Maarten Coenen
Hugo Broos is al meer dan een halve eeuw een vaste waarde in het voetbal. Onze landgenoot is momenteel aan de slag bij Zuid-Afrika, waar hij voor een absoluut voetbalsprookje zorgde. In een openhartig interview brak Broos nu even helemaal.
LEES OOK: "Tegen België op het WK? Zou ik héél vervelend vinden"
De ommekeer bij Bafana BafanaToen Zuid-Afrika hem in 2021 aanstelde als bondscoach, waren de verwachtingen bescheiden. Bafana Bafana was een ploeg zonder identiteit, zonder richting, bijna zonder hoop. Broos begon aan een moeilijke taak: het elftal vernieuwen, mentaliteit veranderen, en duidelijk maken dat het nationale shirt geen vakantie was, maar een verantwoordelijkheid.
Het duurde niet lang of de contouren van zijn werk werden zichtbaar. Jongere spelers werden opgenomen, de organisatie verscherpte, en langzaam maar zeker begon Zuid-Afrika opnieuw in zichzelf te geloven. Onder Broos groeiden ze uit tot een vechtploeg met karakter — en vooral: een ploeg met een plan.
Dat plan mondde uit in een historische prestatie: kwalificatie voor het WK 2026. Een triomf die het land al 24 jaar had moeten missen. De beelden van Broos die danst in de kleedkamer gingen onmiddellijk viraal: een 73-jarige trainer die lacht, springt en trots is — niet op zichzelf, maar op zijn spelers.
Een leider gevormd door verlies
In een openhartig interview bij HLN sprak Broos nu over een gebeurtenis die zijn leven voorgoed vormde: het verlies van zijn vader op zijn zestiende. Hij beschreef hoe zijn vader die ochtend thuiskwam van een nachtdienst, zich ongemakkelijk voelde en wilde rusten voor hij naar de dokter zou gaan.
Terwijl hij met Broos’ moeder sprak, werd hij opnieuw onwel. Hij ging in de zetel liggen — en stierf aan een hartinfarct. Broos zelf zat in de klas toen de prefect binnenkwam. Hij zag de gespannen blikken tussen prefect en leerkracht en wist meteen dat er iets mis was.
De prefect zei: “Neem je boekentas maar mee.” Op de speelplaats hoorde hij dat zijn vader een ongeval had gehad. Toen hij een collega van zijn oudere zus zag staan, voelde hij zijn benen wegzakken. “Je vader is gestorven.” Broos vertelde hoe dat moment hem nog altijd achtervolgt, hoe het hem “sneller volwassen maakte dan hij wilde”, en hoe het gemis van zijn vader als supporter en gids hem jarenlang heeft aangedreven in alles wat hij deed — als speler, als trainer, als mens.
