Olivier Plancke
Kompany zet München op stelten: titel, trofee, en een recordstart die héél Europa wakker schudt. Wie zo domineert bij Bayern, belandt meteen op de shortlist van de allergrootste clubs — van Engelse topclubs tot nationale ploegen. De geruchtenmolen draait op volle toeren, maar de bestemming is niet zeker. Gaat hij voor de Pep Guardiola-route, bondscoach of een verrassende wending? Ontdek de patronen én wat ze voor Kompany kunnen betekenen.
LEES OOK: Kompany lacht vergelijking weg: "Je lacht er zelf mee"
Recordbreker met een doel: Kompany zet Bayern op de kaartVincent Kompany heeft in zijn eerste volledige seizoen meteen de landstitel terug naar München gebracht. De 33ste Bundesliga werd de eerste grote trofee voor Kompany als trainer in Duitsland. Daarna volgde nog zilverwerk met de Supercup.
Dit seizoen startte Bayern vervolgens historisch: 17 opeenvolgende zeges aan het begin van 2025/26 over alle competities heen — de beste seizoenstart ooit door een club uit Europa’s top-5 competities, waarmee het record van AC Milan (1992/93) sneuvelde.
Het gevolg laat zich raden: wie zó begint in München, komt meteen op alle shortlistjes. Kompany werd recent zelfs gefluisterd bij Manchester City, net voor zijn contractverlenging bij Bayern, en de kans is reëel dat andere grootmachten de komende maanden aan zijn mouw trekken.
Dan dringt de hamvraag zich op: wat doen coaches die Bayern níét moeten verlaten, maar kúnnen vertrekken — en dat ook nog eens met prijzen in de koffer? Het antwoord is verrassend consistent. Wie bij Bayern op eigen voorwaarden vertrekt, landt zelden klein.
Van München naar Manchester? De snelweg van succes
Kijk naar Pep Guardiola: drie titels, zijn stempel gedrukt op de Bundesliga — en dan de rechtstreekse snelweg naar de Premier League met Manchester City. Bayern naar de Premier League is de moderne snelweg: groter budget, grotere spotlights, dezelfde honger. Het past bij het profiel van een trainer die na München niet meer wil afbouwen, maar opschalen.
Een tweede route is de nationale ploeg. Hansi Flick won alles wat hij kon winnen, botste daarna met het bestuur, maar werd alsnog bondscoach van Duitsland. Het is een logische carrièreswitch voor coaches die na de Bayern-chaos even ademruimte willen, maar wel op het hoogste niveau willen blijven coachen. Bij succes in München komt dat telefoontje bijna vanzelf.
Wie Bayern verlaat, landt zelden klein
Ouder, maar nog steeds illustratief: Ottmar Hitzfeld. Hij ging na zijn Bayern-hoofdstuk niet naar een club, maar ging aan de slag bij de nationale ploeg van Zwitserland.
Er bestaat ook een elegantere uitweg: even stoppen op een hoogtepunt. Jupp Heynckes deed het na de treble in 2013 — een zeldzame case van iemand die effectief vol afscheid neemt en niet meteen in het volgende project springt. Pas later liet hij zich nog één keer verleiden voor een reddingsoperatie, maar zijn eerste keuze na de piek was afstand nemen.
En dan is er de zijdeur richting een andere Europese grootmacht of een eigen land. Giovanni Trapattoni won in München, stapte daarna over naar Fiorentina in Italië en bleef zo op topniveau, maar dichter bij huis, eigen cultuur en taal. Het onderstreept hoe timing en identiteit meespelen: na Bayern volgt niet per se een nóg rijkere club, soms is het gewoon de ‘juiste’ club.
Wat als Kompany zelf beslist om te vertrekken?
Wat betekenen die patronen voor Vincent Kompany, als hij bij Bayern slaagt en zélf beslist te vertrekken? Eén: de Premier League blijft de meest logische vervolgstap. De Guardiola-route — succes in München en dan een Engelse topclub — is vandaag de kortste klap tussen trofeeën en mega-exposure.
Twee: de stoel van bondscoach lonkt. Een Belgische trainer die bij Bayern wint en internationaal krediet veel tankt, komt automatisch in elke Rode-Duivels-shortlist zodra die stoel wankelt. Al is het ondertussen wel duidelijk te stellen dat Kompany sportief én financieel geen spek voor de bek is voor de Belgische voetbalbond.
Drie: een sabbatical zoals Heynckes — even afstand nemen, positioneren, en daarna kiezen. Vier: een Italiaanse of LaLiga-topper, zoals Flick’s latere passage bij Barcelona bewijst dat de Europese markt zelden lineair is.
Kort samengevat: wie Bayern verlaat mét prijzen, kiest meestal voor méér — meer macht, meer podium, of meer zeggenschap.
