Olivier Plancke
Mihajlo Cvetkovic, hét Servisch toptalent dat Manchester City kon kiezen, belandde bij Anderlecht… om daar compleet genegeerd te worden. Geen plan, geen minuten, geen toekomst. Hoe een supertransfer veranderde in een pijnlijk spel zonder winnaars.
LEES OOK: 'Rampscenario Anderlecht: Renard en Borguet in paniek'
Superster kiest voor AnderlechtEr is een video, ze circuleert op YouTube. Mihajlo Cvetkovic, amper zeventien, trapt een bal na negen seconden tegen de netten. De jonge spits van de laagvlieger Cukaricki zette een record neer met het snelste doelpunt ooit in Servië en werd uitgeroepen tot Belofte van het Jaar.
Zijn naam stond met stip genoteerd in de scoutingsrapporten van Manchester City, Bayern München, Ajax, Internazionale, Lazio en FC Kopenhagen. The Guardian zette hem bij de zestig grootste talenten ter wereld.
En wat deed Cvetkovic daarna? Hij koos niet voor het grote geld of een topcompetitie. Ook niet voor Rode Ster of Partizan, topclubs in zijn eigen land. Hij koos voor Anderlecht.
In de zomer streek hij neer in Brussel als een trofee. De ‘nieuwe Mitrovic’. Amper 18, maar een toekomst als superster voor zich. Sporting betaalde 3 miljoen euro plus bonussen, zijn contract bedraagt een half miljoen per jaar.
De specialiteit van Renard
En waar staat hij vandaag? Letterlijk en figuurlijk buiten de selectie. Hij traint mee met de A-kern en speelt zijn wedstrijden in 1B. Het wonderkind heeft geen minuut in het eerste elftal van Anderlecht gespeeld. En nu kijken ze in Servië raar op. “Wat is er aan de hand met Cvetkovic?” vragen journalisten. Terechte vraag.
Officieel omdat Cvetkovic nog moet leren meeverdedigen, hij zijn looplijnen moet bijschaven, en omdat hij nog niet ‘klaar’ is. Hij heeft nog niet het niveau om te concurreren met Kasper Dolberg, Adriano Bertaccini en Luis Vazquez. De werkelijkheid is pijnlijk eenvoudig: Anderlecht had gewoon geen plan met hem.
Cvetkovic werd namelijk gehaald als deel van een beleid, niet als onderdeel van een ploeg. De Serviër tekende zijn contract toen David Hubert nog coach was, en niet Besnik Hasi.
Sportief directeur Olivier Renard zocht rendement met zijn jeugdpolitiek: buy low, sell high. Het maakt deel uit van het businessmodel van de club. Renard is een talentscout. Hij heeft er zijn specialiteit van gemaakt. Het werkt niet altijd, maar het kan veel opleveren.
De jongen met rugnummer 9 is het gezicht geworden van een beleid zonder brug tussen scouting en selectie. Want Cvetkovic werd gehaald door Renard, niet door Hasi. De coach werd zelfs niet geconsulteerd.
Mihajlo van de Futures
Cvetkovic deed nochtans alles wat hij moest doen. En zelfs meer. Veel meer. De tiener bereidde zijn transfer tot in de puntjes voor. Hij werkte door in de zomer. Nam geen vakantie, volgde Engels lessen, en begon Frans te leren. Liet zich begeleiden en trainde extra. Maar zijn echte fout? Hij dacht dat Anderlecht hem nodig had.
Cvetkovic staat te boek als een spits met energie, agressie, techniek en killerinstinct. In zijn thuisland vergeleken ze hem met Luis Suárez. En in Brussel? Daar noemen ze hem stilaan gewoon Mihajlo van de Futures.
En dus zit hij vast. Niet goed genoeg voor de A-kern, te waardevol voor een uitleenbeurt. Anderlecht profileerde zich als een springplank. Maar voor Cvetkovic voelt het voorlopig als een plank zonder aanloop. Hoe leg je dit uit aan een jongen die City kon kiezen, en Brussel verkoos?
