Herman Van Holsbeeck zit in vieze papieren. Nadat de voormalige Anderlecht-manager in Operatie Propere Handen al op de rooster werd gelegd over zijn relatie met makelaar Mogi Bayat, werd hij nu ook in het dossier rond Christophe Henrotay aangehouden. De Brusselaar wordt ervan verdacht corrupt gehandeld te hebben bij een aantal transfers tijdens zijn periode bij Paars-Wit. Een reconstructie.
Eerst en vooral het actuele nieuws. In navolging van Henrotay, zaakwaarnemer van onder andere Thibaut Courtois, werd Van Holsbeeck donderdag gearresteerd in het kader van een onderzoek naar corruptie bij transfers van Anderlecht-spelers. De heren worden ervan verdacht zichzelf extra commissies te hebben uitgekeerd, zonder toestemming van de club of betrokken spelers – onder wie naar verluidt Youri Tielemans en Aleksandar Mitrovic. De ex-manager bracht als gevolg de nacht door in de cel, een absoluut dieptepunt voor de man die ooit bovenaan de voedselketen van het Belgische clubvoetbal stond.
NEUS VOOR TALENT
Wanneer Van Holsbeeck in 2003 na succesvolle doortochten langs de bestuurskamers van RDWM en Lierse naar Anderlecht trekt zit de fiere recordkampioen – zoals dat nu ook het geval is – al twee jaar te wachten op een titel. Bovendien heeft de dan 49-jarige manager grote schoenen te vullen, want als baas van het sportieve beleid moet hij niemand minder dan 'Mister' Michel Verschueren komen opvolgen. Zijn eerste jaar, waarin hij nog in de schaduw van De Zilveren Vos mag opereren, wordt evenwel meteen een groot succes.
Onder impuls van een ontketende Aruna Dindane, teruggekeerde Par Zetterberg en debuterende Vincent Kompany pakt Anderlecht de landstitel. Het grote transfergeweld blijft nadien dan ook nog uit, maar in de zomer van 2005 drukt Van Holsbeeck wel voor het eerst echt zijn stempel tijdens de vorming van een nieuw kampioenenelftal. Silvio Proto, Roland Juhasz, Bart Goor en Serhat Akin versterken de rangen, Marius Mitu en Laurent Delorge komen over van Lierse maar worden in de nasleep van de Zaak-Ye weer ontslagen.
Op weg naar een nieuwe oppergaai haalt de manager in de winter ook nog Nicolas Frutos in huis, waarna hij een boontje ontwikkelt voor de Argentijnse markt. Lucas Biglia, Nicolas Pareja en Cristian Leiva vormen de volgende lading in een drukke mercato waarin verder ook nog Mbark Boussoufa, Ahmed Hassan, Jelle Van Damme, Mohamed Tchité en Dieumerci Mbokani naar het Astridpark trekken. Van Holsbeeck toont bovendien voor het eerst zijn neus voor zakendoen en verkoopt Kompany voor dik 10 miljoen aan Hamburg.
NEUS VOOR ZAKEN
De zomer nadien rinkelt de kassa weer en wordt Tchité meteen voor zevenenhalf miljoen – een winst van maar liefst zes miljoen op één jaar tijd – aan Racing Santander gesleten, ook probleemgeval Anthony Vanden Borre levert nog een aardige duit op. Het geld wordt grotendeels opnieuw geïnvesteerd in de beloofde box-to-box middenvelder Jan Polak, spits Cyril Théréau en manusje-van-alles Guillaume Gillet, voor het volgende seizoen gaat Van Holsbeeck opnieuw de Argentijnse toer op met Hernan Losada en Matias Suarez.
Anderlecht komt weer dicht bij de titel, maar delft in de testmatchen van 2009 tegen Standard – waarin Romelu Lukaku debuteert – het onderspit. De manager behoudt echter het vertrouwen in de kern die hij samenstelde, in de winter nog aangevuld met Tom De Sutter, en houdt zich vrij rustig op de transfermarkt. Zijn gelijk wordt bewezen met het 30ste kampioenschap in de clubgeschiedenis, al blijft er amper een jaar later nog maar weinig over van die feeststemming en keert de aanhang zich zelfs voor het eerst tegen Van Holsbeeck.
Die wordt verweten teveel de gewiekste zakenman in hem te laten spreken en te vaak te mikken op jonge, onbewezen talenten om ze met winst door te kunnen verkopen. Terwijl de ene na de andere sterkhouder het – toen nog – Constant Vanden Stockstadion verlaat schieten aanwinsten als Pablo Chavarria, Reynaldo, Dmitri Bulykin, Abdoulaye Seck en vele anderen namelijk schromelijk tekort. Flops die Van Holsbeeck vooral na de zwakke campagne van 2011, waarin Anderlecht pas als derde over de meet komt, worden aangewreven.
NEUS VOOR DRAMA
De manager beseft die zomer dan ook dat hij het geweer van schouder moet veranderen en haalt met Milan Jovanovic, Ronald Vargas en Mbokani enkele gevestigde waarden (terug) naar het Astridpark. Dat er daarbij al eens op de tenen van een concurrent wordt getrapt neemt hij er graag bij, waarmee Van Holsbeeck en Anderlecht zelf mee de toon zetten voor de no nonsens-stijl van vandaag aan de top – zie Mbaye Diagne. Fondsen zijn er op dat moment alvast genoeg, want Lukaku trekt voor 15 miljoen naar Chelsea.
Dankzij een penalty van Gillet pakt Paars-Wit in 2012 in eigen huis de titel tegen aartsrivaal en eerste achtervolger Club Brugge, een jaar later is het Biglia die met een afgeweken vrije trap tegen Zulte Waregem de fans in extase brengt. Het volgende seizoen verloopt dan weer dramatisch, tot Besnik Hasi vlak voor het begin van de play-offs overneemt en met een straffe remonte – gekenmerkt door de owngoal van Thomas Meunier in Jan Breydel en een 22 op 30 in PO I – alsnog een derde opeenvolgend kampioenschap veilig stelt.
Ondanks die successen komt Van Holsbeeck steeds meer onder vuur te liggen. In de titeljaren van 2012 tot 2014 heerst er op de tribunes namelijk maar weinig enthousiasme over het geleverde spel, met Ariël Jacobs, John van den Brom en Hasi staan er ook drie verschillende trainers aan het roer. Zelf wisselt de voltreffers als Aleksandar Mitrovic, Chancel Mbemba, Frank Acheampong en Andy Najar dan weer iets te vaak af met teleurstellingen als Fede Vico, Luka Milivojevic, David Pollet, Samuel Armenteros en Fabrice N’Sakala.
DEKSEL OP DE NEUS
Toch laat de manager geen kans onbenut om zijn zakelijk instinct te etaleren. Behalve Lukaku verkoopt hij ook Jonathan Legaer, Ondrej Mazuch, Kanu, Mbokani en Biglia voor een opgetelde 30 miljoen, twee jaar na de drieslag wordt datzelfde bedrag nog eens opgehaald bij Newcastle voor Mitrovic en Mbemba. In de tussentijd vertrekt ook Cheikhou Kouyaté tegen fikse winst richting de Premier League. Met Steven Defour haalt Van Holsbeeck een vervanger van formaat, al wordt die door zijn Standard-verleden niet gesmaakt door de fans.
Achteraf bekeken begint het hier mis te lopen voor de originele HVH – voor Hein Vanhaezebrouck met die afkorting ging lopen. De komst van Defour doet zijn al wankele status bij de supporters immers geen deugd, en met uitzondering van Kara Mbodj, Uros Spajic en Sofiane Hanni – zelf ook niet altijd in de bovenste schuif – haalt hij geen voltreffers meer binnen. Stefano Okaka en Lukasz Teodorczyk lijken dat even wel te worden, maar vallen finaal door de mand. Toptransfers als Nicolae Stanciu en Sven Kums blijken regelrechte flops.
Vanaf 2014 vloeit er zo heel wat geld naar miscasts als Conté, Sylla, Badji, Galhardo, Obradovic, Trezeguet, Ganvoula, Chipciu, Appiah, Thelin, Harbaoui, Morioka, Sa en Saief. Een schijnbaar eindeloos lijstje, en dan weten we nog niet eens hoe we Adrien Trebel en het vreemde geval-De Maio moeten klasseren. Als bij wonder wordt Anderlecht in 2017 onder René Weiler wel nog kampioen, al herinneren we ons allemaal nog in welke grillige omstandigheden dat gebeurde. De zwanenzang van Van Holsbeeck is dan dus eigenlijk al ingezet.
NEUZEN NIET IN ZELFDE RICHTING
Nog iets wat de manager wordt aangewreven zijn de vele mislukte huurlingen die in al die jaren naar het Astridpark afzakken. Een tendens die begint met Demy De Zeeuw in 2013 en nadien navolging krijgt van Rolando, Marin, Büttner, Ezekiel, Djuricic, Markovic, Beric en – voor het gemak rekenen we hem even tot deze categorie – Capel. Alleen Henry Onyekuru wordt nog een gedeeltelijk succes, al botert het niet altijd met Vanhaezebrouck. Hopelijk scharen Nacer Chadli en Samir Nasri zich binnenkort niet bij deze illustere groep.
Aan het eind van zijn carrière bij Anderlecht blijft Van Holsbeeck dan ook voornamelijk in het zadel dankzij de vele jongeren die doorstromen en – vooral – de ettelijke miljoenen waarin hij zulke toppers als Tielemans, Dennis Praet en andere Leander Dendonckers weet om te zetten. Een stiel waarin de dealmaker zijn gelijke in België niet kent, al doet hij volgens velen toch net iets te graag een beroep op zijn vriend en poppenmeester van de Belgische transfermarkt Mogi Bayat. Een mening die ook het nieuwe bestuur is toegedaan.
Samen met het feit dat de scouting op die manier verwaarloosd wordt kan Marc Coucke zich na de overname immers niet vinden in de buitensporige commissies die betaald worden – iets wat in het licht van de recente aantijgingen toch nog een extra dimensie krijgt. Wanneer de nieuwe voorzitter met Luc Devroe, die intussen ook alweer mocht beschikken, zijn eigen technisch directeur met zich meebrengt weet Van Holsbeeck bijgevolg meteen hoe laat het is. Na 15 jaar mag hij in april 2018 beschikken bij Anderlecht.
NEUS OP DE FEITEN
Aangezien zijn beleid al langer onder vuur ligt, de manager weinig verdienste lijkt te hebben aan de doorbrekende talenten en zelf in plaats van kleppers steeds meer miskleunen op zijn conto lijkt te krijgen kan het merendeel van de supporters zich dan al best vinden in die beslissing. Nu, anderhalf jaar later en met de nieuwe beschuldigingen aan zijn adres indachtig, wordt Van Holsbeeck helemaal uitgekotst door de Paars-Witte aanhang. Toch mogen we ook niet vergeten wat hij in Anderlecht allemaal bereikt en betekend heeft.
Tijdens zijn 15-jarig bewind rijfden de Brusselaars maar liefst acht landstitels en één beker binnen. Terwijl werd op de transfermarkt ook nog eens een forse winst van 114 miljoen euro geboekt, waarschijnlijk nog de statistiek waar hij het meest trots op is. Met Boussoufa, Suarez en Mbokani wonnen drie van zijn pupillen een Gouden Schoen, een prijs waar Van Holsbeeck ook producten van eigen kweek Kompany en Praet mee zag pronken. Al bij al een balans waar menig sportief directeur in de Jupiler Pro League jaloers op zou zijn.
Nogmaals, indien Van Holsbeeck schuldig bevonden wordt aan het gesjoemel dat hem ten laste wordt gelegd krijgen al deze prestaties een fikse asterisk. En ja, zelfs zijn geroemde transferpolitiek was zoals we zagen lang niet altijd feilloos. Toch is zijn bijdrage aan de manier waarop Anderlecht deze eeuw verder uitliep op de concurrentie onmiskenbaar. Dat Van Holsbeeck in zijn laatste jaren daarnaast ook een rol speelde in de neerwaartse tendens die op sportief gebied werd ingezet mag eveneens duidelijk zijn, maar verdere aantijgingen moeten uiteindelijk nog altijd bewezen worden. Laten we dus misschien toch daar nog maar op wachten vooraleer hem volledig aan de schandpaal te nagelen.
