Twee jaar Coucke bij Anderlecht: duur leergeld, goede weg hopelijk gevonden

Na de 0-2 tegen Club Brugge en het feit dat Blauw-Zwart Anderlecht volledig overklaste, is het mogelijk vreemd om deze titel te begrijpen. Daarnaast is er ook de tiende plaats in de competitie en het verlies van 27 miljoen euro. De huidige malaise is grotendeels de oorzaak van jarenlang wanbeleid, ook van het eerste anderhalf jaar onder Coucke. Een relaas van een bewogen 24 maanden in het Park, waar we verder kijken dan de waan van de dag die vandaag en meestal regeert in het voetbal.

Het begon na de overname al snel met een uithaal van Herman Van Holsbeeck, die meteen vreesde voor zijn positie. Sindsdien is het nooit meer rustig geworden aan de Theo Verbeecklaan. De manager werd na enkele maanden de laan uitgestuurd en Coucke meldde nadien dat ‘er nog veel lijken uit de kast vielen’. HVH werd nadien stevig genoemd in duistere constructies met makelaars Mogi Bayat en Christophe Henrotay. Een ontslag van Van Holsbeeck was dus te begrijpen, de aanstelling van Luc Devroe niet.

Het duo Coucke-Devroe zorgde voor een erbarmelijke mercato in 2018.

Hij had al gefaald bij Club Brugge en nadien liet hij zich nergens echt meer opmerken wat een overgang naar Anderlecht rechtvaardigde. Bij KV Oostende deed hij het degelijk, maar ook niet uitzonderlijk. Devroe drukte zijn stempel op het transferbeleid, maar de zomermercato was een grote ramp. Anderlecht haalde spelers van veel te weinig kwaliteit, ook dankzij de inmenging van Coucke (Musona, Sanneh) en dat kostte Paars-Wit ruim 30 miljoen euro. Met de daar aan verbonden dure lonen zit de club ook nu nog opgescheept en daar betaalt de club nog altijd de tol van, samen met het wanbeleid van het vorige bestuur van hun laatste 2-3 jaren. Vier à vijf jaar aan slechte en dure beslissingen hebben voor de huidige situatie gezorgd.

De eerste goede zet van Coucke gebeurde ongeveer 5 maanden na zijn aanstelling. Hij legde elf jeugdspelers onder contract: Jérémy Doku, Mathis Suray, Anouar Ait El Hadj, Lucas Lissens, Halim Timassi, Killian Sardella, Loïc Masscho, Chris Kalulika, Yari Verschaeren, Antoine Colassin en Antonio Zacarias. Een gouden zet, waarbij vooral Doku en Verschaeren de afgelopen maanden indruk maakten. Anderlecht eindigde dat seizoen derde en ging naar de Europa League, toen volgde de mislukte mercato… .

Een duiventil bij RSCA: ook Arnesen werd al snel de deur gewezen.

Op het veld ging het enkel slechter, naast het veld zette RSCA kleine stappen voorwaarts. Coucke zorgde ondertussen voor heel wat werken in het Constant Vanden Stock-stadion. Het stadion moest meer gaan opbrengen, het ging mee in de trend in Europa en veranderde de naam van het stadion, er kwam een modern scorebord (goed voor meer visibiliteit voor sponsors), de spionkop achter doel werd uitgebreid, de interactie met de fans werd opgevoerd, en ook inzake moderne clubmedia zette RSCA stappen. Kijk maar naar de aankondiging van de transfer van Vincent Kompany, of het filmpje van de aankondiging van de naamswijziging van het stadion. Paars-Wit zette stappen naar een moderner beleid, nadat het jarenlang had stilgestaan. Anderlecht was altijd een vernieuwer, dat is het niet meer.

Michael Verschueren nam in november 2018 de taak over van Devroe (en eigenlijk ook die van Van Holsbeeck), maar delegeert veel meer en is geen alleenheerser. Hij staat er altijd wanneer het stormt en met zijn vader had hij een geweldige leermeester. De ‘zoon van’ moet uiteraard nog leren, maar hij straalt het Anderlecht DNA uit. Hij staat er in goede en vooral slechte tijden en heeft de uitstraling die bij RSCA hoort. Wat ons betreft een goede beslissing van Coucke, net zoals het terughalen van Pär Zetterberg. Hij moest zijn weg zoeken, maar als individuele trainer doet hij het goed – vraag maar aan jongens als Yari Verschaeren, Sven Kums en Jérémy Doku – en hij weet wat er leeft bij de fans.

De beste zet van Coucke: investeren in Neerpede en Kindermans belangrijk maken.

Toch bleef het zoeken en rumoerig in de bestuurskamer, dààr lag de eerste 18 maanden onder Coucke het grote probleem. Kent iemand Aaron Kanwar (na enkele maanden al op de wip) nog? Devroe werd na een jaar al teruggezet en uiteindelijk ontslagen en Frank Arnesen en Michael Verschueren namen een jaar geleden de touwtjes in handen. Met de Deen leek Anderlecht iemand met een groot netwerk te hebben aangetrokken, maar zijn passage was al bij al teleurstellend. Al zorgde hij er wel mee voor dat de scouting terug werd opgewaardeerd en sinds half november werd die nog verder geprofessionaliseerd door het aantrekken van data-specialist Lee Mooney. Alweer, RSCA doet nu eindelijk wat moderne topclubs al vele jaren doen...

Toch behaalde RSCA het ene negatieve sportieve record na het andere. Het pijnlijkste volgde in mei 2018. Anderlecht eindigde zesde en voor het eerst in 56 jaar geen Europees voetbal. Een donkere dag in de clubgeschiedenis van Paars-Wit, maar die dag maakte Anderlecht ook zijn grootste transfer sinds de terugkeer van Juan Lozano bekend. Dé grote zet van Coucke was ongetwijfeld het terughalen van Vincent Kompany. Een speler die inzake sportief niveau (indien fit) nog wereldtop is, vorig jaar nog enorm belangrijk bij Man City, en ‘Vince the Prince’ kreeg de sleutels van de club in handen.

Coucke, Kompany en Verschueren startten in mei een nieuw project: de laatste kans.

Met Kompany heeft Coucke tijd gekocht en eindelijk een project voor de toekomst geïnstalleerd. Voordien was het een duiventil, Coucke wilde veel te snel gaan en vergaloppeerde zich. Hij is dus zeker mee schuldig voor de huidige malaise. Op dezelfde dag van De Grote Terugkeer maakte Anderlecht ook bekend dat Belfius sponsor werd van de jeugdacademie, waarin Anderlecht jaarlijks 8 miljoen euro pompt. Fantastisch en een voorbeeld voor veel clubs. Met de komst van Kompany heeft Anderlecht een echte visie ontwikkeld. Eindelijk worden de jeugd en het eerste elftal op elkaar afgestemd en wordt het één geheel. Voordien waren het te vaak twee eilanden. De zet om Jean Kindermans in de transfercommissie te zetten was daarbij misschien wel de beste beslissing onder die twee jaar van Coucke, samen met het aantrekken van Kompany.

Dat Kompany ook trainer werd, was een foute inschatting. Ja, Kompany was speler/manager maar toch de grote sportieve baas. Anderlecht had Frank Vercauteren of een andere coach met ervaring vanaf dag 1 naast hem moeten zetten. Coucke greep in en na teleurstellende resultaten werd Vercauteren aangesteld, en met Arnesen vertrok er weer iemand. Verloren tijd. Alweer. RSCA moest nog maar eens opnieuw beginnen met de visie van Kompany (op bestuurlijk en sportief vlak). Al de derde keer. Het is de laatste kans voor Coucke. Dit moét lukken. Het laatste wapenfeit.

De laatste zet van het huidige bestuur was twijfelachtig. De Open Brief die Anderlecht lanceerde was zeer goed bedoeld en het is een vorm van open communicatie, dat kunnen we enkel maar toejuichen. Toch hebben we er een grote bedenking bij. Dit was hét uitgelezen moment om niet enkel Verschueren aan het woord te laten, maar ook Jo Van Biesbroeck, Vincent Kompany én Marc Coucke. Met vraag en antwoord met de pers had de club de kritiek die er op volgde zelf kunnen counteren. Een gemiste kans.

Anderlecht mikt op de lange termijn.

Zo mag Coucke, die in het begin de fout maakte te vaak op Twitter te posten en zich te veel te profileren in de media, ook meer naar buiten treden. Een voorzitter moet niet elke maand spreken, maar wat ons betreft mag hij dat drie keer per jaar doen: in het begin van het seizoen (wat hij deed bij de voorstelling van Kompany), in januari en aan het einde van het seizoen. De achterban heeft daar ook nood aan. Coucke kreeg al veel kritiek, maar kent dezelfde problemen als Bart Verhaeghe in zijn begindagen. Een enorm personeelsverloop, veel trainers die de revue passeren, slechte resultaten… Het is eigen aan ondernemers die in het voetbal stappen. Te snel willen veranderen en het voetbal onderschatten. Het is immers héél anders werken dan een bedrijf. Ook Coucke weet dat nu en KV Oostende is Anderlecht niet.

De vele spelers, trainers en andere werknemers die werden gehaald en snel weg waren, kostten Anderlecht al tientallen miljoenen euro’s. Niet enkel Herman Van Holsbeeck en Roger Vanden Stock kunnen met de vinger gewezen worden, Coucke beging op anderhalf jaar tijd ook véél dure fouten. Er werden dus zware fouten gemaakt, maar ook Coucke leert bij. Getuige de visie die er nu staat en hopelijk blijft staan. Geduld, een project is voor de lange termijn en dààr moet RSCA nu mee aan de slag. Geen impulsieve beslissingen meer zodat er stabiliteit binnen de club is. Pas dan gaat Anderlecht weer terugkeren naar de Belgische top. Dat de kritiek nu zeer zwaar is, is logisch. Anderlecht blijft nu eenmaal Anderlecht en Coucke kan in dat opzicht wél een voorbeeld nemen aan Van Holsbeeck/Vanden Stock. Zij predikten interne rust in tijden van crisis en daardoor was Anderlecht onder hun bewind twaalf jaar lang bijzonder stabiel en de Belgische nummer één.

Anderlecht zal op een dag weer bij de top behoren, dat staat vast. Daarvoor is het potentieel van deze club te groot. Had Coucke al verder moeten staan na twee jaar? Zeer zeker, maar het is nog niet verloren voor hem. Bij Bart Verhaeghe begon het vanaf 2015 pas echt goed te gaan, na de bekerzege tegen Anderlecht. De eerste titel kwam er vijf jaar na zijn aanstelling als voorzitter. Anderlecht wil in 2022 weer voor de titel meedoen, vijf jaar nadat Coucke voorzitter werd. Roger Vanden Stock pakte zijn eerste titel als voorzitter… vier jaar nadat hij overnam. Herhaalt de geschiedenis zich? Dat valt af te wachten, maar de goede weg is gevonden. Al is die nog zéér lang en de volgende tussenstops in januari en juli/augustus moeten er 'boenk' op zijn.

Claudio Reulens