De prijs van de strijdlust ging op speeldag één naar KRC Genk. Op bezoek bij Club Brugge trokken de Limburgers het laken lang naar zich toe, maar de landskampioen hield de drie punten alsnog thuis. Door de blessure van Luca Oyen draaide de verhoopte droomstart plots zelfs uit op een nachtmerrie. Meteen kopzorgen dus voor Wouter Vrancken, die tevens nog een aantal andere katten te geselen heeft. Zo steekt een oud zeer opnieuw de kop op in de Cegeka Arena.
Jan Breydel, zondagmiddag. Onder een stralende zon zet Mike Trésor vroeg in de tweede helft de 1-2 op het bord. Ruimschoots verdiend, want onder impuls van Junya Ito en Cyriel Dessers vergat Genk zichzelf eerder in de partij nog meermaals te belonen. Vooral die laatste wrong oog in oog met Simon Mignolet tal van loepzuivere kansen vakkundig de nek om. De schicht van Andreas Skov Olsen kwam dan ook als een donderslag bij heldere hemel, die uiteindelijk slechts de voorbode bleek te zijn van het veel hardere deksel op de neus dat later zou volgen. Eerst zetten de bezoekers via Dessers en Trésor de scheve situatie dus wel nog recht, met twee doelpunten die in zekere zin haast een kopie van elkaar vormden. Steeds met, hoe kan het anders, Ito aan de basis.
DIRIGENT ITO
Zoals wel vaker vertrok nagenoeg elke aanval bij de Japanner. Behalve een individuele actie van Oyen, en Dessers die Brandon Mechele enkele keren aftroefde, ontstond zowat al het Genks gevaar daarom op de rechterkant. Net zoals de doelpunten, waarbij Ito telkens op eigen helft aan het voorbereidend werk begon. De eerste keer speelde hij op die manier Daniel Muñoz vrij om een voorzet af te leveren, bij de 1-2 dook de winger zelf de ruimte in om de assist te geven. Ook dit seizoen wordt Ito ongetwijfeld weer een van de absolute smaakmakers in onze competitie. Vreemd dat nog altijd niemand hem heeft weggeplukt – Vrancken houdt zijn hart reeds vast. Niet alleen moet de T1 het minstens tot nieuwjaar zonder Oyen stellen, Dessers trekt de deur van de Cegeka Arena straks vermoedelijk achter zich dicht.
Zonde, want voorin draaide het als gesmeerd. Club had het knap lastig met de flukse animaties bij de bezoekers, die onder meer handig profiteerden van de gaten tussen Bjorn Meijer en Stanley Nsoki. Daar pakte vooral een sterke Bryan Heynen geregeld uit met getimede runs, net zoals Ito en af en toe zelfs Patrik Hrosovsky. Dankzij een verzorgde en geduldige opbouw vond Genk tot diep in de zestien zo steevast de vrije man, wat tevens tot een handvol (halve) kansen leidde. Aan de overzijde lukte het net iets minder om tussen de linies te spelen, al zochten Oyen, Trésor en soms Heynen er bij balbezit hoger op het veld eveneens gretig de zogenaamde halfspaces op. Snedige loopacties waar Blauw-Zwart zich voor de pauze vaak geen raad mee wist. De goals vloeiden daarentegen voort uit snelle uitbraken.
PLAN VAN VRANCKEN
Ook op de tegenaanval had Vrancken immers een tactisch plannetje uitgedokterd. Het veld breed houden in de rug van de fullbacks, zodat Dessers centraal met veel ruimte één-tegen-één met Mechele – die op weinig hulp van het middenveld kon rekenen – kwam te staan. Een duel dat de spits doorgaans won, om vervolgens helaas op Mignolet of alsnog Clinton Mata te stuiten. Achteraf strooide Hoefkens met lof naar het wedstrijdplan van zijn collega, die zelf onder de indruk was van zijn spelers. "Ik ben fier op wat mijn jongens toonden. Ik ben zelfs verwonderd dat ze mijn systeem al zo goed oppikten", aldus de coach, die overigens geen kritiek uitte op de spelleiding. Vrancken scoorde dus grotendeels punten tijdens zijn officiële debuut als trainer van een topclub in ons land. Althans op offensief gebied.
Het vertrek van Kristian Thorstvedt en de afwezigheid van Paul Onuachu bleken voorlopig geen gemis. Een pluim voor de coach, die datzelfde kunstje nu nog eens moet overdoen met Oyen en Dessers. Toch denkt hij vandaag allicht eerder na over defensieve oplossingen. Nochtans kon Genk de thuisploeg het voetballen lang beletten. Dankzij de hoge pressing werden Hans Vanaken en Noa Lang amper bereikt, wat meermaals resulteerde in lange ballen die de Zuid-Amerikaanse verdediging kon verwerken. De fraaie openingstreffer, een klasseflits van Skov Olsen, kwam dan ook letterlijk uit de lucht gevallen. Al had men achterin wel reeds de handen vol met Ferran Jutgla. Met een paar individuele acties ontbond hij pas na de rust écht zijn duivels, toen Vrancken geen antwoord vond op Hoefkens zijn aanpassingen.
DEFENSIE OP DE DOOL
Plots vond Club ruimte op de flanken, en zorgde het met infiltrerende mensen in de zestien – Vanaken en Nielsen in het bijzonder – voor een pak meer dreiging. Genk bibberde, beefde en bezweek. Daarbij schoten de Limburgers zichzelf bovendien in de voet. Joseph Paintsil, tevens verantwoordelijk voor een aantal verkwanselde counters, duwde Mata onderuit en gaf zo een goedkope penalty weg. Eerder was Jhon Lucumi nog goed weggekomen met een soortgelijke por in de rug van Jutgla, Gerardo Arteaga flirtte 45 minuten lang met rood en bleef daarom na de pauze in de kleedkamer. Als vervanger nam rechtsachter Angelo Preciado plaats op de gehavende linkerflank. In de achterhoede, waar Lucumi nog op vertrekken staat en Mujaid Sadick voorlopig in de lappenmand ligt, mag er gerust nog wat bijkomen.
Persoonlijke fouten braken Genk dus zuur op. Zo tastten Lucumi, Muñoz en Carlos Cuesta, voorts allen op de afspraak, bij de gelijkmaker van Vanaken evenmin doortastend op. Stuk voor stuk mikken ze ooit op een stap hogerop, de ene al wat sneller dan de andere, maar het overkomt hen toch te vaak. Maarten Vandevoordt valt weinig te verwijten, al mag van een doelman van 10 miljoen ook net iets meer worden verwacht. In de tweede helft baande Club zich alleszins alsmaar vlotter een weg doorheen de Limburgse afweer, ook vorig seizoen al de zwakke plek van het elftal. Op weg naar een teleurstellende achtste plaats in de stand incasseerde Genk in de reguliere campagne toen 47 tegentreffers. Van de volledige top 10 deed slechts één team slechter: KV Mechelen, de toenmalige ploeg van … Vrancken.
STORCK & VANHAEZEBROUCK
De afgelopen jaren legde Malinwa op dat gebied van alle clubs in de linkerkolom zelfs steevast het minste rapport voor. Is hij dus wel de geschikte man om de defensieve problemen in de Cegeka Arena aan te pakken? Na drie tegengoals op de eerste speeldag, weliswaar op verplaatsing tegen een sterke tegenstander, zijn die twijfels allerminst van de baan. Integendeel. Hopelijk helpt een nieuwe nummer zes – een intense zoektocht die al lang aan de gang is – om het evenwicht beter te bewaren, afwachten welke wijzigingen het verdedigend compartiment ondergaat. In de tussentijd schudt Vrancken, die voorin bovendien een andere combinatie moet verzinnen, best snel een oplossing uit de mouw. Volgende week wacht Standard, nadien heeft Genk een relatief eenvoudig programma voor de boeg.
De prestatie van zondag doet wel het beste vermoeden, maar om onnodig puntenverlies te vermijden moet het achterin stabieler. Gemakkelijker gezegd dan gedaan, zo ondervond zelfs voorganger Bernd Storck. Al daalde het gemiddeld tijdens het bewind van de Duitser, net gekend om zijn organisatie, tenminste naar iets meer dan één tegendoelpunt per wedstrijd – op peil met het merendeel van de concurrentie. Van enige regelmaat was echter nog altijd geen sprake. Ondanks de aanwezige kwaliteit slaagt Genk er dus maar niet in om de boel gesloten te houden. Misschien neemt Vrancken wel een voorbeeld aan AA Gent, waar Hein Vanhaezebrouck een gelijkaardig euvel omtoverde tot een troef. Op basis van de eerste indrukken zit een dusdanige ommekeer er evenwel niet meteen aan te komen.
