Van een valse start gesproken. Vorige week verloor Club Brugge de bekerfinale tegen Antwerp, nu ging ook de openingsmatch van het nieuwe seizoen de mist in. En dat voor de autoritaire landskampioen, die recent nog alom werd uitgeroepen tot dé uitgesproken favoriet om zichzelf op te volgen. Blauw-Zwart dreigde zelfs de Belgische competitie te overstijgen, zo werd hier en daar al gevreesd, een eerbied die vandaag een tikkeltje voorbarig lijkt te zijn geweest. Net zoals de al even overdreven paniek die nu plots bij velen toeslaat.
Niet dat de troepen van Philippe Clement tot dusver wisten te overtuigen, want vooral in Brussel werd een regelrechte wanprestatie op de mat gelegd. De onvrede bij de Brugse aanhang nadien viel dan ook te begrijpen, waarbij zelfs het transferbewind onder vuur kwam te liggen. Ondanks het krediet dat Vincent Mannaert de voorbije jaren heeft opgebouwd, kan het complete gebrek aan activiteit per slot van rekening op weinig bijval rekenen. Negen dagen en één speeldag later is het aantal nederlagen van de afgelopen campagne al geëvenaard, maar van nieuwkomers valt nog steeds geen spoor te bekennen in Jan Breydel. Hoewel het geleverde spel tegen Charleroi toch al een pak meer in lijn lag met wat Club vorig seizoen presteerde, zij het wel weer zonder in dezelfde mate te imponeren, gaan die stemmen nu dus alsmaar luider op. Zeker omdat enkele bekende pijnpunten wederom werden blootgelegd.
HALVE HOLD-UP
Nochtans koos Clement net eens voor een andere aanpak. Nadat hij aanvankelijk zijn succesrecept vanuit Genk installeerde, greep de toen nieuwe T1 vorig seizoen immers al snel terug naar de formule van zijn voorganger Ivan Leko. Diens 3-5-2 zat niet alleen op offensief vlak als gegoten, maar bleek ook voor defensieve steunpilaren als Clinton Mata en Brandon Mechele de ideale formatie. Zij fungeerden nu evenwel opnieuw in een klassieke 4-3-3, met Mata die in balbezit als traditionele rechtsachter veel hoger stond terwijl controleur Éder Balanta inzakte om mee de opbouw te verzorgen. Een strategie die, ondanks de beterschap bij beide ten opzichte van vorige week, niet het gewenste resultaat opleverde en mogelijk dus weer in de koelkast wordt gestopt.
Ook zondebok Mechele, tegen Antwerp al een van de zeldzame Bruggelingen die enigszins op de afspraak was, speelde zoals Clement opmerkte eigenlijk lang geen slechte partij. Mét uitzondering van een drietal foutjes weliswaar, waarbij de eerste – een terugspeelbal op Simon Mignolet die de achterlijn passeerde – nog onopgemerkt voorbijging. De laatste, een achteloze breedtepass richting Ruud Vormer die Ryota Morioka dankbaar in ontvangst nam, kostte echter meteen de minimale oogst van een punt. Clement ging dan wel een brug te ver door het woord hold-up te gebruiken, tot het licht uitging bij Mechele had Charleroi tenslotte wel degelijk weinig gecreëerd. In dat opzicht kwam Club alvast reeds beter voor de dag dan een week geleden in Brussel.
VORMDIP(JE)
Een mogelijkheid voor Mamadou Fall kort voor rust, na de pauze gevolgd door een poging van Shamar Nicholson en een kopbal van Dorian Dessoleil. Meer gaf de landskampioen niet weg, terwijl het daar zelf aan de overkant een pak meer tegenover stelde. Al werd Nicolas Penneteau wel slechts een handvol keren aan het werk gezet. Voor het overige stond het vizier vaak niet scherp genoeg gericht, een euvel dat Blauw-Zwart al sinds nieuwjaar met zich meesleept. Hoewel het de driepunters toen nog bleef opstapelen, wist Club na de winterstop namelijk nauwelijks nog een kloof te slagen met de tegenstanders. Die vele nipte zeges, af en toe zelfs met een beetje meeval, vielen evenwel vooral aan een gebrek aan efficiëntie voor doel te wijten.
Kansen creëren was immers nooit een probleem, de boel tegelijkertijd achterin gesloten houden evenmin. Het lijkt vanzelfsprekend, maar dat Club ook na nieuwjaar op die manier haast telkens de bovenhand hield mag niet zomaar als een sinecure worden beschouwd. Uiteraard nam toen behalve het scorend vermogen, een manco dat vandaag na twee wedstrijden zonder goals brandend actueel blijft, tevens het spelpeil in niveau af. Die vormdip wordt nu dus doorgetrokken, waarbij een nederlaag vroeg of laat natuurlijk niet eeuwig kon uitblijven. Toch mogen we niet vergeten dat het merendeel van die duels sinds januari misschien nipt, maar wel verdiend werden gewonnen. Net zoals dat tegen Charleroi evenzeer weer het geval had kunnen zijn.
HOGE BOMEN
Zonder de blunder van Mechele was Club er alleszins wellicht vanaf gekomen met een – weliswaar nog altijd teleurstellende – brilscore, wat dan waarschijnlijk vooral de spitsendiscussie terug had doen oplaaien. Zo miste jonkie Youssouph Badji, die de voorkeur kreeg op David Okereke en Michael Krmencik, al vroeg een opgelegde kans. Het maakte deel uit van een fiks beginoffensief van de thuisploeg, al ging die storm nadien wel weer liggen. Toch bleef Blauw-Zwart baas over een niet te onderschatten elftal, dat uiteraard graag in die rol kruipt maar bovenal klaar was voor de strijd. Hoewel het in balbezit soms nog wat beter kon en de vlotte combinaties al bij al vrij beperkt bleven, was de kenmerkende intensiteit van de Karolo's alvast aanwezig.
Als motor van dat alles hoeven we niet verder te kijken dan de driehoek van Morioka, Marco Ilhaimaharitra en verse kracht Guillaume Gillet op het middenveld, die stuk voor stuk tot de uitblinkers behoorden. Een schril contrast met de Brugse as, waar Vormer en Hans Vanaken nog lang niet op toerental zitten. Samen met de speerpunten staan zij dan ook in het middelpunt van de aandacht, want hoge bomen vangen nu eenmaal veel wind. Toch is vooral de felle kritiek op sociale media richting de aanvoerder, die nota bene nog steeds assistkoning is, net wat overdreven. Bij de tweevoudige Gouden Schoen lijkt er zelfs al helemaal geen sprake van laksheid, zo getuigen zijn talloze sprints naar achteren om verdedigend werk op te knappen.
FLOP NOCH VOLTREFFER
De dirigent van Jan Breydel begon zelf nog vrij goed aan de partij, onder meer met een knappe steekbal op Badji, maar zakte in navolging van zijn bleke optreden tegen Antwerp na verloop van tijd wel opnieuw verder en verder weg. Toch fysiek nog niet volledig in orde dan? Hoe dan ook is noch Vanaken, noch Vormer voorlopig bij machte om Club als vanouds bij de hand te nemen. Met ook nog Krépin Diatta die vooralsnog niet thuis geeft, en als linksvoor in plaats van alleen op rechts zaterdag wél een snipperdag leek te nemen, tekenen de sterkhouders die voor de ideeën moeten zorgen dus nog niet present. Om daarom meteen al hun positie in vraag te stellen, of te spreken van verzadiging in de rangen, vinden wij het daarentegen veel te vroeg.
Net zoals voor de kritiek op Clement overigens, die meer krediet verdient na zijn succes in zowel Beveren, Genk als Brugge zelf. Al kunnen er wel degelijk vraagtekens worden geplaatst bij zijn keuze om tactisch te verrassen, een polyvalentie waar doorheen de voorbereiding hard op werd gewerkt. Mogelijk wou hij die arbeid nu dus reeds in de verf zetten, maar heel wat spelers lijken toch meer gebaat bij het oude systeem. Een complete flop kunnen we het dan wel niet noemen, een voltreffer evenmin. Misschien ging de coach daar dus toch de mist in en valt er wel wat te zeggen voor een directe terugkeer naar de vertrouwde 3-5-2, zeker indien Simon Deli een tijdje out is. Federico Ricca, die prima depanneerde, past namelijk ook iets beter in een trio achterin.
TRANSFERITIS(?)
Nog iets wat de wenkbrauwen deed fronsen, was Clement zijn beslissing om zijn overige twee wissels pas erg laat in te zetten. Opvallend trouwens dat Okereke en Krmencik allebei aan de bank gekluisterd bleven, al zijn Siebe Schrijvers en Charles De Ketelaere nu ook bepaald geen vreemde invallers. Concluderen dat het dure spitsenduo daarmee definitief afgeschreven is, lijkt dus eveneens voorbarig. Wél werd andermaal duidelijk dat Emmanuel Dennis bij een eventueel afscheid absoluut vervangen moet worden. Ondanks zijn vermeende transferitis, was het woelwater op rechts tenslotte met voorsprong de bedrijvigste Bruggeling. Wanneer hij een nieuwe werkgever vindt, wordt een injectie aan snelheid en creativiteit dus prompt prioritair.
Neen, Club mag niet blind blijven voor de gebreken die in de voorbije twee duels de kop opstaken. En ja, op de transfermarkt moet en zal ongetwijfeld nog actie worden ondernomen – liefst zelfs in alle linies. Of ze in Jan Breydel nu werkelijk dadelijk moeten handelen, is evenwel andere koek. Per slot van rekening blijf het een unieke zomer, waarin de mercato langer openblijft, heel wat competities nog maar pas in hun plooi vielen en elke investering grondig moet worden afgewogen. Gelet op de dossiers die reeds afsprongen, ziet het er trouwens niet naar uit dat Mannaert effectief de deadline afwacht. Zoeken naar écht potentieel in plaats van paniekaankopen zoals Krmencik of Kaveh Rezaei, blijft echter hoe dan ook de juiste strategie om volgen.
EIGEN KOERS
Bovendien kan Club zich altijd optrekken aan het feit dat heel wat concurrenten niet veel beter van start gingen, nóg een reden om niet plots overhaast te werk te gaan en rustig de eigen koers te blijven varen. Hoewel vers bloed gerust welkom is, lijkt het ons alvast voorbarig om dezelfde kern die vorig jaar de competitie domineerde nu alweer af te breken. Of die eerste aanwinst nu straks, morgen of volgende week zijn intrek neemt in Westkapelle: wij zijn nog lang niet klaar om te twijfelen aan de capaciteiten van de ervaren stuurlui bij Blauw-Zwart, van voorzitter Bart Verhaeghe over Mannaert en Clement tot Vanaken, Vormer en de rest van de Brugse sleutelspelers, om het schip snel weer te rechten. Een klein beetje krediet en geloof in hun kunnen, is tenslotte toch wel het minste wat zij verdienen. Al mag er volgend weekend in Eupen dan wel gewonnen worden.
