Olivier Plancke
Club Brugge dacht dat het genoeg spitsen had, maar één blessure van Roméo Vermant en de hele boel valt in. Rond Gustaf Nilsson blijven twijfels hangen en Nicolo Tresoldi brengt voorlopig niks. Dévy Rigaux koos bewust voor deze bezetting, en wilde deze zomer geen extra spits halen, maar nu blijkt: dat was een inschattingsfout van formaat.
LEES OOK: Nood breekt wet: Club Brugge vist overbodige outcast op
Het is al te laatClub Brugge telt drie centrumspitsen, maar zekerheid levert dat allerminst op. Roméo Vermant ligt in de lappenmand, een spierblessure houdt hem tot na de interlandbreak aan de kant.
Rond Gustaf Nilsson hangen al een jaar twijfels en Nicolo Tresoldi lijkt op dit moment eerder een vergissing dan een versterking. Zodra Vermant uitvalt, zie je wat al langer broeit: Nilsson en Tresoldi zijn er wel, maar wat leveren ze eigenlijk op?
Vermant begon het seizoen als aanvalsleider, en groeide snel uit tot onmisbaar in de basis. De 21-jarige is geen stilist of sluipschutter, maar wel een zwoeger die het vuile werk doet.
Zijn pressing, zijn volume en zijn opportunisme voor doel levert meer op dan zijn twee goals doen vermoeden. Die waren overigens wel allebei belangrijk: tegen RB Salzburg en Rangers FC. Hein Vanhaezebrouck had het goed gezien: “Club moet maar hopen dat er niets gebeurt met Vermant.” Intussen is het al te laat.
Zelfs fit komt Nilsson niet van de bank
Gustaf Nilsson is het prototype van een spits die buffelt, sprint en werkt. “De helft van de sprintmeters van Club komt van Nilsson,” zei Hein Vanhaezebrouck vorig seizoen. Maar een spits wordt afgerekend op zijn doelpunten.
Negen goals vorig seizoen, waarvan twee op penalty. Sinds februari staat zijn teller droog. En dat terwijl zijn expected goals veel hoger liggen. Blessures hielpen niet – een achillespeesblessure hield hem sinds de voorbereiding lang aan de kant – maar zelfs als hij fit is, blijft hij bankzitter. Hij speelde dit seizoen nog geen enkele minuut.
Tresoldi: een wereld van verschil met Vermant
En dan is er nog Nicolo Tresoldi, de joker van acht miljoen. Eén goal in de voorbereiding, nul in de matchen die ertoe doen. Ondanks 2,39 expected goals – meer dan Vermant.
Zijn positionering is niet slecht, zijn werk aan de bal soms beloftevol. Maar zodra het fysiek wordt, haakt hij af. Hein Vanhaezebrouck vatte het hard samen: “Met Tresoldi ga je niet veel potten breken.”
Dat bleek tegen Rangers: vier gewonnen duels, elf verloren. Club speelde plots zonder aanspeelpunt. Met Vermant viel er nog iets vast te houden. Met Tresoldi zakte het hele blok in. “Dat was een wereld van verschil met Vermant”, zei Hein Vanhaezebrouck.
Bij Club droomden ze van een Tzolis-scenario: ook hij kwam uit de Duitse tweede klasse en bleek een voltreffer. Maar bij Tresoldi blijft het voorlopig bij hopen.
Rigaux maakte de verkeerde inschatting
En dus zit Club Brugge met een probleem dat ze zelf hebben gecreëerd: drie spitsen in de kern, maar niemand die op dit moment echt overtuigt. Op papier genoeg keuze, in de praktijk één speler die het verschil maakt – en die is nu geblesseerd.
Nilsson worstelt met zijn imago én zijn cijfers, Tresoldi met zijn rendement en fysiek. Vermant is voorlopig de enige die écht iets brengt, maar net hij ligt er nu uit.
Club Brugge besliste deze zomer bewust om geen extra spits te halen. “We hebben er al drie,” klonk het uit de sportieve cel. Director of Football Dévy Rigaux hield vast aan de bestaande hiërarchie, overtuigd dat de balans klopte.
Maar wat Club effectief heeft, is één volwaardige optie, één twijfelgeval en één dure gok. Dat zegt alles over hoe broos de spitsenpiramide van Club is geworden. Eén blessure, en het hele plan valt in duigen.
