Maarten Coenen
Wie Karl Vannieuwkerke op televisie ziet, kent hem als de gedreven sportstem die grote wedstrijden kleurt en kleine verhalen groot maakt. Maar deze keer kwam er een pakkende getuigenis, die iedereen stil kreeg.
LEES OOK: VRT-rel escaleert: Bracke draait Van Gucht door gehaktmolen
Vannieuwkerke opent deuren bij VRTVannieuwkerke is uiteraard de man achter Vive le Vélo en al jarenlang één van de absolute boegbeelden van onze openbare omroep. Bij zowat alle grote sportevenementen is Karl uw vertrouwde gezicht.
Zijn rol werd in de loop der jaren alleen maar groter. Daarnaast heeft de West-Vlaming ook nog een gesmaakte rubriek bij de Krant van West-Vlaanderen, waarbij hij wekelijks een brief richt aan iets of iemand. Deze keer greep dat schrijfsel echter recht naar de keel.
Een leeftijd om te dromen, niet om afscheid te nemen
Karl richtte die nieuwe brief tot Ward Nollet, een vijftienjarige jeugdvoetballer uit Hooglede die op 14 november overleed aan kanker. Het werd een eerbetoon waarin Vannieuwkerke niet alleen spreekt namens zichzelf, maar ook namens een gemeenschap die een jongen verloor die nog midden in het dromen stond.
Ward was vijftien. Een leeftijd, schrijft Vannieuwkerke, waarop je “in groothoek hoort te dromen” en niet bezig bent met woorden als strijd of verlies. Het begon met iets kleins: rugpijn. Te banaal om ongerust te worden. Maar achter die pijn schuilde een agressieve ziekte die veel sneller kwam dan wie dan ook had kunnen vermoeden. De schokgolf die daarop volgde, deed een hele gemeenschap kantelen.
De stilte die viel in Hooglede
Toen het nieuws vorige vrijdag bekend raakte, viel er een stilte over Hooglede. Niet de stilte van leegte, maar van ongeloof, verdriet en herinnering. Wie Ward kende, sprak over zijn energie, zijn sportieve drive, zijn glimlach. Zijn broer Thijs wilde ondanks alles spelen met de U21. Zoals Vannieuwkerke het mooi omschreef.
In de vertrouwde cocon van het voetbalveld vond hij een plek om verdriet te laten ademen. En toen hij meteen de eerste kans tegen de netten trapte, leek het alsof hij iets — of iemand — meedroeg. “Alsof hij dat sterretje aan de hemel meenam op het veld”, schreef Vannieuwkerke. Zo volgde een pakkend en mooi eerbetoon vanuit de VRT-man richting de familie/vrienden en kennissen van Ward.
