Voor het eerst in de geschiedenis overwinteren vier Belgische ploegen in Europa. Ook Anderlecht dus, dat haar D-Day in Denemarken donderdag tot een goed einde bracht. In de zuinige zege tegen Silkeborg, een cruciale voorwaarde om door te stoten naar de volgende ronde van de Conference League, werd vooral de hand Robin Veldman weer een beetje meer zichtbaar. De interim-T1 scoorde punten met zijn tactisch vernuft.
Niet dat Paars-Wit de stugge Denen zomaar opzij zette. Ondanks een man minder kwam de thuisploeg, die in de eerste helft nergens was en geen bal tussen het kader kreeg, na de pauze veel beter uit de kleedkamer. Hendrik Van Crombrugge stond gelukkig pal en pakte uit met de ene na de andere parade. Het zal hem toch deugd doen na alle kritiek van de voorbije weken. In volle overlevingsmodus hield de recordkampioen uiteindelijk wel stand, maar van het numerieke overwicht was zowel in balbezit als balverlies bijzonder weinig te merken. Hoewel het haar schaapjes al vroeg op het droge leek te hebben, kwam Anderlecht net als tegen Eupen op die manier nog stevig onder druk te staan. Nog maar eens nagelbijten dus. "10 jaar verouderd in de tweede helft, maar superblij met het resultaat!", vatte Marc Coucke het samen op Twitter.
LESJE VAN MAZZU
Voor de onderbreking had hij naar eigen zeggen nochtans genoten. Op het Deense kunstgras kwamen de Brusselaars dan ook degelijk voor de dag. Aanvankelijk zonder veel meer, want net zoals Silkeborg probeerden ze gedurende een studieronde van ruim een kwartier louter voorzichtig de bal op te eisen. Dankzij een plotse tempoversnelling, met een knappe combinatie over meerdere (Neerpede-)stations, en een magistrale toets van Lior Refaelov was daar ineens echter toch de felbegeerde openingstreffer. De 36-jarige Israëliër, die zichzelf weinig aantrekt van de crisis en blaakt van het vertrouwen, krikt zijn gemiddelde zo nog wat op, dit seizoen zit hij nu al aan zes doelpunten en zeven assists. Straffe cijfers: misschien toch maar best snel werk maken van die contractverlenging.
Anderlecht in een zetel dus, zeker toen Anders Klynge zich enkele minuten later mocht gaan douchen. Na een verre uittrap van Van Crombrugge trok hij Yari Verschaeren, alsnog tijdig fit geraakt, onderuit. Het hoeft niet altijd via een lang uitgesponnen opbouw te gaan om gevaar te creëren. Mede door die reputatie, en twee verdedigers in de eigen zestien, lokte Paars-Wit de thuisploeg wel uit zijn tent. Fabio Silva won het duel, Verschaeren profiteerde van de ruimte achter de defensie: zo simpel kan het soms zijn. Een lesje van Felice Mazzu: eerder merkten we reeds op hoe Veldman een soort van mix tussen zijn voorganger en Vincent Kompany blijkt. Al blijft hij wel resoluut opteren voor een 4-3-3 formatie. Op papier althans, want in de praktijk zag het er vaak heel anders uit.
4-4-2 IN BALVERLIES
Zo schakelde Anderlecht in de organisatie, zonder het leer in bezit dus, om naar een 4-4-2. Refaelov, die na zijn glansprestatie van afgelopen zondag centraal mocht blijven staan, week dan uit naar de linkerkant. Verschaeren bleef op rechts, Francis Amuzu – en later de pas herstelde Benito Raman, samen met Wesley Hoedt de eerste invaller – ging mee voorin druk zetten. Een handige truc om hun snelheid bij eventueel balverlies van de Denen op de tegenaanval te benutten, wat bij de 0-2 in het absolute slot ook lukte. Na een paar slecht uitgespeelde counters legde Raman de match toen eindelijk in een definitieve plooi. Daarvoor hadden Silva en vooral Refaelov nagelaten de boeken vroeger dicht te doen. Al speelde Anderlecht tegen tien Denen te weinig kansen bij elkaar.
In de eerste helft beperkte het zich tot de controle behouden, een stokpaardje van Veldman, wat behalve een aantal afzwaaiers van Silva zelden tot concrete dreiging leidde. In balverlies werd een op dat moment nog ondermaats Silkeborg met een stevige pressing wel uitstekend het voetballen belet. Een van die hoge recuperaties resulteerde zelfs in een dubbele reuzenkans voor Refaelov, die naliet zijn tweede van de avond te maken. Even daarvoor stuitte hij ook al op Nicolai Larsen, na een actie die tekenend is voor Veldman zijn bedoelingen. Waar er in het Mazzu-tijdperk volop gediscussieerd werd over het systeem en diens verketterde 3-5-2, installeert hij nu zowaar een flexibele veldbezetting. Niet alleen in balverlies, maar tevens wanneer Anderlecht zélf de bal heeft.
VARIATIE IN BALBEZIT
Vooral in de eerste helft bouwde Paars-Wit doorgaans op met z'n drieën achterin – nadien bleef de 4-3-3 in balbezit meer gehandhaafd. Hannes Delcroix, als linksachter de voorkeur gekregen op Hoedt, kneep dan naar binnen terwijl Noah Sadiki – zoals verwacht de vervanger van de geschorste Michael Murillo – aan de overkant doorschoof. Door slim post te vatten tussen de linies maakte Verschaeren, die opvallend vaak zelf ook de diepte zocht, ruimte voor de oprukkende rechtsback. Op die manier kwam min of meer de 0-1 tot stand, al had de 4-4-2 formatie in balverlies daar toch eveneens wat mee te maken. Amuzu vertoefde tenslotte net nog diep in de punt, vanwaar hij vlot de oversteek kon maken om met een loepzuiver tikje Verschaeren te bedienen voor zijn assist.
Afwerker van dienst was dus Refaelov. Aan de tweede paal, evenmin toeval. Hij zakte niet enkel in de defensieve stelling, maar ook tijdens de opbouw geregeld in op de linkerkant om – weliswaar ver van het vijandelijke doel – de aanval op te zetten. Zo was hij kort voor rust het begin –én eindpunt van een fraaie combinatie, die begon met de ervaren rot ter hoogte van de middellijn. Vandaar ging het via een loopactie van de immer wroetende Silva, Verschaeren in het centrum en de opkomende Sadiki terug naar de intussen aangesloten Refaelov. Recht uit het boekje van Veldman, die duidelijk pleit voor veel positiewissels voorin. Voorts waren overigens ook Silva, Verschaeren en Amuzu present in de zestien: de bezetting daar is eveneens een belangrijk punt voor de Nederlander.
FUTSAL & FYSIEK
Een pak variatie dus, met erg veel beweging en dynamiek. Verschillende mensen die in en uit de bal kwamen ook. Veldman was dan ook tevreden over de eerste helft, waarin de opdrachten goed werden uitgevoerd en Anderlecht met hier en daar een prikje geduldig de gewenste rust bewaarde. Helaas stuikte dat alles na de pauze, toen de Brusselaars met de kwalificatie virtueel op zak meer zekerheid trachtten in te bouwen, als een kaartenhuis in elkaar. "We werden overlopen door tien Denen. Dat viel deels te wijten met het futsal-achtige voetbal van Silkeborg. Zij speelden tussen de linies en dat zorgde voor twijfels bij ons", ging Veldman na afloop op zoek naar een verklaring. Om vervolgens pas de nagel op de kop te slaan. "Ook het fysieke aspect speelde daarin vast een rol."
In de tweede helft, toen Refaelov en Amuzu als poging tot verassingseffect even van taken wisselden, slaagde Paars-Wit er niet langer in om dezelfde intensiteit aan de dag te leggen. Zo had Refaelov het alsmaar lastiger om zijn positie in te nemen, waardoor er op de linkerflank steeds meer ruimte lag. De verwachte vervanging door Mario Stroeykens mocht gerust iets vroeger gebeuren. Al was de Israëliër zeker niet de enige die het niet meer belopen kreeg. Ook het middenveld, waar Kristian Arnstad in plaats van Amadou Diawara oorlog maakte, kreeg geen voet meer aan grond. De altijd hevige Noor, vaak op rechts te vinden, stapte als bij wonder zonder gele kaart van het veld. Een kuitenbijter als hem kan Anderlecht best gebruiken, maar soms moet hij zich toch intomen.
SOLLICITATIE VAN VELDMAN
Terwijl meerdere Brusselaars op hun adem trapten en hun grip op de match verloren, namen de fysiek sterkere Denen – die eigenlijk recht hadden op een gelijkmaker – de touwtjes in handen. Tot ergernis van Veldman, die wel probeerde in te grijpen maar wiens wissels weinig zoden aan de dijk brachten. Hij beseft dat er op conditioneel vlak werk aan de winkel is. Zijn spelwijze, die volgens Van Crombrugge wel in de smaak valt bij de spelers, vereist behalve discipline tevens veel loopwerk. Nochtans scoorde Anderlecht onder Mazzu niet goed in de fysieke parameters, wat tegen Charleroi al te zien was en ook nu dus opnieuw tot uiting kwam. Is de coach ad interim dan té ambitieus? Op korte termijn misschien wel, maar het is wél het soort voetbal wat het bestuur graag wil zien.
Veldman lijkt zo toch te solliciteren naar een vaste aanstelling. Akkoord, naarmate de match vorderde kroop er weer paniek in de tent, maar verdient hij niet de tijd om dit veelbelovende systeem er écht in te slijpen? Vooral bij de omschakeling van balbezit naar balverlies leek niet alles altijd even goed te kloppen. Logisch ook, want zulk een aanpak vereist automatismen die pas na verloop van tijd worden gekweekt. Niet alleen op fysiek gebied kan Veldman zaken verbeteren. Tijdens het WK in Qatar dient zich alvast de ideale gelegenheid aan. Krijgt hij ook de kans om zijn stempel volledig te drukken? Met de loodzware krakers tegen Antwerp en Genk, en tussendoor Lierse Kempenzonen in de beker, volgen straks nog drie gelegenheden om Wouter Vandenhaute te overtuigen.
DROMEN VAN 2017
Veldman pakte trouwens tevens het probleem op stilstaande fases aan door meer volk in de eigen zestien te posteren. Beter voorkomen dan genezen zeg maar, al blijft de verdediging – die zelf bijzonder veel last heeft met infiltrerende mensen – toch kwetsbaar op voorzetten vanaf de flanken. Mede daardoor sleepte de recordkampioen, waar ook Ishaq Abdulrazak overigens zijn wederoptreden vierde, zich nog maar eens met knikkende knieën richting het laatste fluitsignaal. Tegen een erg matige tegenstander, die net zoals FCSB afgelopen week zelf nochtans volop in crisis verkeert, sloeg de nervositeit ondanks de uiterst gunstige omstandigheden dus andermaal toe. Gelukkig hield Van Crombrugge na meer dan een maand zonder clean sheet eindelijk nog eens de nul op het bord.
Silkeborg blijft zo de enige tegenstander die Anderlecht in deze Conference League kon verslaan, wat samen met de draws tegen Boekarest volstaat om in het zog van het ongenaakbare West Ham door te stoten naar de volgende ronde. De kwalificatie is binnen, zoals Coucke het zegt het enige wat telt. Al zou het er, net zoals bij AA Gent trouwens, eigenlijk nog aan moeten mankeren in een zwakke poule van een derderangsliga. Onnodig spannend dus, net zoals de wedstrijd van donderdag. Een kniesoor echter die daarop let, voor het eerst sinds het seizoen 2016-2017 overwintert RSCA in Europa. In de kwartfinale legden Paars-Wit nipt de duimen tegen Manchester United, later pakte het haar tot op heden laatste landstitel. Of is het te vroeg om al te beginnen dromen?
AD
