoerder, Junya Ito, Jhon Lucumi en Jere Uronen de enige overlevenden. Voor die laatste, medio 2022 einde contract, lijkt het bovendien stilaan over en uit. Zijn basisplaats is hij alvast reeds kwijt aan Gerardo Arteaga, straks komt ook Simen Jukleröd de concurrentie links achterin nog wat aanscherpen.
DURE VISSEN, TRAGE START
Hoewel het op dat moment vast nog in de running voor de titel dacht te blijven, bereidde Genk in januari dan ook al deels de toekomst voor. Qua direct inzetbare versterkingen bestond het winteroffensief dan weer uit rechtsback Angel Preciado, de beoogde opvolger van Maehle, en Mark McKenzie als verse kracht centraal achterin. Kostenplaatje van het nieuwe defensieve duo volgens Transfermarkt: 8,5 miljoen. Toch een forse investering, zeker als je weet dat een halfjaar eerder al grof geld werd neergelegd voor Arteaga, Daniel Muñoz, Bastien Toma en Cyriel Dessers – opgeteld goed voor nog eens ruim 15 miljoen. Met uitzondering van die eerste twee moeten zij hun draai nog vinden, maar gelukkig leerde Genk de voorbije jaren geduld opbrengen. Samatta en Malinovskyi blonken evenmin uit vanaf dag één.
Hetzelfde geldt voor de topaankopen na de titel, toen voor Theo Bongonda, Paul Onuachu en Patrik Hrosovsky in totaal ruim 18 miljoen werd vrijgemaakt. Samen met McKenzie (5,5 miljoen) vormen zij de vier duurste aanwinsten in de clubgeschiedenis. Het mag dus duidelijk wezen dat De Condé vandaag in een duurdere vijver vist en dieper in de buidel durft tasten dan voorheen, vanzelfsprekend niet altijd met het verhoopte resultaat. Al oogt de algemene balans wel overwegend positief, iets wat een jaar geleden nog niet het geval leek. Pas na een moeizame start kwamen Onuachu en Bongonda dit seizoen op toerental, waarbij ze onder hun tweetjes maar liefst 41 competitiegoals verdeelden. Tel daarbij de 10 stuks van Ito, tevens goed voor 12 assists, en we zitten aan bijna 80 procent van de gehele productie.
KLAAR VOOR NIEUWE CYCLUS
Voor het overige gedeelte zijn de ogen tegenwoordig vooral op Kristian Thorstvedt gericht, nog iemand die met enige vertraging boven water komt. Net als Hrosovsky, eerder nog verguisd maar nu cruciaal voor het evenwicht en dus alsnog een voltreffer. Zij geven het goede voorbeeld aan pakweg Dessers om te blijven geloven in zijn doorbraak in de Luminus Arena. En enige moed aan De Condé dat ook deze investering, in tegenstelling tot onder andere Ianis Hagi, Marcus Ingvartsen en Casper De Norre, op termijn zowel op sportief als economisch vlak nog het gewenste rendement opbrengt. Misschien rekent hij er zelfs wel op dat de halve landgenoot van Onuachu diens zevenmijlslaarzen volgend seizoen weet te vullen. Het zou hem alleszins de moeilijke zoektocht naar een waardige vervanger besparen.
Helaas ziet het er namelijk naar uit dat er zich nu alweer het einde van een cyclus aandient in Genk, al vormt bekerwinst dan wel een haast onontbeerlijke kers op de taart. Liefst nog gecombineerd met een goede afloop in PO I. Per slot van rekening wekt ongetwijfeld niet alleen Onuachu, die het clubrecord van Berge (24 miljoen) kan bedreigen, de nodige interesse. Zo waant Bongonda zich mogelijk rijp voor een nieuwe poging in het buitenland, waar het voor Ito op 28-jarige leeftijd wellicht stilaan nu of nooit is. Lucumi zijn vertrek staat dan weer vast, zo getuige de anticiperende houding met McKenzie, terwijl wie weet ook voor diens partner en landgenoot Carlos Cuesta – nóg zo een jonge en vrij dure aankoop die, ondanks de steekjes die hij laat vallen, uitgroeide tot volwaardige titularis – een bod binnenkomt.
KASSA OF PRIJZENKAST?
Voor hem lijkt weliswaar nog te vroeg om afscheid te nemen, net zoals voor Maarten Vandevoordt. De jonge doelman, vaste klant in de geruchtenmolen, dient samen met Heynen eerst zijn rol als boegbeeld voor de vernieuwde focus op eigen jeugd te vervullen. Rond hen moet De Condé straks andermaal een nieuwe nucleus zien te bouwen, waar ook onder meer Thorstvedt en Muñoz toe behoren. Aangevuld met weer een aantal transfers, al dan niet opnieuw uit een iets prijzigere categorie. Aan budget zal er immers wederom geen gebrek zijn wanneer Lucumi en co andere oorden opzoeken. Op die manier smukt De Condé zijn balans als technisch directeur straks trouwens nogmaals op. De eerder vermelde kampioenenmakers leverden naar schatting reeds een fiks rendement van een slordige 90 miljoen op.
Tel daarbij nog de miljoenen voor Bailey en co, en De Condé maakte Genk al een pak rijker. Cijfers die er na een volgende verkoopronde nog wat fraaier zullen uitzien, hoewel de keuze om zowat de helft van de titelopbrengsten meteen terug te spenderen aanvankelijk verkeerd leek uit te pakken. Geduld is een schone deugd, blijkt dus toch maar weer. Indien er zich binnenkort werkelijk een nieuwe exodus aandient, is het alvast aan De Condé om zijn huzarenstukje nog maar eens over te doen. Bij voorkeur dit keer zónder overgangsjaar. Tijd dus om met de inkomsten aan de slag te gaan en ervoor te zorgen dat niet enkel de clubkassa, maar ook de prijzenkast gevuld wordt. Genk rekent op de magie van De Condé. En hoopt dat Van den Brom, onder contract tot 2023, de juiste man is om ermee om te gaan.
LEES OOK: Fink vindt succesdriehoek: "De hersenen van de ploeg"
