Olivier Plancke
Geen Romelu Lukaku, geen plan. En dus kiest Rudi Garcia maar voor Michy Batshuayi. Maar waarom geen frisse kansen voor Hugo Cuypers of Lucas Stassin? De keuze van de bondscoach doet meer vragen rijzen dan antwoorden.
LEES OOK: Duivels splitsen: Courtois neemt viertal mee op privéjet
Geen Lukaku, geen planRomelu Lukaku is out. Niet even, maar voor een lange periode. De topschutter aller tijden van de Belgische nationale ploeg ligt met een blessure tot minstens het einde van de WK-kwalificaties aan de kant. En plots is er paniek, want de Duivels weten niet meer wie ze in de spits moeten zetten.
Niemand heeft zijn plaats opgeëist, niemand heeft het ‘killerprofiel’ van Big Rom, en dus grijpt Rudi Garcia naar een vergane glorie: Michy Batshuayi. “Wat Michy betreft, hij is de enige spits in de zestien die het voordeel heeft dat hij de nationale ploeg goed kent en doelpunten maakt”, aldus de bondscoach. “Tegen lage blokken kan hij van pas komen.”
Batshuayi is 31 jaar, derde spits bij Frankfurt. Had geen basisplek sinds april en speelde amper 386 minuten bij Frankfurt sinds februari. Drie basisplaatsen, drie goals en geen ritme. In de eerste twee WK-kwalificatiewedstrijden in juni zat hij zelfs niet in de selectie tegen Noord-Macedonië en Wales. En zijn laatste goal voor België viel in november 2022. Dat is alweer iets meer dan 1000 dagen geleden.
Batshuayi? Lui denken van Garcia
De afwezigheid van Lukaku, hoe zwaar ook, had evengoed een opportuniteit kunnen zijn om nieuwe namen op te roepen, om een frisse wind te laten waaien in de voorlinie. Om te bouwen aan een post-Lukaku-tijdperk, dat onvermijdelijk dichterbij komt.
Maar wat doet Garcia? Hij vindt een ‘oude’ tussenoplossing, omdat het makkelijk is. Het is een keuze die gemakzucht uitstraalt. Omdat het zogezegd veilig is. Omdat Batshuayi ‘altijd scoort’. Maar dat doet hij al een hele tijd niet meer.
Alsof niemand écht de moeite heeft gedaan om verder te kijken dan de eeuwige doelpuntenstatistieken van Batshuayi. 27 goals in 55 caps – het klinkt indrukwekkend, tot je beseft dat zijn laatste treffer al dateert van het WK in Qatar, tegen Canada. En dat hij sindsdien meer minuten op de bank verzamelde dan op het veld. In clubverband én bij de nationale ploeg.
En zelfs al zou hij scoren, dan nog is hij geen meerwaarde op termijn. Hij is niet de man rond wie je een aanval opbouwt. Hij is niet het type dat in combinatie werkt met Doku of De Ketelaere. Dat zelfs een ex-bondscoach als Tedesco hem anderhalf jaar lang links liet liggen, was geen toeval.
Statistieken verbergen de realiteit
Batshuayi is geen aanspeelpunt, geen loper, geen spelverdeler. Hij is een spits die kan scoren als je hem één keer goed bedient. En ook al speelt België tegen lage blokken, zelfs dan is het geen garantie dat hij functioneert. Want wat als de ballen niet perfect vallen? Wat als zijn ene kans niet binnen gaat? Wat als hij wéér onzichtbaar blijft?
Wat nog het meeste stoort: de selectie van Batshuayi sluit automatisch andere deuren. Een spits selecteren op basis van wat hij vroeger kon, is bovendien zelden een goed idee. En al zeker niet wanneer je weet dat er jonge, hongerige spelers staan te trappelen. Die wél ritme hebben, wél indruk maken.
Hugo Cuypers breekt potten in de MLS, scoort meer dan Benteke én is fysiek topfit. Lucas Stassin was vorig seizoen nog goed voor twaalf goals in Ligue 1. Bertaccini start sterk bij Anderlecht, maar is weliswaar geblesseerd. En dan zwijgen we nog over Romeo Vermant, die ook geblesseerd is, maar stilaan het profiel van een moderne duivel aanneemt.
Omdat de bondscoach liever teruggrijpt naar iemand die al lang bewezen heeft wat hij kan — en vooral wat hij niét meer kan. Batshuayi groeit niet meer. Hij is wat hij is: een spits die op het juiste moment op de juiste plek kan staan, maar te weinig meerwaarde biedt in het moderne voetbal.
Batshuayi is geen schande in een selectie. Maar hij is geen oplossing meer. Het is wél een fout om hem in 2025 nog als oplossing naar voren te schuiven. Deze selectie is een signaal dat lef ontbreekt.
