Olivier Plancke
De terugkeer van Ivan Leko naar Club Brugge voelt voor niemand als een gewone trainerswissel. Meteen komen de herinneringen terug aan het vuur, de discussies en de grote emoties van zijn eerste passage. Toch kiest Club er net nu voor om hem opnieuw midden in de storm te zetten – terwijl de nieuwe Leko-bom al zachtjes begint te tikken.
LEES OOK: Club zorgt voor schokgolf: Europese pers fileert trainersbom
Leko-bom als ultieme schoktherapieClub Brugge kiest niet voor rust maar voor de atoombom: net nu de resultaten minder zijn en de match tegen Arsenal voor de deur staat, wordt kampioenenmaker Nicky Hayen aan de kant geschoven en Ivan Leko opnieuw binnen geleid. Het voelt als een wanhoopsreflex, verpakt als een lang geplande beslissing. Club veegt een hoofdstuk weg waarin een coach de titel, de beker én de Supercup pakte, en ruilt het vertrouwen in voor een schoktherapie waarvan niemand weet hoe die zal aflopen.
Dat het rommelde rond Hayen, wisten we al langer dan vandaag. De 3 op 12 in de competitie, met als dieptepunt de 3-2-nederlaag op STVV, zette alles opnieuw op scherp. Hayen zelf klonk daar nog relatief rustig, maar achter die beheerste analyse schuilde een harde realiteit: Club Brugge is al weken allesbehalve stabiel, laat zich te vaak verrassen en grijpt beslissende momenten niet meer. In Europa was het niet anders. De 3-0-opdoffer tegen Sporting legde pijnlijk bloot hoe kwetsbaar de blauw-zwarte machine geworden was. Hein Vanhaezebrouck fileerde het tactische plan van Hayen.
Het waren geen losse oprispingen meer, maar signalen dat het vertrouwen in de dug-out begon af te brokkelen. Tegelijk blijft het contrast opvallend. In juni nog besloot Club Hayen een verbeterd contract aan te bieden, ondanks concrete interesse uit het buitenland. Turkse en Engelse clubs polsten, maar de Limburger koos voor stabiliteit en bleef in Brugge, met de impliciete boodschap dat hij een langere termijn zou krijgen om zijn verhaal af te maken. Nu, amper een half jaar later, is die stabiliteit helemaal zoek en wordt diezelfde coach zonder pardon doorgestuurd.
De voorbije weken ging het niet alleen over resultaten, maar ook over de manier waarop er bij Club wordt gecoacht. In analyses doken hints op dat Hayen niet altijd vrij was in zijn keuzes. Franky Van der Elst suggereerde dat bepaalde spelers “gewoon niet mochten spelen”, terwijl de clubleiding een harde lijn trok richting jeugd, al botste dat soms met de logica van de kleedkamer. De boodschap: de koers wordt bovenaan bepaald.
Leko keert terug met barstjes en bagage
En dan is er natuurlijk Leko. Een naam die in Brugge emoties oproept. De Kroaat gaf Club tussen 2017 en 2019 spektakelvoetbal, pakte de landstitel en de Supercup en bracht een brutale bravoure terug naar Jan Breydel. Maar zijn afscheid was allesbehalve sprookjesachtig: het bestuur verlengde zijn contract niet en voorzitter Bart Verhaeghe moest toen publiek benadrukken dat Leko “de club niet teleurgesteld had”. Onder de oppervlakte zaten er barstjes in de relatie, discussies over macht, vernieuwing, balans.
Toch is het precies die nostalgie waar Club vandaag op terugvalt. Leko komt niet binnen als frisse onbekende, maar als de man die de supporters al hebben zien winnen. Alleen keert hij terug met een ander bagage. Bij KAA Gent liep dit seizoen namelijk allerminst op wieltjes: de Buffalo’s bengelen in de subtop en wonnen wekenlang niet. Leko verlaat dus geen perfect geoliede machine, hij stapt uit een situatie waar de problemen minstens even groot zijn als in Brugge.
Dat maakt de keuze van Club dubbel. Aan de ene kant lijkt het slim om in volle crisis te grijpen naar een trainer die huis, cultuur en een groot deel van de spelersgroep kent. Iemand die meteen aansluiting vindt bij figuren als Vanaken, Mignolet en co. Aan de andere kant is het een enorme gok om net nú, op de vooravond van een Europese clash en midden in een vormdip, een coach te plukken bij een rechtstreekse concurrent. AA Gent zal zich bestolen voelen, de eigen fans zullen verdeeld zijn tussen euforie en argwaan, en Leko zelf moet in recordtempo tonen dat hij méér is dan de romantische keuze van een bestuur dat naar vroeger teruggrijpt.
Explosieve timing: Arsenal op komst, druk kookt
De timing maakt alles nog explosiever. Woensdag wacht Arsenal in de Champions League, een duel dat door veel analisten werd bestempeld als quasi onmogelijk. Toch kiest het bestuur er nu voor om de boel helemaal op zijn kop te zetten: nieuwe coach, nieuw verhaal, nieuwe dynamiek – in theorie. In de praktijk krijg je een groep die na STVV al wankelde en nu ook nog zijn trainer verliest met wie ze de titel, beker en supercup deelden.
Een deel van de achterban zal opgelucht ademhalen: eindelijk gebeurt er iets, eindelijk wordt er ingegrepen. Een ander deel zal zich afvragen of Hayen niet vooral de bliksemafleider is voor een reeks keuzes hogerop: het gebrek aan ervaren scorende spits, het hardnekkige geloof in jong talent zonder ervaren draagvlak, transfers die de ploeg eerder onstabiel maken dan sterker. Die vragen verdwijnen niet omdat je één coach inruilt voor een ander.
Wat wél verandert, is de marge voor fouten. Voor Leko, maar ook voor het bestuur. Ze halen een coach terug die al eens kampioen werd en zegt daarmee dat dit elftal beter is dan de resultaten tonen, en dat het aan de trainer lag. Als dat klopt, moet de curve nu snel naar boven gaan. Als dat niet gebeurt, valt de schijnwerper onvermijdelijk op de bestuurskamer.
