Olivier Plancke
Club Brugge walste met 4-1 over AS Monaco en dat zet Nicky Hayen internationaal in de etalage. Engeland en Turkije lonkten al; deze Europese start blaast dat vuurtje op. Scouts zien een coach met plan, regelmaat en spelers die beter worden op D-day.
LEES OOK: Club Brugge-STVV: Hayen voert één wissel door in basiself
Engeland en Turkije lonkten alDie 4–1 tegen AS Monaco was geen uitschieter, maar een stempel. Het soort Europese avond waarop de status van de coach van “beloftevol” naar “exportklaar” verandert. De internationale framing volgde meteen: Reuters had het over “thumping”. Dat is precies het soort verhaal dat buiten België blijft kleven: herkenbare namen, een duidelijk plan, en een scorelijn die geen uitleg vraagt.
Nog belangrijker is de context. Die framing past in een doorlopende Europese lijn sinds vorig seizoen. Grote overwinningen, stunts en play-offs in de Champions League. Drie weken geleden nog de bolwassing 6–0 tegen Rangers FC (9–1 totaal): dat is geen geluk meer, dat is een patroon.
Tegen Atalanta Bergamo kreeg Nicky Hayen vorig jaar al expliciet tactisch krediet voor pressing en verticaliteit. Europa is bij Club Brugge geen loterij meer, het is een proces - dat steeds meer vertrouwen wekt bij rekruteerders.
Dat vertrouwen in Hayen bestond al een tijdje. In juni lag er “concrete buitenlandse interesse” op tafel — Engeland, Turkije werden genoemd — waarna Hayen zijn contract bij Club Brugge verlengde. Een logische keuze voor een coach die intern en extern indruk maakte, en voor een club die presteerders beloont.
Hayen wordt eenvoudiger te verkopen in het buitenland
Maar een start als deze in de League Phase houdt Nicky Hayen in de spotlights. Wie vanop afstand kijkt, ziet opnieuw dezelfde elementen bij Club Brugge in Europa: compactheid zonder angst, scherpe counters, automatismen die niet breken onder druk.
Hij klopt zich niet op de borst, maar etaleert wel zelfkennis: hij wilde als trainer stabiliteit brengen zoals als speler, en dat lukte niet meteen. De familiale remmen zijn intussen losser — “het geld zal nooit primeren”, “als er ooit sprake is van het buitenland, dan zetten we die stap” — maar altijd “in eerste instantie afhankelijk van wat Club wil”.
Die nuchterheid contrasteert met zijn palmares als coach. Raymond Goethals-trofee 2024, de landstitel in 2024, Trainer van het Jaar 2025, Croky Cup op 4 mei, en een Champions League-campagne die Brugge al in december quasi-zeker in de knock-outfase zette.
Dat palmares bevestigt het frame “topcoach in wording” dat internationale media graag overnemen. En elke keer dat Club op een Europese avond een grote naam wegzet, wordt dat frame dikker én eenvoudiger te verkopen aan een buitenlandse bestuurskamer.
Hayen is goud voor buitenlandse clubs
Wat betekent de 4-1 tegen AS Monaco nu concreet voor zijn profiel? Eén: bewijst standvastigheid. Club voetbalde niet “omdat het moest”, maar omdat het kan. Twee: Hayen laat jonge profielen renderen op Europees niveau. Drie: de match toont dat Hayen zijn spelers in topwedstrijden beter maakt, niet voor de camera’s maar voor de markt. Voor wie rekruteert is dat goud: je koopt geen hype, je koopt een hefboom.
De geruchtenmolen zal draaien. Jan Segers waarschuwde vorig jaar al in Het Laatste Nieuws dat Tottenham of AS Roma weleens aan de deur kunnen staan. Of het nu die namen zijn of andere: de logica is helder. Clubs die identiteit zoeken, scouten coaches die identiteit dóórgeven. Hayen past dat profiel: helder in communicatie, tactisch scherp, peoplemanager zonder theater. Voeg er Europese regelmaat aan toe, en je komt automatisch op shortlistniveau.
Wat moet Club doen? Niet panikeren. Behoud is een kwestie van perspectief. Toon dat die twintigste landstitel — en de tweede ster — meer is dan symboliek. Geef Hayen het gevoel dat zijn proces hier verder kan groeien, met ruimte om te falen zonder meteen de stekker eruit te trekken. Hij zei het zelf: succes is vergankelijk. Net daarom loont het om stabiliteit niet enkel te vragen, maar ook te bieden.
