Arne Decraene
"De voetbalgoden zijn ons niet gunstig gezind", jammerde Brian Riemer nadat hij tegen Club Brugge (1-1) zowel Kasper Dolberg als Thomas Delaney verloor. Om de afwezigheid van zijn landgenoten op te vangen ziet de Deense coach van Anderlecht zich de komende weken allicht genoodzaakt om een aantal verloren zonen opnieuw op te vissen.
Uitgerekend tegen de aartsrivaal uit Brugge bracht Riemer voor het eerst zijn sterkste 11 aan de aftrap. Zonder echt te domineren controleerde Anderlecht op die manier ook de eerste helft, tot het noodlot op een paar minuten tijd tweemaal toesloeg. Eerst botste Dolberg tegen de knie van Brandon Mechele, vervolgens ging Delaney iets te onbesuisd het luchtduel aan met Igor Thiago.
Drama met Dolberg
Daags nadien was het dan ook tijd om al een eerste keer de schade op te meten in het Lotto Park. In het geval van de spits, die de Brusselaars nog vlug op voorsprong bracht alvorens het strijdtoneel te verlaten, valt het verdict gelukkig mee. Tenminste, als bijkomend onderzoek geen spierblessure aan het licht brengt. Een rampscenario waar Riemer nu liever nog niet aan denkt.
Tenslotte zijn de alternatieven erg beperkt. Nochtans haalde Jesper Fredberg met Luis Vazquez in één klap ook een dure back-up in huis. Vooralsnog slaagt de 22-jarige Argentijn, die nog altijd wacht op zijn eerste doelpunt in Paars-Witte loondienst, er evenwel niet in om zijn stevig prijskaartje van 4,5 miljoen te rechtvaardigen. Zijn invalbeurt zondag liet andermaal flink te wensen over.
Tot hiertoe kon Vazquez de verwachtingen dus niet inlossen. Tenzij hij een creatieve oplossing verkiest, met pakweg Thorgan Hazard, Alexis Flips of Francis Amuzu als valse nummer negen, heeft Riemer toch weinig andere opties mocht Dolberg een tijdje in de lappenmand liggen. Of grijpt hij terug naar Benito Raman, wiens transfer naar STVV vlak voor de deadline nog in het water viel?
Eerherstel voor Raman
Hoewel hij diens loon liever uit de boekhouding had geschrapt mocht de voormalige Rode Duivel volgens Fredberg blijven vechten voor zijn plek. Sindsdien liet Riemer hem echter vallen als een baksteen. Voor de derde opeenvolgende keer maakte Raman geen deel uit van zijn selectie. Zelfs in de oefenwedstrijd tegen Beveren mocht de polyvalente aanvaller slechts een halfuur meedoen.
En dat terwijl hij daarvoor nog de voorkeur kreeg op Amuzu. Op de flank dus, al weet Riemer ook wat hij in de punt aan hem heeft. Raman startte vorig seizoen na nieuwjaar zes keer als spits, waarbij hij vier keer raak trof. Misschien is het dan toch de moeite om hem op z'n minst opnieuw te gebruiken als joker op de bank, een rol die de eeuwige supersub overigens als gegoten zit.
Door de vele nieuwkomers zijn de plaatsjes ook daar evenwel duur. Nadat hij in Kortrijk al 90 minuten aan de bank bleef gekluisterd belandde Mario Stroeykens zondag zelfs in de tribune. Voordien mocht de tiener al alsmaar minder opdraven. Vertrokken generatiegenoten zoals Noah Sadiki, Marco Kana en Lucas Stassin, die nu eventueel ook van pas kon komen, zal het niet verbazen.
Kans voor Stroeykens
Zij deelden recent allen nog een sneer uit aan Riemer, die volgens hen minder oog heeft voor de jeugd dan hij zelf doet uitschijnen. Nochtans gunde Riemer vorig seizoen, weliswaar deels noodgedwongen, Stroeykens wél geregeld zijn kans. Zijn het dan instructies van bovenaf, waar het aflopend contract van het toptalent nog steeds een serieuze doorn in het oog van Fredberg vormt?
Net zoals Riemer – het Deense duo beslist alles in onderling overleg – wil de CEO Sports enkel spelers wiens hart en hoofd volledig in Neerpede zijn. Voorlopig weigert Stroeykens echter om het voorbeeld van Yari Verschaeren te volgen en zijn kribbel te zetten onder een nieuwe verbintenis. De klok om hem ook te laten bijtekenen, een prioriteit in het Lotto Park, tikt ongenadig verder.
Door hem aan de kant te laten trachten Riemer en Fredberg wellicht dus om Stroeykens onder druk te zetten. Niet alleen omdat ze geloven in zijn potentieel, ook omdat hij straks natuurlijk liefst niet gratis vertrekt. De eerstkomende weken kunnen wel eens beslissend blijken in het dossier. Wie weet bieden meer speelminuten net een duwtje in de rug om Stroeykens te doen zwichten.
Tijd voor nummer 10?
Aan het begin van de campagne bleek dat experiment geen voltreffer, maar Stroeykens kan tevens iets lager uit de voeten. Daar moet Riemer sowieso op zoek naar een vervanger voor Delaney, die mogelijk maanden out is met een gebroken sleutelbeen. Sinds zijn komst vormt hij een vast trio met Mats Rits en Théo Leoni. Net iets teveel eenheidsworst, zo klinkt de algemene consensus.
Zelf ziet Delaney het anders. "In het ideale scenario zijn de posities op het middenveld inwisselbaar. Er moet een wisselwerking zijn", vertelde hij bij zijn voorstelling. Een moderne trend die ook Riemer volgt. Houdt hij vast aan die strategie nu er een van zijn cruciale componenten ontbreekt? Of acht de trainer de tijd toch rijp om eindelijk nog eens een klassieke spelverdeler op te stellen?
We denken dan vooral aan Flips, al is ook Hazard – die zondag al een vrije rol kreeg – een kandidaat. Om het Deense gehalte op peil te houden kan Anders Dreyer dan postvatten op de rechterkant. Een extra portie creativiteit die het Paars-Witte middenveld, waar Leoni zowat als enige voor ideeën zorgt, goed kan gebruiken. Ieder nadeel heeft zijn voordeel, luidt dan het gezegde.
Delaney out, Diawara in
Hoewel de blessure van Delaney een aderlating is, na de pauze werden hij en Dolberg meteen gemist, biedt het dus ook perspectieven om het over een andere boeg te werpen. Toch lijkt Amadou Diawara, die hem zondag al kwam aflossen, de gedoodverfde depanneur van dienst. De 26-jarige Guineeër viel vrij degelijk in, tot hij bij de Brugse gelijkmaker wéér boter op het hoofd had.
Valt hij op de lange termijn dus te vertrouwen? Anderlecht was de grootverdiener, wiens salaris niet in verhouding staat tot zijn prestaties, deze zomer niet zomaar liever kwijt dan rijk. Helemaal overbodig kunnen we hem wel niet noemen: Delaney won dan wel in mum van tijd het pleit, in tegenstelling tot Raman behoort Diawara nog altijd wekelijks gewoon tot de wedstrijdkern.
Dan ligt Kristian Arnstad, van wie de recordkampioen evenmin verlost geraakte, nog lager in de schuif. Louter omdat Moussa N'Diaye afhaakte vervoegde hij de selectie, anders was de Noor voor de vierde keer in vijf weken gepasseerd. En dat zonder concurrentie van Justin Lonwijk, een van die aanwinsten voor wie Arnstad eigenlijk plaats had moeten ruimen, en Majeed Ashimeru.
Wachten op Ashimeru
Die eerste deed recent reeds ritme op in een oefenmatch, maar heeft nog tijd nodig nadat hij al vroeg overbelast geraakte. Ashimeru kwam enkel in actie op de eerste speeldag, toen het achteraf nog leek dat hij samen met Arnstad en Diawara richting de exit werd geduwd. Sindsdien vertoeft de Ghanees, net zoals zijn partners van toen dus nog steeds op post, in de ziekenboeg.
Intussen duimt Riemer allicht dat hij snel weer van de partij is. Indien hij een variabel middenveld blijft beogen past Ashimeru het best in die plannen, al benadert Lonwijk nog iets meer Delaney zijn profiel. Ten opzichte van Diawara, een zuiver controlerend type die dus weliswaar soms het overzicht verliest, beschikken zij allebei over betere voetjes en meer scorend vermogen.
In beide aspecten schiet ook Arnstad, net als Diawara vooral een knokker die het moet hebben van zijn fysieke troeven, schromelijk tekort. Vergeleken met Delaney is hij bovendien evenmin een rustpunt, noch iemand die het evenwicht bewaart. Mankementen die Ashimeru, naar verluidt binnen drie weken weer inzetbaar, tenminste nog met offensieve impulsen compenseert.
Arnstad uit vergeetput
Tot dan lijkt Arnstad net zoals Diawara, Raman en Stroeykens toch al dan niet tijdelijk uit de vergeetput te worden gehaald. Spelers die terecht op een zijspoor waren beland, maar nu alsnog hun nut kunnen bewijzen. Hoewel ze daar bij elk van hen hun redenen toe hadden schoven Fredberg en Riemer hen in samenspraak te snel aan de kant. Een fout die ze nu moeten toegeven.
Hopelijk voor Riemer, die baalde als een stekker omdat zijn elftal net in mekaar begon te klikken, eist de blessuregolf nu niet nog meer slachtoffers – na de topper likten onder meer Amuzu en Hazard hun wonden. Mea culpa slaan goed en wel, of Raman en co werkelijk een herkansing verdienen blijft toch nog maar de vraag. Aan hen om zich de komende weken te bewijzen.
AD
