Afgelopen week rondde Arsenal opnieuw een
transfer af. Opnieuw geen transfer van een topvoetballer die richting Noord-Londen trekt, maar een transfer van een topvoetballer die uit Noord-Londen wegtrekt. Na Robin van Persie, die bij Manchester United tekende, vertrok ook Alexandre Song bij Arsenal; de middenvelder tekende een contract bij FC Barcelona.
Jarenlang oogstte Arsenal lof met het vertoonde spel en het beleid van de club. Topvoetballers werden voor jaren aan de club verbonden; Dennis Bergkamp en Thierry Henry, maar later ook Robin van Persie, zijn hiervan nog de beste voorbeelden. Jeugdige talenten werden gehaald en rijpten richting de absolute top onder de vleugels van Arsène Wenger en zijn routiniers. Tegelijkertijd speelde Arsenal vaak oogstrelend en aanvallend voetbal. Vaak werd dat niet beloond, ook omdat de spelers af en toe nog jeugdig en naïef speelden. Ook werd het niet beloond omdat Arsenal eenvoudigweg op betere clubs stuitte, zoals FC Barcelona. FC Barcelona tegen FC Barcelona-lite, zoals ik Arsenal dan maar even noem; dat is geen eerlijke strijd.
Waar Arsenal aan het begin van de 21ste eeuw nog goed kon meekomen met rivalen Manchester United en Chelsea, daar haakt het de afgelopen jaren steeds meer af. In 2004 werd de laatste landstitel gevierd; inmiddels is dat al zeven jaar geleden. De twee genoemde clubs hebben afstand genomen en ook Manchester City is de
Gunners voorbij gestreefd. Hoe dat komt? Arsenal heeft steeds de beste spelers verkocht. Waarom? Juist omdat Arsenal een rustig beleid voert, zonder voortdurend vele miljoenen ponden over de balk te smijten. Arsenal gaf de eigen selectie geen kwaliteitsimpuls met topspelers, maar kon wel jarenlang cashen door het vertrek van toppers. Een vicieuze cirkel, in de hand gewerkt door het eigen beleid. Schieten in de eigen voet.
Wie verlieten de club dan eigenlijk, sinds de laatste landstitel? Patrick Vieira ging naar Juventus in de zomer van 2005, voor een bedrag van meer dan 15 miljoen euro. Een jaar later vertrok Ashley Cole naar Chelsea, terwijl Thierry Henry naar FC Barcelona trok. Hiervoor streek Arsenal in totaal ongeveer 25 miljoen euro op. Lassana Diarra vertrok in de zomer van 2007. Aleksiander Hleb ging een jaar later ook naar FC Barcelona, Mathieu Flamini ging transfervrij naar AC Milan. In 2009 verkocht Arsenal Kolo Touré aan Manchester City. De volgende zomer was wat rustiger, al liep de matige verdediger Philippe Senderos gratis de deur uit en ging Eduardo, die lang geblesseerd was tijdens zijn Arsenalperiode. 2011 was de zomer van het vertrek van Samir Nasri naar Manchester City, maar ook van de trek van Cesc Fabregas naar FC Barcelona. Het leverde Arsenal een torenhoog bedrag op de bankrekening op, maar was tegelijkertijd ook een breekpunt, want deze zomer werden dus Robin van Persie en Alexandre Song aan dit lijstje toegevoegd – zij vertrokken vanwege een gebrek aan perspectief om prijzen te winnen. Deze namen maken samen een indrukwekkend lijstje.
Vrijwel jaarlijks verkocht Arsenal de beste spelers, regelmatig zelfs aan directe concurrenten binnen Engeland – vooral Manchester City. Het holde de selectie van Arsenal uit, want het aankoopbeleid van de Londense club werkt slechts, wanneer er ervaren topspelers zijn om de creatieve jongelingen te laten excelleren. Topkwaliteit is echter wat de selectie van Arsenal ontbeert, waardoor de huidige problemen ontstaan. Veel werd vorig jaar nog verbloemd door de doelpunten en de klasse van Robin van Persie. Verstandig investeren lijkt dan ook de enige oplossing om in de komende jaren weer mee te kunnen doen om de landstitel, of dat moet jaren gaan kosten. Nuri Sahin zou een goede aanwinst zijn en ook passend in het beleid van Arsenal, maar ook hij gaat niet zorgen voor de wederopstanding van de Londenaren. Overigens werd er deze zomer al wel bijna 50 miljoen euro geïnvesteerd in versterkingen. Cazorla, Giroud en Podolski zijn goede spelers, maar er lijkt meer nodig om de waslijst aan vertrokken spelers goed te kunnen vervangen.
Momenteel is Arsenal in handen van een Amerikaan, die 66% van de aandelen bezit, en een Rus, die ongeveer 30% beheert. Het doet denken aan de motieven van deze mannen. Is het beleid van Arsenal wel zo sympathiek als het lijkt? Of heeft de biedingscompetitie tussen de Amerikaan en de Rus ervoor gezorgd dat investeren in de selectie op het tweede plan is geraakt? Of durft het tweetal niet te investeren, en zijn zij als de dood voor geld verliezen aan Arsenal? Het zijn vraagtekens die je bij het op het oog prijzenswaardige beleid zou kunnen stellen, al denk ik persoonlijk eerder dat dit niet het geval is, en dat manager Wenger eenvoudigweg vasthoudt aan zijn eigen visie. Een visie, die misschien wel achterhaald is in het moderne voetbal. De ervaren topspelers, die de selectie van Arsenal op niveau moeten houden, vertrekken te snel om een topteam te kunnen vormen van de talentvolle jongelingen (overigens geldt dat niet voor Robin van Persie, maar dat terzijde).
De toekomst van Arsenal? Geen idee, maar het lijkt erop dat de club na de afgelopen zeven jaar ook de komende zeven jaar zonder prijs zou kunnen blijven zitten. Als ieder jaar de beste speler wordt verkocht, wordt bouwen aan een succesvolle toekomst namelijk een zware opgave.
LEES OOK:
Club baalt: bizarre details mislukte Meijer-deal onthuld
Mart Waterval
