Zondag staat in Jan Breydel de kraker tegen Club Brugge op het programma, maar ondanks de elfde plaats in het klassement lijkt dat momenteel slechts bijzaak voor Anderlecht. Daar is het hek weer helemaal van de dam bij de misnoegde aanhang, die om het ontslag van Wouter Vandenhaute roept. Terwijl hij naar verluidt weigert in te gaan op hun dwingend verzoek lijkt de voorzitter op die manier alvast alsmaar meer op weg om in de voetsporen van Marc Coucke te treden. Hoewel hij zich een van hen waant komt het tussen hem en de supporters anders wellicht nooit meer goed.
Als een geluk bij een ongeluk werkt Paars-Wit haar komende twee duels zonder publiek af, een gevolg van de wantoestanden in Sclessin. In de sowieso reeds beladen partij tegen Club Brugge en thuismatch tegen Zulte Waregem hoeft het dus geen onregelmatigheden te vrezen – hopelijk pakken de donkere wolken zich niet samen boven Neerpede. Gelet op de regen aan open brieven, bol van de dreigende taal, en oproepen tot protestacties lijkt de rust louter met een onverhoopte zes op zes weer te keren. Voor zover dat überhaupt nog mogelijk is. De boel staat op ontploffen, een licht ontvlambare situatie waarbij het nakend ontslag van Jean Kindermans het vuur aan de lont stak. In ruil voor zijn kop, de zoveelste die rolt sinds Marc Coucke de recordkampioen overnam, eisen zij nu die van Vandenhaute.
FREDBERG AAN HET FRONT
Een ietwat voorbarige storm van verontwaardiging, zo blijkt, want indien hij een lager loon aanvaardt mag de jeugddirecteur gewoon op post blijven. Geen verschil in visie dus, wel een budgettaire kwestie. Intussen was het kwaad echter al geschied. De goedbedoelde quote over de cultuuromslag die hij wilde realiseren, op een moment dat de fans de spelers zelf een tekort aan inzet verweten, keerde als een boemerang in het gezicht van Vandenhaute terug. Het was trouwens niet hij maar wel Jesper Fredberg, die Kindermans "een belangrijke ambassadeur en werknemer van de club" noemde, die voor de nodige nuance zorgde. Samen met landgenoot en coach Brian Riemer stond de CEO Sports een delegatie van de achterban te woord, een eerste kennismaking die nog voor alle commotie al op de agenda stond.
Vandenhaute stuurde zijn kersvers gezanten dus niet naar het front om de gemoederen te bedaren, maar door de onvoorziene omstandigheden had de dialoog met het Deense duo toch meer weg van een crisisoverleg. Een constructief gesprek waarin beiden blijkbaar een goede indruk maakten. Om de supporters gerust te stellen vertelden Fredberg en Riemer onder meer dat ze het DNA van de club wel degelijk willen bewaren. Vincent Kompany, wiens vertrek Vandenhaute nog altijd flink kwalijk wordt genomen, werd zelfs vermeld. Over het verval van de voorbije maanden hadden ze als nieuwkomers dan weer weinig zinnigs te vertellen, zoals het tweetal ook grif toegaf, net zomin als een mening over de toekomst van hun baas. "Dat gaat over mijn loonbrief", kon er bij Fredberg wel een kwinkslag vanaf.
WACHTEN OP VANDENHAUTE
Vragen over de voorzitter werden tijdens de poging tot verzoening dus niet beantwoord, tot frustratie van de fans. Voor het overige overleefden Riemer en Fredberg, die het Lotto Park geen wespennest wou noemen maar toch meteen zal weten waaraan hij begonnen is, hun vuurdoop evenwel met verve. De aanwezigen strooiden nadien met lof voor hun heldere communicatie, een schril contrast met de kritiek op de rest van de directie. Een van de voornaamste verwijten aan het adres van Vandenhaute is dat hij onvoldoende toelichting verschaft bij de vele koerswijzigingen. Ook nu blijft het wachten op een woordje uitleg van de preses, die volgens Fredberg nochtans voor zondag de stilte zou doorbreken. De klok tikt dan wel: van de aangekondigde videoboodschap kwam vrijdag alleszins niks meer in huis.
Hoewel hij best niet nogmaals een belofte breekt zijn het ondertussen vijgen na Pasen. Een gemiste kans: de besparingen duidelijk kaderen had veel onheil kunnen voorkomen. Al heerst er reeds langer onvrede over Vandenhaute zijn aanpak qua communicatie. De voorzitter doet nu echter wat hij nodig acht om komaf te maken met de fouten uit het verre en net iets minder verre verleden. Op de tribunes wint nostalgie het vaak van realiteitszin, maar de rode cijfers in de boekhouding dwingen Vandenhaute tot onpopulaire beslissingen. De financiële en sportieve malaise, vrijdag het onderwerp op de raad van bestuur, gaan hand in hand. Net zomin als de zware erfenissen van de vroegere bewindvoerders is het weliswaar geen excuus voor het historisch slecht seizoen dat de Brusselaars momenteel afhaspelen.
SYMBOOL VAN DE CRISIS
Daarvoor mag de directie de hand gerust in eigen boezem steken. Benieuwd welke rol Vandenhaute zijn kompaan Peter Verbeke voortaan toebedeeld krijgt. Het gebrek aan lijn in hun (wan)beleid ligt niet geheel onterecht onder vuur, de kritiek is deels gegrond. Coucke kocht een kat in een zak, maar boekte sindsdien geen vooruitgang. Ook de hulpkreet richting Vandenhaute, eerst nog afgetroefd in de strijd om zijn geliefde Paars-Wit, om de meubelen te redden bracht geen beterschap. In de hoop ooit eens raak te schieten blijven de personeelswissels in staf en bestuur elkaar opvolgen, een stoelendans die niet alleen tal van dure ontslagpremies met zich meebrengt. Van enige stabiliteit of visie op de lange termijn kan zo geen sprake zijn, samen met de geringe transparantie de grootste bron van irritatie.
Opvallend hoe de fans, die vinden dat ze teveel in het duister tasten, hun pijlen tegenwoordig exclusief op Vandenhaute hebben gericht. Niet zolang geleden was het nog Coucke die telkens met alle zonden werd overladen. Sinds hij drie jaar geleden een stap opzij zette verdween de eigenaar, die logischerwijs ook nu niks van zich laat horen, evenwel volledig uit het oog van de storm. Vandaag krijgt Vandenhaute als nieuw symbool van de crisis alles in zijn schoenen geschoven. Dezelfde conclusie lijkt dan ook haast onvermijdelijk. Voorlopig is hij niet van plan om te plooien en zelf op te krassen, zo melden meerdere bronnen in afwachting van een officiële reactie. De voorzitter hult zich nog steeds in stilzwijgen en stelt zo het geduld van de menigte fors op de proef. Niet de beste manier om aan schadebeperking te doen.
VOORBEELD VAN COUCKE
De brokken lijmen zit er dus niet meer in, maar zoals de boze aanhang tot hun eigen spijt beseft is het niet zo evident om hem zomaar buiten te werken. Om de club te redden, wat zelfs zijn tegenstanders erkennen, pompte Vandenhaute samen met zijn zakenpartner 24 miljoen euro in Anderlecht. In ruil bemachtigde hij ruim een kwart van de aandelen, die door de veel kapitaalsinjecties inmiddels vast alweer in waarde zijn gezakt. Net als Coucke, die tijdelijk fikse schulden liet vallen, is Vandenhaute dan ook niet geneigd om nu al zijn verlies te aanvaarden – de geldschieters staan overigens niet in de rij om hun taak als levensader over te nemen – en zijn droom op te geven. Tenzij hij er zelf de brui aangeeft, een onwaarschijnlijk scenario, is de preses daardoor onlosmakelijk verbonden aan de recordkampioen.
Toch zijn de huidige spanningen niet langer leefbaar. De fans terug aan zijn kant krijgen lijkt, zeker na de recente communicatieblunders, een onbegonnen opdracht. Misschien beschikken Fredberg en Riemer, alvast strijdvaardig voor zondag, wel over een toverstok om het tij snel te keren. Zo niet zal de aanhang zich allicht nog een tijdje blijven roeren. Vroeg of laat staat Vandenhaute zo hetzelfde lot als Coucke te wachten. Pas wanneer hij zich als een stille vennoot naar de achtergrond begeeft, en daar in de luwte mee de weg terug naar boven tracht uit te stippelen, kan Anderlecht werkelijk weer met een propere lei beginnen. Hoelang het nog zal duren vooraleer de voorzitter zelf die conclusie trekt is een ander paar mouwen. Tot dan duimt iedereen in het Lotto Park voor een vleugje Deense magie.
AD
