Arne Decraene
De olifant heeft een muis gebaard. Daags voor de geplande beursgang blies Club Brugge de operatie immers verrassend af, officieel omwille van de 'marktomstandigheden'. Een aannemelijkere reden lijkt echter een gebrek aan interesse, ingegeven door de alsmaar toenemende scepsis omtrent de aandelen van Blauw-Zwart. Bart Verhaeghe en co druipen dus met het schaamrood op de wangen af. Al zou het ons niet verbazen mochten zowel de voorzitter als zijn 'bedrijf' op termijn sterker uit dit debacle komen.
3 maart, een week na de pijnlijke exit in Europa. Om de coronakater tegen Dynamo Kiev door te spoelen, kondigt Club plots met veel trots aan als eerste Belgische ploeg richting de beurs te trekken. Een dag later loopt de landskampioen in de beker tegen Standard weer een blauwtje, maar dat kan het enthousiasme niet temperen. Via een promocampagne worden fans en andere geïnteresseerden getrakteerd op een heus charmeoffensief, waarmee Club zichzelf stevig in de markt tracht te zetten. Dat is vervolgens natuurlijk ook het geval in de IPO, waarin Verhaeghe en Vincent Mannaert – samen met Jan Boone het sterke trio dat een portie van hun aandelen te koop aanbiedt – tevens een woordje uitleg verschaffen. Pas een week geleden, op dezelfde dag als de publicatie van het uiteindelijke prospectus, pakt het drietal zelfs nog uit met een groot interview in De Tijd. Op dat moment lijkt er dan ook geen vuiltje aan de lucht, en heeft Verhaeghe het nog over "een goedkope manier om geld op te halen". Een zeepbel die donderdag, al even onverwachts als ze gekomen was, dus ineens barstte.
INSCHATTINGSFOUT BIJ FANS
In vergelijking met toen is Club nu veel kariger met haar commentaar. "We hebben ervoor gekozen om de beursgang uit te stellen gezien de huidige marktcondities. Uiteraard vinden we dit jammer, maar we kijken met een open vizier naar de toekomst. Club Brugge doet het financieel, organisatorisch en sportief uitstekend en de ambitie blijft om elke dag beter te doen. We focussen ons nu volledig op het behalen van de vierde landstitel in zes jaar. De uitgestelde beursgang heeft geen impact op de werking van Blauw-Zwart. Ik hou eraan om onze supporters te bedanken voor hun niet aflatende steun en vertrouwen", klinkt het in een korte mededeling van Verhaeghe op de clubwebsite. Een drogreden, zo zijn zowat alle specialisten het erover eens. Zij menen dat de zakenman zijn hand overspeelde, en het aanbod om verschillende redenen niet aanlokkelijk genoeg was. Nochtans leek er bij de aanhang alvast voldoende draagvlak te bestaan.
Maar liefst een kwart van de abonnees vroeg geen compensatie voor de duels achter gesloten deuren, en recent pakten de fans nog uit met een vlaggenactie ter ere van hun voorzitter en diens rechterhand. Toch maakte het duo, geïnspireerd door achteraf bekeken te gunstige voorspellingen van zakenbanken en extern consulenten, een inschattingsfout. Naïef bleek de Brugse achterban namelijk allerminst. Met behulp van de landelijke pers, die graag de focus legde op de zogenaamde persoonlijke verrijking van Verhaeghe en Mannaert, kregen zij al snel de indruk dat hun geliefde Club weinig baat had bij de hele operatie. Per slot van rekening werden er geen nieuwe aandelen uitgegeven, waarmee geld voor pakweg het stadiondossier kon worden ingezameld, maar deden de tenoren louter een deel van hun koek van de hand. Cashen dus, een veel minder lovenswaardig objectief om aan bij te dragen dan de verdere ontwikkeling van het elftal.
BLUNDERS BIJ BELEGGERS
Niet dat de architecten van de huidige hoogconjunctuur geen loon naar werken verdienen, maar voor de doorsnee supporter bleek het toch een domper op de vreugde. Daarnaast waren er ook de wilde verhalen over Verhaeghe zijn overname destijds die plots in de media verschenen, alsook overdreven waarderingen met cijfers van 400 tot 600 miljoen. Een blunder waarvoor Club vooral de partners die de beursgang moesten begeleiden, met name JP Morgan en Credit Suisse, met de vinger mag wijzen. Uiteindelijk werd de waarde op slechts de helft geschat, en bleek de prijs met een twintigtal euro per aandeel best mee te vallen. Intussen was het kwaad evenwel geschied. Bij heel wat fans leefde immers alsmaar meer het gevoel dat het hun bestuursleden louter om eigengewin te doen was. Aanleiding genoeg voor veel van hen om af te haken, vermits zij anders toch alleen maar wegens sentimentele motieven zouden inschrijven.
Nochtans stipuleerden de Bruggelingen van bij de start uitdrukkelijk dat de eigen aanhang een van de voornaamste doelgroepen vormde. Toch schatten experts in dat zij slechts voor 10 à 15 procent van de totale opbrengst hoefden te zorgen. Voor het overige rekende Club vooral op institutionele beleggers, onder meer in het buitenland. Ook daar bleek de interesse echter naar de lauwe kant, opnieuw een flater van de zakenbanken die het dossier moesten helpen bevorderen – en de vraag dus schijnbaar te positief hebben geraamd. Het aanbod was dan ook niet erg aantrekkelijk voor rationele investeerders. Zo voerde Blauw-Zwart een meervoudig stemrecht in, wat betekent dat de toekomstige minderheidsaandeelhouders weinig zeggenschap zouden krijgen. Daarnaast werden geen dividenden uitgekeerd, waardoor kopers puur moesten speculeren op de eventuele meerwaarde die hun aandelen ooit konden opbrengen.
VERGEEFSE VERKOOPPRAATJES
Verder is er natuurlijk nog de volatiele aard van het voetbalklimaat, waar zelfs buitenlandse topclubs niet altijd hoog scoren op de beurs. Waarderingen zijn tenslotte fel afhankelijk van sportieve prestaties, met daaraan gelinkt de vetpotten van de Champions League en winsten op de transfermarkt. Een onzekere sector dus, waarin Club zichzelf met misschien net iets té gunstig gezinde verkooppraatjes toch een rooskleurige toekomst voorspelde. Een verhaal dat potentiële beleggers dus evenwel niet zomaar slikten, mede ook omdat het stadiondossier voorlopig blijft aanslepen. Wat de gedroomde opstart van een BeNeLeague betreft zit er evenmin schot in de zaak, terwijl de dreiging van een Super League of eventuele politieke ingreep in voetballers hun sociale voordelen dan weer als een zwaard van Damocles over de Belgische velden hangt. Net als Covid-19 uiteraard, een nog steeds niet verdwenen bron van gemiste inkomsten.
Tel daarbij nog de vraagtekens bij de hoge beurswaarde die we eerder reeds beschreven, alsook het feit dat de Brugse bobo's mogelijk op een hoogtepunt proberen te cashen, en de verhoopte grotere investeerders hebben eveneens genoeg redenen tot argwaan. De conclusie is dus dat zij de gok evenmin de moeite waard vonden, en er ook hier simpelweg onvoldoende interesse heerste om de ambities waar te maken. Een pijnlijke vaststelling voor de landskampioen, die recent na een ongenaakbare reeks het momentum al zag keren en nu zowel op als naast het veld enigszins in een negatieve spiraal is beland. Club is overigens niet het eerste bedrijf dat zijn staart intrekt na een beursintroductie, al blijft het volgens specialisten wel een vrij zeldzaam gegeven. Eind jaren 90 lonkte ook Anderlecht trouwens even naar de beurs. Toenmalig manager Michel Verschueren kon de familie Vanden Stock uiteindelijk echter net niet overtuigen.
BLUVN GOAN OP DE BEURS
De timing bleek nu voor Blauw-Zwart, dat wel veel concretere stappen zette, in extremis dus evenmin ideaal. Hier en daar wordt daarom geopperd dat een ontgoochelde Verhaeghe op zoek kan gaan naar een investeerder in het buitenland om alsnog 'geld op te halen' middels de verkoop van een stuk van zijn aandelen. Wie weet bereidt hij zelfs stilaan zijn exit voor, moegestreden van de vele gevechten in niet alleen het stadiondossier maar tevens zijn bouwproject Uplace. Al kunnen we ons zulk een scenario vandaag moeilijk voorstellen. De preses en zijn kompanen voorzagen namelijk net in een constructie om de touwtjes stevig in handen te houden, én beloofden in de prospectus nog langdurig aan boord te blijven in Westkapelle. Als we één ding over Verhaeghe weten, is het bovendien dat hij zich niet zomaar uit het lood laat slaan. 'Bluvn Goan' en 'No Sweat/No Glory' zijn niet voor niks de Brugse slogans sinds zijn intrede.
Ondanks het gezichtsverlies en de geleden imagoschade, ook bij de eigen fans die nog eens geconfronteerd werden met de harde businessrealiteit van het hedendaags voetbal, is de voorzitter dan ook niet het type om de wapens neer te leggen. Integendeel: de blamage kan dienen als motivatie nóg beter te doen, en in de toekomst alsnog te oogsten. Uitstel, het woord dat nu steevast opduikt, hoeft tenslotte geen afstel te zijn. Dat lijkt ook niet de bedoeling, zeker niet na de reeds geleverde inspanningen. Zo gooide Club vorige week niet enkel heel de interne keuken op straat, het sowieso al gebruikelijke streven naar transparantie ten spijt voorlopig helaas een eenmalig feit, maar kostte de operatie naar verluidt tevens bakken geld. Maar liefst zeven miljoen, waarvan een vijftal miljoen uit de zakken van de aandeelhouders zelf. Tot nader order weggesmeten centen, die dus niet naar het sportieve noch het stadion vloeiden.
LAATST LACHT, BEST LACHT
Hoewel een fiks deel van het werk zal moeten worden herdaan, kan de landskampioen een deel van die investering bij een volgende poging wie weet nog recupereren. Wellicht wacht Verhaeghe af tot het coronavirus onder controle is, en hij dankzij de inentingen weer toeschouwers in Jan Breydel mag ontvangen. Tegen dan is er hopelijk ook groen licht omtrent het stadiondossier, twee factoren die de slaagkansen gunstig kunnen beïnvloeden. Vervolgens is het duimen voor de BeNeLeague, én tegelijk rekenen op een kruis door de plannen van een Super League. Maar vooral natuurlijk zelf goed werk blijven leveren om het verhaal voor beleggers aanlokkelijker te maken. Een objectief waar de Brugse fans dus alleen maar baat bij kunnen hebben. In de tussentijd moeten zij, net als het bestuur, wel leven met het hoongelach dat logischerwijs gepaard gaat bij deze afgang. Tegenstanders zijn met de verse munitie immers vast nog even zoet.
De autoritaire koploper neemt het er graag bij. Het hoort nu eenmaal bij de assertieve houding en voortrekkersrol die Club op zich neemt, waarbij men onvermijdelijk al eens met het hoofd tegen de muur botst. Het is alleszins lang geleden dat het bestuur van Blauw-Zwart, dat de voorbije jaren tonnen krediet verdiende, nog eens zulk een mal figuur sloeg. We denken dan vooral terug aan Verhaeghe en Mannaert hun moeizame beginperiode, waarin beiden een dik vel kweekten om nadien met vallen en opstaan toch hun doel te bereiken. Momenteel ziet het ernaar uit dat zij nu nog eens gegokt en verloren hebben, maar wie niet waagt niet wint. Experten voorspellen weliswaar dat een nieuwe poging na deze misstap niet vanzelfsprekend wordt. Moeilijk gaat echter ook, zo bewezen Verhaeghe en Mannaert al keer op keer. Vandaag staan zij nog voor aap. Op termijn kunnen zowel de Brugse bobo's áls Club er evenwel alleen maar beter van worden. Wie laatst lacht, best lacht.
LEES OOK: Club Brugge geniet meer dan ooit van de 'poëet' van de JPL
