Arne Decraene
Mathematisch kan het nog mislopen, maar behoudens een mirakel gaan de Rode Duivels volgende zomer naar het WK. Niet alleen kan er dus al volop gespeculeerd worden over de selectie van Rudi Garcia, ook diens basisopstelling staat nog niet helemaal in steen gebeiteld. Al lijkt de bondscoach de meeste knopen stilaan toch te hebben doorgehakt.
Thibaut Courtois is uiteraard een certitude in doel, net zoals Romelu Lukaku diep in de punt. Indien fit is de enige vraag wie er nu precies zijn back-ups zullen worden. Nog in het aanvallend compartiment kan ook Jérémy Doku zijn naam reeds worden ingevuld. Op links of op rechts, afhankelijk van wie de andere flank bezet. Daar baadt Garcia in weelde.
Een schril contrast met de verdediging. Op de backs liggen Maxim De Cuyper, Timothy Castagne en Thomas Meunier met elkaar in balans, maar in het hart van de defensie is de keuze beperkter. De bondscoach maakt zich echter weinig zorgen: ondanks de twijfels van buitenaf heeft hij vertrouwen in Zeno Debast en Arthur Theate als zijn centrale tandem.
LEES OOK: Raskin noemt bizarre verklaring voor Duivelse zeperd
Keuzestress voor GarciaBlijft nog over: het middenveld, waar voorlopig alleen Kevin De Bruyne zeker is van zijn plek. Voor het overige is het zoeken naar de juiste combinatie. Niet omwille van een tekort aan alternatieven om de spelverdeler te omringen, wel integendeel. Meer nog dan op de flanken zit Garcia er opgezadeld met een luxeprobleem van jewelste. Volgt u even mee.
Jonge kandidaten met minstens één cap achter hun naam zoals Arthur Vermeeren, Mandela Keita, Aster Vranckx en Romeo Lavia waren onder het bewind van de Fransman nog geen enkele keer van de partij. Die laatste net zoals de nog altijd pas 27-jarige Orel Mangala weliswaar deels door blessureleed, maar het zegt iets over de overvloed aan opties.
Door niettemin in een brede vijver te vissen maakt Garcia, wiens beslissingen doorgaans wel te verdedigen vallen, het er zichzelf bovendien niet bepaald eenvoudiger op. Denk maar aan het proevertje voor Bryan Heynen, die samen met Jorthy Mokio na dat welverdiend debuut weer uit de boot viel. Charles Vanhoutte zat in Wales dan weer in de tribune.
Raskin verstoort pikorde
In navolging van zijn voorganger Domenico Tedesco hecht de bondscoach blijkbaar meer belang aan de ervaring van Axel Witsel wanneer het écht om de knikkers gaat. Of hij in Amerika die lijn zal doortrekken valt nog af te wachten, maar vast staat alleszins dat op het middenveld niet iedereen de finale schifting zal overleven eens de selectie vorm krijgt.
Tenslotte zijn de plaatsen er bijzonder duur, met vijf internationals die hun ticket nu reeds kunnen boeken. Opnieuw mede dankzij Garcia zelf: behalve De Bruyne zouden Amadou Onana en Youri Tielemans ook bij iedere andere trainer op het blad staan, maar Hans Vanaken in ere herstelen en Nicolas Raskin lanceren ligt toch net iets minder voor de hand.
Nadat hij in zijn vorige optredens telkens een prima beurt maakte ontpopte die laatste zich samen met Doku tot de uitblinker van het voorbije tweeluik. In de acht interlands onder Garcia verscheen Raskin nu al vijf keer aan de aftrap, meer dan elk van zijn concurrenten. Vanaken en Tielemans verzamelden elk vier basisplaatsen, Onana slechts twee stuks.
KDB, Tielemans & Onana?
Blessures speelden een rol, maar het illustreert hoe vooral Raskin de logische pikorde stevig door elkaar heeft geschud. Van zodra Witsel uit beeld verdween leken Tielemans en Onana haast voorbestemd om een trio te vormen met De Bruyne, zeker nu ze bij Aston Villa de kleedkamer delen. Toch kregen we die driehoek tot dusver amper vijf keer te zien.
Eerst op het EK, toen Tielemans tegen Roemenië de ban brak maar na de non-match tegen Oekraïne alweer geslachtofferd werd. Vervolgens in de Nations League tegen Israël, dit keer met Tielemans én De Bruyne aan het kanon. Een kansloze nederlaag tegen Frankrijk later koos Tedesco in de rest van zijn termijn evenwel steevast voor een andere mix.
Opnieuw deels door fysieke perikelen, al bleek toch meteen waarom toen Garcia de combinatie tegen Wales nog eens vanonder het stof haalde. Ook nu troffen zowel Tielemans als De Bruyne raak, maar een comfortabele voorsprong werd bijna uit handen gegeven. Een doorn in het oog van de bondscoach, in wiens nietsonziende visie alleen winnen telt.
Euvel voor Rode Duivels
Garcia pleit voor realisme boven frivoliteit. Stabiliteit, met af en toe een vleugje chaos. Om die balans te bewaren blijkt Raskin ineens zowaar een onontbeerlijke pion. De 24-jarige kuitenbijter koppelt zijn verbetenheid in de recuperatie met goede voetjes én een klare blik vooruit. Zelfs qua scorend vermogen hoeft hij nauwelijks onder te doen voor Tielemans.
Raskin profileert zich zo als een onbetwiste titularis, en dus blijft er prompt nog maar één plaatsje over. Op het eerste gezicht lijkt Tielemans over de beste papieren te beschikken. In het verleden stond hij weliswaar geregeld ter discussie bij het nationale elftal, maar dat Garcia hem tot aanvoerder besloot te bombarderen is een serieuze blijk van vertrouwen.
Toch mag Tielemans niet zomaar op zijn beide oren slapen. Met hem én Raskin tussen de lijnen boeten de Belgen namelijk veel in aan gestalte, een euvel dat Garcia zelf al eens aanhaalde. Onana of Vanaken toevoegen aan de luchtmacht kan alleszins een antwoord bieden. Te meer omdat zij ten opzichte van Tielemans ook nog andere troeven hebben.
Vanaken versus Tielemans
Zo is er de klik tussen De Bruyne en Vanaken, rond wie de perceptie plots volledig gekeerd is. De immer balvaste dirigent van Club Brugge kan voor een broodnodige portie aan creativiteit zorgen, zónder het evenwicht uit het oog te verliezen. Dankzij zijn ruim scala aan kwaliteiten, zowel met als zonder bal, stond Vanaken nooit dichter bij een basisstek.
Garcia kreeg zelfs kritiek dat hij Vanaken tegen Noord-Macedonië naar de kant haalde. Ook tegen sterkere tegenstanders zal de bondscoach op het WK wellicht neigen naar twee controlerende types voor de kwetsbare achterhoede. Enter Onana, die soms wat hautain overkomt maar omwille van zijn fysieke capaciteiten duidelijk in de bovenste schuif ligt.
Garca liet er alvast geen gras over groeien om na een lange afwezigheid een beroep te doen op zijn duelkracht en loopvermogen. In de zoektocht naar de meest complementaire driehoek op het middenveld, een dilemma dat zelfs nog wat lastiger wordt indien ook Lavia eindelijk eens fit kan blijven, lijken Vanaken én Tielemans dan ook te moeten wijken.
