Olivier Plancke
Bij AA Gent hangt er al lang meer twijfel dan vertrouwen rond de bureau van Sam Baro. Sinds zijn komst passeerden Vrancken, Milicevic en Leko, maar geen enkele coach werd écht een succes. En dus begint de nieuwe topcoach meteen met een achterstand: hij stapt een club binnen waar elke misstap dubbel zo hard zal aankomen.
LEES OOK: 'Nieuwe trainer AA Gent: Buffalo's op weg naar stunt'
Baro jaagt op projectcoach, maar elke keer loopt het misToen Sam Baro de club overnam, droomde hij luidop van een eigen Hein Vanhaezebrouck: een trainer rond wie je een langetermijnproject bouwt, een gezicht van de club, iemand die sportief én emotioneel bij Gent past. Die man dacht hij eerst gevonden te hebben in Wouter Vrancken. Op papier klopte het plaatje: modern voetbal, tactisch sterk, kennis van de Jupiler Pro League. Maar in de praktijk bleek het huwelijk verrassend kort. De chemie met de kleedkamer, het bestuur en de fans bleef uit, de resultaten bleven achter en na enkele maanden werd de stekker er al uitgetrokken.
Daarna koos Gent voor een interne oplossing. Danijel Milicevic werd uit de eigen rangen geplukt om de boel recht te trekken. Als interim werkte hij zich behoorlijk in de harten van de fans met fris, herkenbaar voetbal en duidelijke communicatie. De club beloonde dat met een contractverlenging, maar weer ging het fout. Door de historische afgang in de Champions’ Play-Offs werd het hoofdstuk-Milicevic sneller dichtgeslagen dan Baro had gehoopt.
En dus kwam Ivan Leko. Een naam die emotie oproept in het Belgische voetbal, iemand met uitstraling, een stevige staat van dienst en genoeg bravoure om een club wakker te schudden. Voor Baro was Leko de man die het sportieve plan en het imago van Gent tegelijk een boost moest geven: een herkenbare speelstijl, internationale ervaring, een coach die niet bang is om zich te meten met de top. De Kroaat leek het perfecte compromis tussen romantiek en resultaatsvoetbal.
Tot Club Brugge binnenwandelde met een dikke cheque. De vicekampioen ontsloeg Nicky Hayen en plukte Leko, via een afkoopclausule, simpelweg weg bij Gent. Brugge zou ongeveer één miljoen euro betaald hebben om de trainer los te weken, een smak geld die voor Baro vooral als zout in de wonde voelt. Gent vernam de definitieve doorbraak via de pers, zo gaf de voorzitter zelf aan, en stond er plots bij als de club die haar ‘projectcoach’ niet kon houden. De man die de stabiliteit moest brengen, bleek opnieuw maar te passeren.
De Mil als redder, maar druk is genadeloos
Dat gevoel van vernedering wringt niet alleen sportief, maar ook symbolisch. Baro had Leko zelf met veel bombarie binnengehaald als het nieuwe gezicht van AA Gent, de coach die de chaos van de voorbije jaren moest verdringen. Nu staat de voorzitter er weer alleen voor, met een boze achterban, een drukke kalender en de vraag of zijn trainersplan niet fundamenteel moet worden hertekend. In deze fase van het seizoen zoekt Gent geen nieuw groot experiment, maar een trainer die de competitie kent, die zonder aanpassingsperiode kan instappen en meteen zijn weg vindt in de JPL. De topkandidaat die nu overal opdook: Rik De Mil, coach van Charleroi.
De Mil kent de Belgische competitie, heeft ervaring met jonge spelers én met clubs waar de druk groot is. Hij wordt gezien als modern, communicatief sterk en tactisch flexibel. Niet onbelangrijk: grotere clubs stonden al eerder aan zijn deur. Union Saint-Gilloise probeerde hem binnen te halen als opvolger van Sébastien Pocognoli, maar botste toen op een njet van Charleroi. Dat Antwerp FC en zelfs kampioen Union hem de voorbije maanden niet konden losweken, zegt veel over de waarde die de Carolo’s hem toedichten.
Net daarom is het voor AA Gent een kleine stunt door De Mil te halen. Hij stond bovenaan het lijstje in de Planet Group Arena en was intern het meest haalbare én interessante profiel. De timing speelde ook in het voordeel van Gent. Charleroi zit in een mindere periode, de resultaten zijn wisselvallig en binnen de club groeit de vermoeidheid over het feit dat hun trainer bij elke vrijgekomen vacature in de JPL wordt genoemd.
Daarbovenop is er de factor-Bayat. De machtslijnen tussen Charleroi en Gent zijn korter geworden, en dat heeft ook het verschil gemaakt. De relatie tussen de bestuurskamers is vandaag beter dan pakweg tien jaar geleden, en dat opent deuren die voor andere clubs gesloten bleven. Voor Charleroi is er bovendien een rationeel argument: als De Mil toch bij elke vacature op de trainerscarrousel opduikt, kan Charleroi hem misschien beter nu verkopen dan hem nog een seizoen half in onzekerheid te laten werken. Maar wél voor de juiste prijs: de Carolo’s wilden boter bij de vis, geen symbolische vergoeding.
Perfect profiel op papier, maar risico op nieuw fiasco
Voor Gent blijft het intussen een dubbeltje op zijn kant. Sportief gezien is De Mil een logische keuze: Belg, ervaring in de JPL, gewoon aan werken met jonge spelers en restwaarde creëren, bekend met clubs waar de verwachtingen hoog liggen. Hij past in het verhaal dat Baro probeert te schrijven: attractief voetbal, duidelijke lijn, een trainer die mee wil bouwen aan iets dat groter is dan één seizoen. Tegelijk wringt het dat Gent wéér in zee gaat met een coach die onder contract staat bij een andere club, die dus opnieuw via clausules en onderhandelingen werd losgeweekt. Na het dossier-Leko is dat een pijnlijke ironie.
Vrancken, Milicevic, Leko: drie verschillende profielen, drie verschillende exits, maar telkens hetzelfde gevoel dat het huwelijk korter duurde dan voorzien. Misschien is de zoektocht naar één grote ‘projectcoach’ in het huidige voetbal gewoon wat naïef. Coaches zijn mobieler dan ooit, afkoopclauses zijn standaard geworden en een sterke structuur boven de trainer is minstens zo belangrijk als de man op de bank.
De Mil zou, met zijn parcours bij Club Brugge, Westerlo en Charleroi, dat profiel kunnen waarmaken. Maar evengoed kan hij de volgende naam worden op een steeds langer wordende lijst van mislukte projecten onder leiding van Baro.
