Olivier Plancke
Brandon Mechele zat 90 minuten op de bank in Astana terwijl de Belgische defensie opnieuw door het ijs zakte. Tegen Kazachstan – nummer 115 van de wereld – oogde de achterlijn als kaas met gaten, maar de man met meer dan 500 topmatchen in de benen bleef straal genegeerd. Analisten en ex-Rode Duivels hadden zijn naam gepusht in de basis, toch koos Rudi Garcia voor de jongere, mooiere namen.
LEES OOK: 2 Duivels vallen door maand: Boeckx noemt vervanger
Garcia negeert zijn meest ervaren verdedigerBelgië geraakte niet verder dan 1-1 tegen Kazachstan, nummer 115 van de wereld, en dat na opnieuw een avond vol defensief geklungel. Een vroege redding van Matz Sels hield het nog even recht, maar één minuut later was het toch raak: Theate speelde in de opbouw een bal in cadeauverpakking in, de 17-jarige Satpayev bedankte en schoof de 1-0 binnen.
De buitenlandse en Belgische pers spreken over een “blamage in Kazachstan” en een verdediging met kaas met gaten op een kunstgrasveld waar elke fout dubbel wordt afgestraft. Tegen tien Kazakken, met het WK-ticket voor het grijpen, bleef die defensie wankel en nerveus, zelfs terwijl België het spel volledig domineerde.
En juist op zo’n avond blijft Brandon Mechele negentig minuten lang op de bank: meer dan 500 matchen ervaring, topmatchen en -prestaties in de Champions League in de benen, maar geen seconde in Astana. Terwijl iedereen ziet dat het grote probleem van deze Duivels niet voorin loopt, maar zich in het hart van de defensie bevindt.
Waarom Mechele wél logisch was
De keuze was nochtans helder omschreven de voorbije dagen: het was Mechele of Koni De Winter naast Arthur Theate. De ervaren rots van Club Brugge of de elegante allrounder van AC Milan. Philippe Albert zei het luidop: op dit veld, met minder marge, koos hij zonder twijfel voor Mechele. Niet omdat De Winter geen toekomst heeft, maar omdat je op kunstgras en met een WK-ticket in het vizier eerst stabiliteit zet.
Rudi Garcia dacht daar anders over. Hij zette Theate–De Winter centraal, met Joaquin Seys links en Timothy Castagne rechts. Jong, dynamisch, op papier modern. In de praktijk zagen we in de eerste helft een defensie die uit elkaar viel op details. Het resultaat: Kazachstan met de betere kansen dan je ooit zou willen toegeven als nummer één van de groep, ondanks Belgische dominantie in balbezit en schoten.
En dan schuift het perspectief automatisch naar die ene man die níét speelt. Brandon Mechele is geen posterboy. Geen Doku, geen De Ketelaere, geen Instagram-held. Hij is de man die al jaren 90 procent van alle minuten bij Club Brugge speelt, die Champions League-ervaring opbouwde tegen ploegen waar Kazachstan alleen van kan dromen, en die volgens zowat elke trainer met de jaren beter wordt.
In Brugge is hij de stille zekerheid: hij coacht, hij duwt de defensie omhoog, hij corrigeert, hij overdrijft nooit. Alles wat deze Rode Duivels achterin niét uitstralen, net zaterdag. Dat is misschien het wrange van deze wedstrijd: de hele week werd Mechele neergezet als logische keuze in een sector die al jaren aan geloofwaardigheid heeft ingeboet. De bondscoach haalt hem niet voor niets steeds opnieuw bij de selectie.
Reputaties en clubnamen wegen zwaarder dan zekerheid
AC Milan weegt nu eenmaal zwaarder dan Club Brugge. De Winter oogt aantrekkelijker in een instelling dan iemand die zijn hele carrière in Blauw-Zwart heeft doorgebracht. Natuurlijk: Mechele is geen Van Dijk. Hij was ook niet foutloos tegen Oekraïne in de Nations League. Maar het is opvallend hoe snel hij in dat soort wedstrijden een blaam krijgt, terwijl anderen met evenveel fouten veel makkelijker een herkansing krijgen.
De Winter werd bijvoorbeeld al uitgeprobeerd als rechtsback én centrale verdediger, zelfs als dat “niet zijn positie” was. Voor Mechele voelt het vaak alsof één mindere avond genoeg is om meteen weer afgeschreven te worden. Wat deze partij tegen Kazachstan betekent, is minder een aanklacht tegen De Winter of Theate – hun talent staat buiten kijf. Maar achterin blijft het half werk: een carrousel van namen die elkaar afwisselen zonder dat er een echte hiërarchie ontstaat.
Het mooie – en tegelijk tragische – aan Mechele is dat hij bijna perfect in het profiel past van de verdediger waar elke bondscoach toch op terugvalt: de man die je misschien niet als eerste op zijn blad zet, maar wel als eerste in de 89ste minuut inbrengt als het 1-0 staat en de defensie onder enorme druk staat. Een soort hedendaagse Lombaerts of Van Buyten: weinig glamour, veel zekerheid.
Toch blijft hij voor België vaker de figurant dan de dragende kracht. Hij vliegt mee naar Astana, traint alsof hij wéét dat dit zijn moment kan worden, leest in de kranten dat hij “een licht voordeel” heeft, hoort een analist als Albert pleiten voor zijn basisplaats … en ziet dan vanaf de bank hoe de verdediging die zijn job afpakte meteen weer in dezelfde valkuilen trapt als in Murcia, als tegen Oekraïne, als in die andere matchen waar België plots heel gewoon leek.
