Arne Decraene
Delirium in Sint-Petersburg. Na meer dan 90 minuten zwoegen beloonde Club Brugge zichzelf in het absolute slot met een welverdiende driepunter, en nam het zo dus een droomstart in de Champions League. Uiteraard had ook Zenit genoeg kansen gecreëerd om aanspraak te maken op de zege, maar dat Philippe Clement zijn pionnen prima geschikt had mag gerust nog een understatement worden genoemd. Nochtans waren de omstandigheden in aanloop naar de partij verre van ideaal. Gelukkig pakten uitgerekend de twee grootste gokjes van de landskampioen voortreffelijk uit.
Er was de prestatie van Ethan Horvath, die de (hand)schoenen van Simon Mignolet ondanks zijn pech bij de tegentreffer uitstekend vulde – een analyse die u hier eerder reeds kon lezen – en achteraf zelfs tot tranen toe bewogen was. Er was de tomeloze werklust van Krépin Diatta en Emmanuel Dennis, die niet altijd even succesvol waren in hun acties maar evenmin verlegen zaten om kilometers af te leggen – en zo defensief van goudwaarde bleken. Het openingsdoelpunt van de Nigeriaanse gelegenheidsspits was trouwens een toonbeeld van zijn niet aflatende inzet, net zoals de geweldige inspanning om Artem Dzyuba kort voor tijd nog het scoren te beletten. Moegestreden werd hij vervolgens vervangen door Youssouph Badji, die net als die andere invaller Noa Lang het niveau niet naar beneden trok.
REDDER RICCA
De gouden tandem van Ruud Vormer en Hans Vanaken was eveneens op de afspraak en domineerde samen met Mats Rits op het middenveld, rechts achterin bleek Clinton Mata zoals beloofd opnieuw onverzettelijk. Aan de overkant ontbrak het Eduard Sobol louter aan een gerichte voorzet, centraal in de defensie was Brandon Mechele na zijn wankele optreden in Luik weer de rots in de branding. Vooraf beloofde het nochtans een lastige avond te worden voor de tweevoudig Rode Duivel. Tenslotte reisde Blauw-Zwart met flink wat kopzorgen af naar Rusland, want behalve Mignolet legden tevens Michael Krmencik en Odilon Kossounou een positieve coronatest af. Vermits die laatste zijn landgenoot Simon Deli ook al verstek gaf, mankeerde Clement met de beide Ivorianen dus zijn twee grootste verdedigers.
En dat net met een reus als Dzyuba aan de overzijde. Hoewel de sterke beer bijwijlen zijn kwaliteiten liet zien, hield Mechele hem echter prima in bedwang. Bijgestaan door Federico Ricca, die niet geheel verrassend aan de aftrap stond. Per slot van rekening beschikte Clement over vrij weinig andere opties als noodoplossing, al zouden we de Uruguayaan die status vandaag niet meer durven toedichten. Ricca kweet zich immers niet zomaar secuur van zijn opdracht, maar ontpopte zich tot een van de uitblinkers bij uitstek. De linkspoot toonde zich stevig in de duels en bewees nogmaals dat hij, net zoals Dennis, voor zijn bescheiden lengte een immense detente in pacht heeft. Aan de grotere Sardar Azmoun had hij alvast geen kind, en zelfs Dzyuba – die af en toe Mechele wou ontlopen – mocht het ondervinden.
CREDITS VOOR CLEMENT
Niet alleen bleef Ricca zo telkens baas over zijn rechtstreekse tegenstanders, hier en daar sprong hij zijn collega's zelfs nog bij met een cruciale ingreep. Na hun geklungel tegen Standard schuwde hij bij het uitvoetballen dan weer alle risico's, dus ook daar viel hij op geen foutje te betrappen. Alles opgeteld een ijzersterke prestatie van de depanneur centraal achterin, die vorige zomer nog als linksachter in huis werd gehaald. Ondanks zijn prijskaartje van drie miljoen verloor Ricca evenwel al snel het pleit van Sobol, die beter geschikt was om de hele flank te doen in de 3-5-2 die Clement toen nog wekelijks hanteerde. De voorbije matchen greep de coach echter alsmaar meer terug naar een 4-3-3, waarin de Oekraïner na een paar kansen voor zijn concurrent opnieuw vrij vlug de bovenhand nam als pure back.
Hoewel hij ook al een aantal keren niet onaardig de zijlijn voor zijn rekening nam, was dan ook reeds duidelijk geworden dat Ricca zijn troeven vooral in het defensief compartiment liggen. Als een echte pitbull bijt hij zich daar vast in elke aanvaller die in zijn buurt komt. Dat de Uruguayaan bovendien hoog kan springen en zo zelfs op stilstaande fases een wapen is, getuigen overigens zijn twee rake kopballen in de vorige campagne. Ook in die zin komt zijn optreden van dinsdag niet zomaar uit de lucht gevallen, al steeg Ricca in Rusland toch boven zichzelf uit. Clement verdient dus credits dat hij hem de voorkeur gaf boven pakweg Éder Balanta. Én dat hij zijn systeem ook navenant aanpaste. Net zoals Mata aan de overkant, rendeert Ricca gezien zijn opleiding als back centraal namelijk het best in een defensief trio.
CHAPEAU, CHARLES
De keuze van Clement om terug te keren naar de formatie die hij vorig jaar erfde van voorganger Ivan Leko bleek dus een geslaagde zet. Niet alleen voor Ricca, maar eveneens voor Charles De Ketelaere. Het kind van de streek, alleen al daarom op handen gedragen in Jan Breydel, beleefde vorig seizoen zijn vuurdoop in de Champions League tegen PSG en maakte nu de eerste van allicht vele cirkels in zijn carrière rond door zich op het kampioenenbal tot matchwinnaar te kronen. Ook voor dat orgelpunt, een simpele intikker na een weergaloze aanval, had de tiener zijn stempel echter reeds gedrukt. Vooral op fysiek vlak maakte hij van meet af aan indruk met zijn loopvermogen en duelkracht, waarna het ook technisch steeds beter begon te lopen – met een fraaie controle en dito voorzet op Lang als exponent.
Dat de linkspoot uitstekend kan voetballen wisten we natuurlijk al langer, maar nu spatte dus tevens de maturiteit van hem af. En dat op 19-jarige leeftijd op dit niveau. De Ketelaere lijkt zo de stappen te zetten die Clement van hem verwacht sinds hij na nieuwjaar een vaste titularis werd. Een status die hij dit seizoen kwijt leek, al mocht het raspaardje van de Brugse jeugdacademie wel telkens invallen. Voor de interlandbreak stond hij opnieuw drie keer in de basis, nadien werd het in Sclessin plots de tribune. Geen motie van wantrouwen, wel deel van Clement zijn strategie om jonkies – zoals ook Badji – niet te snel op te branden. Dat De Ketelaere nu al vol zijn plek heeft afgedwongen in de sterke selectie van Blauw-Zwart, blijft trouwens sowieso een hele prestatie. Tenslotte is de concurrentie daar niet min.
TOEKOMST IN BRUGGE
Dinsdag hield hij behalve – enigszins verrassend – Lang zo ook wederom Siebe Schrijvers en David Okereke op de bank. Voor de volle 90 minuten overigens, met op het einde nog de luciditeit om op de juiste plaats op te duiken. Terwijl vooral wordt gekeken naar de (ex-)talenten van Anderlecht om de opvolging bij de Rode Duivels te verzekeren, met Jérémy Doku die bij Stade Rennes net voor het eerst mocht proeven van de CL, staat de telg van Jan Breydel dus misschien wel het verst in zijn evolutie. Roberto Martinez zal alvast aandachtig hebben toegekeken, zeker gezien De Ketelaere zijn polyvalentie. Zo moest de tiener ondanks zijn vorming als nummer 10 bij zijn grote debuut Vormer vervangen, fungeerde hij de afgelopen weken meestal als linksbuiten en nam hij zelfs al geregeld de hele flank voor zijn rekening.
Andermaal een bewijs van de manier waarop De Ketelaere, bovenop zijn balbehandeling en vista, ook op fysiek en mentaal gebied zijn leeftijd ver vooruit is. Het best lijkt hij evenwel toch tot uiting te komen in steun van een diepe spits, zoals hij in Sint-Petersburg dus rond Dennis mocht zwerven. Vaak hangend naar de linkerkant en met de nodige vrijheid om zijn ding te doen, maar toch voldoende centraal te vinden om met zijn lengte en balvastheid als dankbaar aflossingspunt te dienen. Zijn doelpunt in het slot, na een goede infiltratie en dito afleidingsmanoeuvre van Badji, was dan ook alleen maar de kers op de taart na een wedstrijd waarin alle puzzelstukjes in mekaar leken te vallen. Niet alleen dankzij het vertrouwen van Clement, maar tevens door diens tactische keuze om terug te grijpen naar de 3-5-2.
STUNT TEGEN ZENIT
Indien de teamprestatie op zich nog niet voldoende was, zorgen uitblinkers Ricca en De Ketelaere dus wellicht voor nog wat extra motivatie om nu opnieuw vast te houden aan dat beproefde recept. Of hoe Club Brugge zichzelf wie weet volledig herontdekte in Rusland, en zo vannacht mogelijk wel eens met nog veel meer dan de drie deugddoende punten alleen op zak het vliegtuig terug naar België opstapte. Afwachten of de gebruikte retroformule nu ook navolging krijgt in de eigen competitie, waarbij het al dan niet opduiken van nieuwe coronagevallen uiteraard een rol kan spelen. Dat zijn echter zorgen voor later, want vandaag mag alles en iedereen die Blauw-Zwart genegen is gewoon nog wat verder genieten van de stunt tegen Zenit. Clement, Ricca en misschien wel vooral De Ketelaere voorop.
.webp)
