Vrijdagavond kijkt Wouter Vrancken met KRC Genk voor het eerst zijn voormalige werkgever KV Mechelen in de ogen. Dankzij de zege tegen Antwerp van vorig weekend pronkt de fiere leider straks ongeacht het resultaat nog steeds bovenaan het klassement. De officieuze herfsttitel komt zo stilaan weer in zicht in de Cegeka Arena. Al beseft iedereen daar maar al te goed dat de echte prijzen pas worden uitgedeeld aan de meet.
Op straffe uitspraken laat Peter Croonen zich alvast niet meer betrappen. "Titelkriebels? Neen, die zijn hier nog niet", klonk het recent bij de voorzitter, die zijn lesje op dat vlak wel geleerd heeft. In de zomer van 2021 spraken hij en heel Genk wél luidop hun titelambities uit, om vervolgens een draak van een campagne af te haspelen. Niet dat de Limburgse hoop toen ongegrond was: na een quasi feilloze reeks in de play-offs was de toenmalige bekerwinnaar, die al haar smaakmakers aan boord wist te houden, het seizoen voordien immers uiteindelijk nog op een zucht van het ongenaakbaar geachte Club Brugge gestrand. Het staat symbool voor de typische wisselvalligheid in Genk, waar de curve nu dus opnieuw de positieve richting uitgaat. Een trend die Vrancken moet zien aan te houden.
HERFSTKAMPIOEN
Iets wat in die bewuste campagne 2020-2021, typerend voor de afwisselende periodes van hoogtes en laagtes in de Cegeka Arena, helaas dus niet lukte. Onder leiding van Hannes Wolf gingen de Limburgers toen dramatisch van start, waarna achtereenvolgens Jess Thorup en John van den Brom de trein na diens ontslag in mum van tijd terug op de rails kregen. Genk kroonde zich zelfs nog tot herfstkampioen, een titel die het weliswaar moest delen met latere landskampioen Club Brugge. Na nieuwjaar zakten Van den Brom en zijn troepen echter plots weer als een kaartenhuisje in elkaar. Het seizoen werd wel nog enigszins in schoonheid afgesloten, maar wie weet wat er allemaal mogelijk was geweest zonder die vervloekte inzinking. Al is Genk zeker niet de enige ploeg die zoiets overkwam.
Sinds de invoering van de play-offs wisten zeven van de 13 herfstkampioenen hun bonus tot aan de finish vast te houden. Zelf slaagde Genk daar tweemaal in: zowel in 2011 als in 2019 stond het halfweg reeds op kop. Zes keer liep het dus evenwel verkeerd, opvallend genoeg allemaal in de laatste negen edities. Daarbij bleek vooral Club Brugge, dat in 2018 en 2020 wel met succes haar eigen voorsprong verdedigde, zowat de expert van de inhaalrace. De huidige kloof met Blauw-Zwart, samen met eerste achtervolger Antwerp wellicht de grootste titeluitdager, bedraagt acht punten. Met een historische 37 op 42 beleeft Genk dan ook haar beste start ooit, intussen zijn de Limburgers al 13 matchen op een rij ongeslagen. Enkel op de eerste speeldag gingen ze onderuit, tégen Club Brugge.
BEPROEFD RECEPT
Een onverdiende nederlaag, wat Union vorig seizoen eveneens meermaals overkwam. Net zoals de vicekampioen vorig jaar heeft Genk momenteel trouwens veruit de meeste doelpunten gemaakt (36) en het minst aantal goals geïncasseerd (13). In principe goede voortekenen, alleen weten we allemaal hoe het afliep met de Brusselaars. De efficiëntie voorin hoeft alleszins niet te verbazen. Vrancken staat bekend als een offensieve coach, terwijl Genk onder impuls van Paul Onuachu op dat gebied al jaren hoge toppen scheert. Al vertrokken met Kristian Thorstvedt, Théo Bongonda en Junya Ito afgelopen zomer wel erg veel offensieve wapens. Dankzij interne oplossingen als Mike Trésor, wiens schatkist al maar liefst vijf doelpunten en 11 assists bevat, worden zij echter nauwelijks gemist.
Tel daarbij ook nog Joseph Paintsil en Patrik Hrosovsky die heropleven, en zoals wel vaker in de Cegeka Arena beginnen een paar zogenaamd 'gefaalde' transfers nu pas te renderen. Genk gunde hen geduldig de tijd om zich aan te passen, waarvan het vandaag nog maar eens de vruchten plukt. Een strategie die Dimitri de Condé wel meer hanteert. Hoewel het soms ten koste gaat van overgangsjaren, en er af en toe logischerwijs tevens echte miscasts de revue passeerden, mogen we gerust spreken van een beproefd succesrecept. Nog even afwachten dus alvorens we over de huidige lading nieuwkomers, die voorlopig slechts een beperkte bijdrage leveren, een definitief oordeel vellen. Hun tijd kan zomaar nog komen. Is het niet in deze campagne dan volgend seizoen, of zelfs het jaar daarna.
VERTROUWEN IN VRANCKEN
In dat kader past ook Mark McKenzie, die zowaar deel uitmaakt van de beste verdediging van het land. Gezien de reputatie van zowel club als coach een iets grotere verrassing. De voorbije jaren was Genk geregeld een zeef, terwijl het KV Mechelen van Vrancken vaak evenmin een defensief blok vormde. De trainer schoot daar doorgaans trouwens eveneens vlot uit de startblokken. Alleen in het seizoen 2020-21 liep het anders, en maakte Malinwa na een 14 op 45 nog een stevige opmars in het klassement. Het jaar voordien, omwille van Covid-19 stopgezet na 29 speeldagen, sprokkelde het in haar eerste 15 duels daarentegen reeds ruim 61 procent van het uiteindelijke puntentotaal. Vorig seizoen, toen er in de reguliere competitie 34 wedstrijden werden afgewerkt, was dat exact de helft.
Sterk beginnen dus, om dan ietwat te stagneren. Precies het scenario waar Croonen, die beseft dat Genk al meerdere matchen slechts met de hakken over de sloot wist te winnen, voor vreest. Al worden zijn verwachtingen momenteel sowieso overtroffen. Daarom wil de preses het contract van Vrancken, voor wie Genk in België het eindstation moet worden, meteen langdurig openbreken. Geen slecht idee, hoewel het bestuur ook met Van den Brom in de wittebroodsweken bijzonder hoog opliep. Ondanks de trainerscarrousel van de afgelopen jaren smeekt De Condé al langer om meer stabiliteit in de dug-out. Het enthousiasme omtrent Vrancken, op het eerste gezicht de geknipte persoon voor de job, valt dan ook best te begrijpen. Toch blijft enige voorzichtigheid nog altijd aangewezen.
LESSEN UIT VERLEDEN
Zeker omdat hij op bepaalde factoren nu eenmaal geen grip heeft. De individuele vorm van zijn spelers bijvoorbeeld. Zo was Bongonda in 2021 na de winterstop ineens nog maar een schim van zichzelf. Van aanvoerder Bryan Heynen, die alsmaar nadrukkelijker solliciteert naar een plaats bij de Rode Duivels, mogen we verwachten dat hij de huidige lijn gewoon zal doortrekken. Wie durft evenwel garanderen dat Trésor, Paintsil, Bilal El Khannouss of Daniel Muñoz straks geen terugval kent? Om nog maar te zwijgen over eventuele schorsingen en blessures. Genk beschikt over een erg smalle selectie, gelet op het gebrek aan Europees voetbal – net zoals dat bij Antwerp het geval is een troef in de titelstrijd – op zich geen probleem. Mits wat pech kan daar echter vrij snel verandering in komen.
In januari komt er volgens Croonen hoogstens een winger bij. Een direct inzetbare versterking? Bijna vier jaar geleden bleek Ito alvast de ontbrekende schakel op weg naar de landstitel. Doorgaans beperkt De Condé zich evenwel tot opportuniteiten en toekomstgerichte transfers, terwijl hij zelf sterkhouders laat gaan. Zo kwamen in de winter van 2021, toen Joakim Maehle vertrok, louter McKenzie en Angelo Preciado erbij. Een fout die Genk nu nogmaals dreigt te maken, hoewel er langs uitgaande zijde volgens Croonen weinig te gebeuren staat. Vrancken kruist de vingers dat zijn bazen hun lesje hebben geleerd. Nu ligt de focus wel eerst nog op KV Mechelen, nadien zijn Charleroi en Anderlecht de laatste obstakels richting de herfsttitel. Al ligt daar in de Cegeka Arena eigenlijk niemand wakker van.
AD
