Maarten Coenen
Er was een tijd dat Herman Brusselmans overal was. Op televisie, aan tafel bij voetbalprogramma’s, scherp, ironisch en onmiskenbaar zichzelf. De schrijver duikt echter steeds minder op in programma's en schetste nu ook een somber privé-beeld.
LEES OOK: Brusselmans ontredderd: eenzame kerst gaat door merg en been
De 'rel' met Erik Van LooyBrusselmans uitte onlangs zijn frustraties over de nieuwe BV-cultuur. Recent nam hij zelfs afscheid van zijn plek in de jury van De Slimste Mens ter Wereld, niet uit verzadiging, maar uit frustratie. Hij werd te weinig gevraagd, te weinig gehoord. Voor iemand die altijd leefde van woorden en aanwezigheid, voelde dat als een langzaam verdwijnen.
Jarenlang was de schrijver/columnist zelfs een graag geziene gast bij voetbalprogramma's. Zijn afscheid bij De Slimste Mens klonk dan ook niet louter lichtvoetig. Er zat ergernis onder, zelfs een vorm van ontgoocheling.
Wanneer de façade barst
In een openhartig interview bij De Morgen geeft Brusselmans aan dat de frustraties dieper zitten en ook een zware invloed hebben op zijn privé-leven. Daarbij spaart zichzelf niet. De BV vindt dat hij steeds meer op zijn vader begint te gelijken. Geen verwijt, maar een vaststelling.
Zijn vader was geen slecht mens, wel iemand die bij het minste ontplofte. Brusselmans herkent dat patroon bij zichzelf. Kleine tegenslagen kunnen grote uitbarstingen worden. Een kapotte vaatwasser, een misgelopen levering, een nieuwe machine die het opnieuw begeeft. “Op zo’n moment ontplof ik en zou ik alles door het raam gooien.” Die stress botst niet op muren, maar op mensen. “Ik werk dat uit op de mensen die het dichtst bij me staan, onder de vorm van verbale agressie. Lena heeft het geweten.”
Liefde onder druk
De relatie met zijn vriendin Lena heeft het zwaar te verduren gehad. Hij schreef er zelf al over in zijn HUMO-column, half schertsend, half bloedserieus. Dat het zelfs even op barsten stond, bevestigt hij zonder omwegen. “Lena zei: we zien elkaar graag, we zouden het goed kunnen hebben, maar dan moet je wel van die onrust af, anders is het niet houdbaar.”
Achter de ironie zit angst. Angst om opnieuw dezelfde muur te raken waar eerdere huwelijken op stukliepen. Brusselmans weet hoe dat voelt. Twee huwelijken gingen eraan. “Gerda en Tania, twee fantastische vrouwen, maar op een bepaald moment konden ze het niet meer bij mij uithouden.” Wat hem vandaag overeind houdt, is zijn gezin. Vooral zijn zoon Roman noemt hij zonder aarzelen “de zegen van mijn leven”. Tegelijk beseft hij dat het anders moet. “Als ik onder druk sta, kan ik een etterbak zijn,” zegt hij, hard maar eerlijk.
