Stephan Calander
Stijn Stijnen was in het verleden de doelman van Club Brugge en de Belgische nationale ploeg, maar nu is hij de hoofdtrainer van Patro Eisden in de Challenger Pro League. De T1 staat erom bekend nooit een blad voor de mond te nemen en dat werd tijdens een interview met Het Laatste Nieuws weer bewezen.
Stijnen is recht voor de raap en zegt altijd zijn gedacht. In een openhartig interview met Stephan Keygnaert ging de voormalige Rode Duivel dieper in op een minder fijne periode uit zijn carrière. Stijnen gaf ook toe dat er in de voetbalwereld niet veel mensen te vertrouwen zijn.
LEES OOK: Imago Rik Verheye aan diggelen: ex maakt brandhout van BV
Mes in de rugStijnen hielp in 2012 zijn jeugdclub Sporting Hasselt uit de nood. De club stond op de rand van de afgrond. “In ruil voor mijn borgstelling heb ik geëist om voorzitter te worden en om de club in handen te nemen. We hebben toen dat schip kunnen rechttrekken met een gezond verhaal in de amateurreeksen.”
Stijnen zag zijn lening van ruim 55.000 euro echter in rook opgaan. “Maar de sportman in mij wilde meer: ik ben sportief directeur en trainer geworden. Op dat moment hebben de bestuursmensen die mij in 2012 hadden gesmeekt om de club te komen redden, mij en mijn familie een mes in de rug gestoken.”
Slangen overal
En Stijnen kreeg ook de ultieme mokerslag. “Meer nog, toen ik in 2017 acht maanden werd geschorst door de voetbalbond, wilde het bestuur een nieuwe veldtrainer aanstellen en zou ik een andere functie krijgen. Ik heb geantwoord: ‘Ik blijf hier de sportieve beslissingen nemen’. De volgende dag ben ik op een speciale Raad van Bestuur ontslagen door de mensen die ik vijf jaar eerder had behoed voor het faillissement.”
Het vertrouwen bij de T1 van Patro Eisden is dan ook compleet beschadigd. “Heel zeker. Ik ben nu zelfs wantrouwig geworden naar mensen toe. Nu, da’s ook nodig in het voetbal. Ik word haast elke dag geconfronteerd met slangen in het voetbal. Figuren die louter uit zijn op macht zijn gevaarlijke mensen. Mensen die mij een mes in de rug hebben gestoken, klasseer ik. Tien jaar geleden zou ik die personen hebben willen terugpakken. Die drang is nu weg — met ouder te worden.”
