Donderdagavond wacht voor Anderlecht alweer een moment van de waarheid. Op bezoek bij Silkeborg volstaat enkel een zege om zich te plaatsen voor de volgende ronde van de Conference League. De derde opdracht voor interim-T1 Robin Veldman wordt zo vooralsnog zijn belangrijkste. In de voorbije twee wedstrijden vergaarden we alvast reeds stilaan een beeld van zijn voornaamste spelopvattingen. Daarbij lijkt hij zich in zekere zin te laten inspireren door allebei zijn voorgangers.
Een 2-2 gelijkspel tegen FCSB, het zwakke broertje in de poule, en een deugddoende doch weinig overtuigende 4-2 zege tegen degradatiekandidaat Eupen: de resultaten blijven voorlopig wisselvallig. Kort na zijn promotie van de RSCA Futures als tijdelijke opvolger van Felice Mazzu, al solliciteert de Nederlander zelf openlijk naar een permanente aanstelling, was het dan ook te vroeg om zijn stempel te drukken. Of toch. "Veldman is een toptrainer. Hij staat nu een week voor deze groep, maar je ziet meteen zijn accenten", aldus debutant Théo Leoni afgelopen zondag. Dat hij de loftrompet afsteekt over de man die hem ook bij de beloften het vertrouwen schonk is logisch, maar toch: het bewijst hoe Veldman, zoals hij had aangekondigd, er geen gras over laat groeien om zijn eigen klemtonen en nuances te leggen.
GOALS NA FLUITCONCERT
Qua veldbezetting bijvoorbeeld, tegenwoordig een prangend thema in het Lotto Park, kiest hij resoluut voor een 4-2-3-1. Weg dus met Mazzu zijn vervloekte trio achterin, hoewel bij de Futures min of meer hetzelfde systeem werd gehanteerd. "Om de spelwijze van mijnheer Mazzu te benaderen, zodat de overstap naar de A-kern vlot verloopt", legde Veldman uit bij zijn presentatie. Om er nadien nog fijntjes aan toe te voegen: "Mijn filosofie sluit nauwer aan bij die van Vincent Kompany dan die van Mazzu". Muziek in de oren van de aanhang, iets wat hij na anderhalf jaar in Neerpede zelf ongetwijfeld maar al te goed beseft. Wellicht een ietwat opportunistische poging dus om, met twee thuismatchen in het vooruitzicht, direct de steun van het publiek mee te krijgen. Wat weliswaar slechts halfslachtig lukte.
De partij tegen FCSB was nog maar een halfuur onderweg of de eerste fluitconcerten staken al de kop op. Nochtans waren de Luikse relschoppers met het ontslag van Mazzu nog maar pas op hun wenken bediend. Ironisch genoeg scoorde Yari Verschaeren uitgerekend op dat moment de openingstreffer. Een scenario dat zich enkele dagen later in de tweede helft tegen Eupen, ondanks de voorsprong die Anderlecht beet had, herhaalde. Toen werd de 3-1 van Lior Refaelov ingeluid door boegeroep op de tribunes. Niet de enige parallel tussen beide duels overigens. Zo blijft Paars-Wit zelfs met Wesley Hoedt en Jan Vertonghen in de luchtmacht bijzonder kwetsbaar op stilstaande fases, of voorzetten vanaf de flanken in het algemeen. Veel meer dan hun geringe snelheid is het dé achilleshiel van de defensie.
GEVAAR VANAF FLANKEN
Ondanks zijn ongelukkige owngoal(s) speelde Hoedt tegen Eupen trouwens een verdienstelijke partij. Zo bediende hij met een gemeten lange bal, een van zijn vele goede crosspasses, Francis Amuzu voor de 1-0. Veldman bezorgde alle analisten die menen dat de winger efficiënter zou zijn mocht hij niet de hele zijlijn afdraven zo meteen hun grote gelijk. Behalve op de vrije schoppen van Stef Peeters kwam Hoedt voorts zelden in de problemen. Net zomin als Vertonghen, die door de terugkeer van Zeno Debast – net als Hendrik Van Crombrugge toch alsmaar vaker op foutjes te betrappen – zowaar nog eens links achterin postvatte. Moussa N'Diaye, de voorbije weken nochtans een van de zeldzame lichtpuntjes in de wankele verdediging, nam daardoor enigszins verrassend opnieuw plaats op de bank.
Net zoals bij de Rode Duivels trachtte Vertonghen wel regelmatig in te schuiven tijdens de opbouw, maar van echte overlaps was uiteraard amper sprake. In tegenstelling tot Michael Murillo, die zich mag uitleven aan de overkant. Daar opteert Veldman telkens voor een naar binnen knijpende rechtsbuiten, om zo ruimte vrij te maken voor de infiltrerende rechtsachter – na een aantal mindere weken en een wanvertoning tegen Boekarest schijnbaar weer op dreef. Eerst was dat Refaelov, vervolgens Mario Stroeykens. Door de blessure van Verschaeren schoof die eerste tegen Eupen namelijk terug door naar zijn geliefkoosde positie in het centrum, waar hij zich met twee fraaie goals prompt tot matchwinnaar kroonde. Een rol die Verschaeren een paar dagen eerder tegen de Roemenen nog zelf had opgeëist.
FORMULE OP MIDDENVELD
In de formatie van Veldman ligt de sleutel dus duidelijk bij de verbindingsman tussen middenveld en aanval, een taakomschrijving die Verschaeren past als gegoten. "Dit systeem, met een nummer tien, ligt me het best", is de spelverdeler dezelfde mening toegedaan. Bovendien blijkt de nieuwe coach een fan van het eerste uur. Waar veel trainers Verschaeren naar de rechterflank zouden trekken om hun veldbezetting te doen kloppen, een positie waar Peter Verbeke in januari toch best nog op zoek gaat naar versterking, liet Veldman hem gewoon staan in de as. Eén zwaluw maakt natuurlijk de lente niet, ook in de voorbereiding onder Mazzu schoot hij snel uit de startblokken, maar misschien is Verschaeren nu wel eindelijk écht vertrokken. Gelukkig valt zijn blessure alvast beter mee dan aanvankelijk gedacht.
Hopelijk kan de eeuwige belofte, ook in Mazzu zijn zwanenzang trefzeker met haast een exact spiegelbeeld van zijn goal tegen FCSB, de lijn nu doortrekken. Net als Amuzu overigens. Hetzelfde geldt tevens voor Amadou Diawara en Majeed Ashimeru, op papier een dynamische, balvaste en fysiek sterke tandem. Al moet je de slordigheden en het occasionele concentratieverlies er wel bijnemen. Door de schorsing van Kristian Arnstad heeft Veldman op het middenveld momenteel evenwel weinig alternatieven voorhanden, hoewel hij hard werkt aan zijn revalidatie is Adrien Trebel evenmin de verhoopte verlosser. Voorlopig blijven het dus Ashimeru en Diawara die, samen met de gewijzigde veldbezetting, het evenwicht en de organisatie moeten zien te bewaren. Of komt Leoni voortaan vaker aan de bak?
JONKIES VERSUS ANCIENS
Behalve zijn eerste luitenant hevelde Veldman ook Anouar Ait El Hadj mee over van bij de Futures. Hij bedankte direct voor het vertrouwen door Eupen met een enig mooi doelpunt definitief uit te tellen. Als vervanger voor de geschorste Murillo, die zich zondag herpakte na zijn dramatische vertoning én overbodige uitsluiting tegen FCSB, denkt Veldman in Denemarken dan weer aan Noah Sadiki. Net als zijn voorgangers gunt ook de Nederlander vanzelfsprekend kansen aan de jeugd. Al is hij, net zoals Mazzu, onverbiddelijk in zijn analyses. "Het is geen jeugdvoetbal meer", klonk het na de draw tegen Boekarest. Nochtans waren het toen vooral de anciens die in de fout gingen, een kunstje dat ze luttele dagen later tegen Eupen overdeden. Anderlecht had minder overschot dan het scorebord doet uitschijnen.
Zelfs met een comfortabele 2-0 voorsprong na 20 minuten legde de recordkampioen tegen een op z'n zachtst gezegd matige tegenstander slechts bijwijlen goed voetbal op de mat. Zelf zag Veldman dat enigszins anders. "Het is lang geleden dat we thuis zo gedomineerd hebben. We wilden vandaag vooral de supporters niet teleurstellen", aldus de coach na afloop. Missie niet echt geslaagd, want zoals eerder gezegd steeg er toch weer gemor op uit het Lotto Park. Zeker toen Eupen tot tweemaal toe de kloof wist te dichten en er, dixit Veldman, daardoor "terug wat stress in de ploeg sloop". Een werkpunt voor de T1 ad interim, niet bepaald geholpen door de nervositeit die dan tevens in de tribunes heerst. Al was die overbodige spanning niet de enige reden waarom de aanhang zich andermaal liet horen.
WIJSHEID VAN CRUIJFF
Zij protesteerden op die manier tegen de naar hun zin te trage opbouw, waarbij het vaak breed of terug naar achteren ging. Dat hun trainer, voor wie controle een codewoord blijkt, nadien predikte voor nog meer rust in balbezit stoot hen dan ook ongetwijfeld tegen de borst. Nochtans stond iedereen op de banken toen Kompany het leer in de ploeg wilde houden, wat toen nog synoniem stond met het zogenaamde Anderlecht-DNA. Nu werkt het geduldige combinatiespel – toegegeven, soms wat te steriel, slordig en laks, wat onder Kompany echter eveneens geregeld het geval was – daarentegen op de zenuwen van dezelfde fans die Mazzu zijn verticale aanpak verafschuwden. Behalve winnen weten de toeschouwers blijkbaar niet meer wat ze precies willen: ook in de tribunes woelt er een identiteitscrisis.
Het spel onder Veldman heeft tot dusver meer weg van dat in het Kompany-tijdperk, die applaus in plaats van boegeroep oogstte, dan in de korte periode waarin Mazzu de plak zwaaide. Aanvallend voetbal, klonk het destijds, al blijkt nu bij Burnley opnieuw dat Kompany zijn elftallen vooral erg lastig te kloppen zijn. In 90 wedstrijden met Anderlecht ging hij amper 19 keer onderuit, 30 keer werden de punten gedeeld. Dit seizoen zit hij op 19 matchen aan slechts één nederlaag en acht gelijke spelen. "Als wij de bal hebben, kunnen zij niet scoren", wist Johan Cruijff, niet voor niks een van zijn inspiratiebronnen, jaren geleden al. Balbezit om niet te verliezen dus, een eerder defensieve visie. Op die manier wil ook Veldman het initiatief nemen. Toch creëerden de Brusselaars hun beste kansen via de omschakeling.
VLEUGJE VAN MAZZU
Of door plots te versnellen na langdurig rondspelen, doorgaans via een dieptepass richting Amuzu of Fabio Silva wanneer zij in één-tegen-één situaties verkeerden. Op die manier kwam tegen Eupen zowel het eerste als het derde doelpunt tot stand. Die laatste na een serieuze inspanning van Silva, die zich nog altijd te pletter zwoegt. Hoewel de spits iets minder vaak achter lange ballen moet aanhollen dan onder Mazzu toch een vleugje van diens recept dus – in Kompany zijn ambtstermijn was het bijna verboden. Veldman profileert zich zo als een soort mix van beiden, zoals Mazzu dat eigenlijk zelf ook probeerde te zijn. Met zes goals van vijf verschillende doelpuntenmakers lijkt de Nederlander er tot hiertoe alvast beter in te slagen om meer mensen in de zestien en dus in scoringspositie te krijgen.
Silva staat zelfs nog droog: minder afhankelijk worden van zijn productie is sowieso een goede zaak. Tot slot bewees Veldman tegen Eupen dat hij tactisch flexibel is en een wedstrijd kan lezen. Zo kreeg Anderlecht opnieuw meer grip op de Panda's nadat het met behulp van enkele wissels omschakelde naar een 4-4-2. Euforie is evenwel nog niet aan de orde, volgens voorzitter Wouter Vandenhaute ruimt de coach straks trouwens nog steeds gewoon plaats voor de échte opvolger van Mazzu. In de tussentijd moet Veldman de ambities in leven houden. Te beginnen donderdag in Silkeborg, waarna Antwerp, Genk en een bekerclash met Lierse Kempenzonen wacht. Een loodzwaar programma dus voor het WK. Zolang hij maar punten pakt, mag het Lotto Park alleszins fluiten wat het wil.
AD
